Mensen leven almaar langer maar hebben ook de mogelijkheid om het einde van hun leven te regelen, zoals hun opgebouwde vermogen of het familiebedrijf. Iedereen denkt dat fiscaal naar nul gaan het eerste verhaal is bij successieplanning. Dat is een misvatting. Wie krijgt wat? is dat. Waar gaan die verhalen over?

Frédéric Depauw van Taxfré vertelt in IK ZOEK EEN MENS over de drie taboes die een vermogensregeling in de weg staan want wie zijn einde wil regelen moet nadenken en praten over zijn dood, zijn geld en zijn familie. Ook schoonfamilie en pluskinderen passeren de revue, er is geen ontsnappen aan. In rechttoe rechtaan-gesprekken en met een dosis humor laat Frédéric die taboes sneuvelen bij hen die mordicus een regeling willen treffen omdat ze tóch hun vermogen willen sturen of er dierbaren mee willen steunen, zowel tijdens hun leven als na hun dood.

Het hoeft ook helemaal geen definitieve regeling te zijn maar de factuur van niks doen kan erg oplopen. Hoeveel hun erfbelasting bedraagt weten de nabestaanden best op voorhand zodat ze desgevallend een spaarpot kunnen aanleggen, tenzij de vermogende erflater een aanhanger is van après moi le déluge natuurlijk, want de erflater bepaalt. Dat vult dan weer de schatkist en dat maakt de staat blij. Wat de erflater ook beslist, er wordt altijd wel iemand gelukkig van.