Inzicht

Een mens wil wel eens van gedacht veranderen, maar sommigen doen dat wel heel grondig. De politici die links geruild hebben voor rechts of omgekeerd zijn niet te tellen. Meestal doen ze dat uit politiek lijfsbehoud, zelden als gevolg van voortschrijdend inzicht.

Maar ook buiten de politiek zijn er mensen die radicaal van richting veranderen. Neem nu de Spaanse schrijver Fernando Sánchez Dragó, die op 2 oktober tachtig wordt. Ken ik niet, hoor ik u denken. Geen nood, tot voor kort kende ik hem ook niet. Tot ik een zin van hem las in het virtuele gastenboek van mijn favoriete strandrestaurant. Daarin schreef Sánchez Dragó zijn boosheid neer over de teloorgang van de Spaanse kusten. Vanachter zijn bord mijmerde hij: ‘No sobreviven muchos lugares así, en este litoral arrasado por la transculturación, el Becerro de oro y los bárbaros del norte.’ (Veel plaatsen zoals deze overleven niet, op deze kust platgewalst door transculturatie, het gouden kalf van het geld en de barbaren uit het noorden). Niet erg vleiend voor de miljoenen bleekneuzen die jaarlijks afzakken naar de costa’s, maar Sánchez Dragó heeft gelijk. De voorbije halve eeuw zijn de Spaanse kusten grondig in de vernieling gebouwd en dat proces is nog lang niet ten einde. Maar daarover zullen we het niet hebben. Wel over de ommekeer in het wereldbeeld van Sánchez Dragó.

Hij werd geboren in 1936, kort na het begin van de Spaanse burgeroorlog. Al van bij zijn geboorte was hij half wees. Zijn vader, chef-redacteur van het republikeinse blad La Voz, verliet op 17 juli 1936 Madrid om verslag te doen van de burgeroorlog die op die dag was uitgebroken. Twee maanden later werd hij in de buurt van Burgos vermoord door een fascistische bende. Over de laatste maanden van zijn vaders leven schreef Sánchez Dragó de roman Muertes Paralelas.

De moord op zijn vader is de reden dat hij als student lid wordt van de communistische partij. In 1959 studeert hij af als licentiaat in de Romaanse filologie, met specialiteit Italiaans. Later doctoreert hij. In de jaren 50 en 60 neemt hij deel aan het protest tegen Franco. Dat levert hem 17 maanden cel en 7 jaar ballingschap op. Hij doceert Spaans en Spaanse letterkunde en geschiedenis aan verschillende universiteiten in Japan, Senegal, Marokko en Kenia. Naast zijn academisch werk is hij journalist, schrijft hij literaire kritieken, essays en reisverhalen. Hij heeft meer dan zestig landen bezocht, voor zijn werk of als toerist.

Lang voor zijn tachtigste heeft Sánchez Dragó zijn utopische extreem-linkse sympathieën helemaal laten varen en is hij een diepzwarte cultuurpessimist geworden. In zijn overtuiging bevinden we ons momenteel in het tijdperk dat de Hindoes Kali Yuga noemen, een soort soft totalitarisme, ‘waarin enkel nog ruimte is voor leegte. Het is het tijdperk van de ‘Happy Man’ van Aldous Huxley, waarin lelijkheid verheven is tot kunstvorm, waarin uitblinken onderdrukt wordt en taal gecorrumpeerd, waarin demagogie troef is en geboefte de straat regeert, waarin het scheermes van het egalitarisme zijn werk doet. Het tijdperk van de ‘castrerende nivellering’, waarin vrouwen mannen worden en omgekeerd, waarin de vrijheid van denken onbenullig geworden is, waarin het materialistische en reductionistische sciëntisme hoogtij viert, waarin het virtuele de werkelijkheid vervangen heeft, waarin twitteraars denken dat ze Shakespeare zijn en zich gedragen als Savonarola, waarin het globalisme zich voor het altaar van de heilige consumptie werpt, waarin het mercantilisme extreme vormen aanneemt en de politieke correctheid de nieuwe inquisitie is geworden.’

