In de Luwte van het Aflopend Jaar (1): waarom moet rijk verarmen voor meer gelijkheid?

2022 was een scharnierjaar voor de geopolitieke krachtsverhoudingen. 2022 was het jaar waarin voor het eerst de Amerikaanse hegemonie door Russisch wapengeweld werd uitgedaagd. Een ‘voorspel’ voor de nog veel belangrijker confrontatie met China.

De Amerikaanse ‘National Security Strategy’ anno 2022 laat geen twijfel bestaan: De toekomst wordt een oorlog in al zijn vormen met de zelfverklaarde vijand: de autocratieën. Daarbij wordt impliciet China bedoeld. En Rusland zal waarschijnlijk dezelfde rol voor China spelen als de EU voor de VS: een nuttige juniorpartner.

2022 was het jaar waarin de Europese politieke elite geconfronteerd werd met haar zwakheid. Ze blijkt immers een politieke en economische reus op lemen voeten. Politiek een vazalstaat van de VS en economisch in toenemende mate een consumptiemarkt voor China. Het was een jaar waarin de EU-bonzen intern steeds meer dictatoriale neigingen vertoonden. De politieke cohesie dreigt daardoor, na een kortstondige eensgezindheid, op termijn te verkruimelen.

2022 was het jaar waarin de VN-dominantie steeds dwingender werd. Het jaar waarin de VN, in een samenspel met internationale organisaties zoals het Wereld Economisch Forum (WEF) en allerhande financiële drukkingsgroepen, hun politieke doelstellingen propageerden. Ze zetten daarbij internationale ngo’s en machtige lobbygroepen in als vooruitgeschoven pionnen voor het manipuleren van nationale politieke actoren.

Hoewel dit de hoofdtitels zouden kunnen zijn van dit jaaroverzicht willen we vooral aandacht besteden aan de oorzaken van dit alles: waarom kon dit allemaal gebeuren, en wie werd ervan de dupe. En als er daarbij één uitschieter is voor 2022, dan wel deze: in 2022 was de modale burger het grootste slachtoffer.

Van steekvlampolitiek naar one-issue-beleid

We ondervonden al de nadelen van een one-issue-beleid tijdens de coronapandemie. Alles moest wijken voor het overeind houden van het gezondheidssysteem. Het énige antwoord was verplichte vaccinatie en lockdowns. Dat 80% van de doden oudere mensen waren die met “vergat” te beschermen, werd weggemoffeld. En nu besteedt de regering de evaluatie van het gevoerde beleid uit aan de OESO. Ze durft de confrontatie met de interne kritiek van specialisten — waaronder ‘Tegenwind & Co’ — niet aan. En ze weet maar al te goed dat internationale organisaties net als consultancykantoren evaluaties op maat kunnen maken.

Met het klimaatbeleid gaan we dezelfde weg op. Namelijk een ‘one-issue’ CO2-beleid waarover geen discussie mogelijk is. De mens die het klimaat eventjes naar zijn hand denkt te kunnen zetten. Ondanks alle pogingen om anderen met de vinger te wijzen voor de duurdere energieprijzen, is de overhaaste energietransitie de dominante oorzaak van de verarming. Die politieke rekening betaalt de modale burger. Maar er is meer. In een interessante bijdrage wijst psycholoog Jaak Peeters op de menselijke schade die veroorzaakt wordt door de angstcreatie die gepaard gaat met het klimaatbeleid (en het pandemiebeleid).

Ook de internationale relaties worden gedomineerd door een kunstmatige instandhouding van een one-issue-visie. Het vijandbeeld met als opponenten het democratisch Westen (lees de VS en de EU) versus de autocratieën (lees China en de Russische Federatie).  Oh wee de stemmen die durven het vijanddenken te doorbreken. Het is Goed tegen Kwaad. En daar zijn géén gradaties mogelijk.

Intussen wordt in de ‘democratische’ landen de individuele vrijheid steeds verder beperkt, schieten de meest rabiate fobieën als paddenstoelen uit de grond, en sneuvelen voor onze zo hooggestemde waarden (hier en nu) duizenden jonge mensen.

Vragen die niet mochten worden gesteld

De covidpandemie: Hebben onze covidexperten niet meermaals de indruk gewekt dat ze wisten waarmee we te maken hadden? Terwijl achteraf bleek dat ze het niet zeker wisten? Denk bijvoorbeeld aan de mondkapjesaffaire? Hebben ze zichzelf niet opgeworpen als de spreekbuis van het beleid? Hebben ze de mensen geen angst aangejaagd met het doel hun maatregelen te rechtvaardigen? Werden de vaccins niet als dé enige oplossing gepropageerd? Deden de vaccins wat ze ons beloofden? Wie is er rijk van geworden?

De Great Reset van de VN en het WEF: Hoorde u ook de uitspraak ‘We own the science’? Wij weten het. Debat overbodig. Democratisch verkozen politici hoeven geen verantwoording meer af te leggen. We willen het beste voor de ganse wereld: ‘U zult niets bezitten, maar gelukkig zijn’. De reset is een specifieke herverdeling van de welvaart. Rijk moet verarmen. Armen moeten welvarend worden. Waarom moet rijk verarmen voor meer gelijkheid?

Deze plutocratie, de geldelite, stuurt het mechanisme om (via ‘collateral damage’) er zelf nog rijker van te worden. Macht corrumpeert. En veel (of te lang) macht leidt tot menselijke catastrofes (vrijheidsverlies, oorlog). Dit is geen complot, het staat zwart op wit geschreven. Is dat fake news? Voor de plutocratie is het de (te) grote welvaart van de ‘modale burgers’ die de oorzaak is van het onevenwicht tussen rijk en arm. Waarom niet in plaats van collectief te verarmen, collectief welvarender worden?

De wereld is om zeep wanneer we de CO2-ideologie niet volgen. Angstaanjagend?

Politiek correcte media

Het schuldig verzuim van de politiek correcte media: Het one-issue-beleid zou geen schijn van kans hebben mochten de media hun controlerende opdracht ter harte nemen in plaats van zelf propagandisten te worden voor dat beleid. Met welk recht propageren de media acties die meer vragen oproepen dan antwoorden te geven? Denk daarbij maar aan de massale mediasteun voor de spijbelende ‘klimaatjongeren’: indoctrinatie van onschuldigen en onwetenden, wellicht kindermisbruik. Met welk recht beslissen zij wat de modale burger moet weten en wat hij niet mag weten?

Mijn conclusie is daarom duidelijk: 2022 was het jaar waarin de westerse modale burgers inboetten aan vrijheid, slachtoffer werden van angstcreatie en van een ideologische invulling van het one-issue-beleid. Het gevolg is verlies van welvaart zonder dat de armere landen er beter van worden. En dat terwijl de volksdemocratie steeds meer verdrongen wordt door een staatsnationalisme dat in de greep zit van een wereldwijde plutocratie.