Sánchez Dragó vaart ook uit tegen het feminisme, dat naar zijn mening gestimuleerd wordt door de Rockefeller Foundation en andere ‘plutocratische organisaties’ en de CIA, met als doel ‘de fiscale inkomsten te verdubbelen die de kransslagaders van het Systeem bespoelen’. Door de vrouw aan het werk te zetten, ‘wordt het gezin, dat natuurlijke milieu waarin morele waarden worden overgedragen en de persoonlijkheid versterkt, langzaamaan vernietigd. Door de uithuizigheid van vaders en moeders moeten de kinderen vanaf de prilste leeftijd noodgedwongen naar schoolse ‘concentratiekampen’, waar ze ‘gelobotomiseerd’ worden, gerobotiseerd tot makke schapen en tot burgers die met gebogen hoofd gaan stemmen en belastingen betalen.’

Sanchez Dragó is eveneens een fervent euroscepticus. Hij kwalifeert de EU als “leninistisch gedrocht.” De dag dat Spanje toetrad tot de EU vroeg hij in een telegram aan de minister van justitie het statuut van staatloze aan, wegens de “schanddaad en het misdrijf van hoogverraad”. Zijn visie op Europa is door en door pessimistisch: ‘Europa stort in elkaar, het is een ramp en er valt niets aan te doen. Europa zal binnenkort de Derde Wereld zijn’, tegenover opkomende geopolitieke blokken: Rusland, Zuidoost-Azië en de moslimlanden. Als die laatste zich weten te verenigen wordt Europa een themapark, denkt hij.

Sánchez Dragó verafschuwt multiculturalisme (waarmee hij de val van het Romeinse Rijk vergelijkt), ‘buenismo’, wat zoveel wil zeggen als ‘goedzakkigheid’, progressieven, protesteerders en technologische evolutie. Hij heeft kritiek op de VS, de NAVO, de EU en de VN, voor het ontketenen ‘van alle grote oorlogen van de laatste twintig jaar’.

Obama bestempelt hij als oorlogszuchtig en als ‘marionet van de multinationals, sul van de Federal Reserve, ongewervelde don Tancredo en spreekbuis van het islamitische integrisme’. Cameron en Hollande propageren volgens hem ‘het moslimintegrisme’ – de Syrische rebellen zijn volgens Sánchez Dragó in hoofdzaak partizanen van Al Qaeda – en verbreken het fragiele evenwicht in het Midden-Oosten.

Hij is een aanhanger van Marine Le Pen en betreurt het dat een partij als FN in Spanje niet bestaat. De Russische annexatie van de Krim noemt hij ‘de belangrijkste historische gebeurtenis sinds de val van de Muur van Berlijn.’

Tegenover de verloedering wil Sánchez Dragó dat de volken hun lot weer in eigen handen nemen en zich opnieuw bewust worden van hun historische wortels. Hij wijst op het belang van het collectief onderbewuste, de noodzaak van het heilige en de waarde van mythen. Voorts wil hij dat er opnieuw mag worden uitgeblonken en dat het bestaan van rassen weer wordt erkend.

Het zijn stuk voor stuk uiterst conservatieve standpunten, die compleet ingaan tegen de tijdsgeest en waarvan enkele in strijd zijn met de mensenrechten. Velen zullen Sánchez Dragó wegzetten als loepzuivere fascist.

Je zou denken dat zo iemand geen politieke partij vindt waarin hij zich thuis kan voelen. Fout gedacht. Sánchez Dragó sympathiseert met VOX, een jonge Spaans-nationalistische partij die het politieke leven wil vernieuwen en versterken. VOX is tegen autonomie voor de regio’s. De regionale parlementen moeten worden afgeschaft en separatisten voor de rechter gesleept.

VOX wil alle Spanjaarden vertegenwoordigen die nooit van de politiek geleefd hebben en er zich door bedrogen voelen. Ze willen een systeem dat gebaseerd is op vrijheid, waarin belastingen zoveel mogelijk beperkt of zelfs afgeschaft worden.

Een door en door liberaal programma, dus, dat wegens zijn radicaal centralistische standpunten weinig kans maakt. Maar dat zal Sánchez Dragó een zorg zijn. Als anarchist sui generis vindt hij bij VOX voldoende raakpunten om ermee op te trekken. Voor hem heeft de Europeaan trouwens maar twee tegengestelde keuzes: die van het middelpuntzoekende identitarisme, dat conservatief is en soeverein (VOX in Spanje) en die van het middelpuntvliedende multiculturalisme, dat Europees, progressief en islamiserend is (alle andere partijen).

Foto: © Reuters