Groen!-voorzitster Meyrem Almaci gooit de handdoek in de ring. Daarover hebben ondertussen alle politieke koffiedikkijkers al een mening geventileerd, waarbij het eenstemmige oordeel luidt dat dit zowat de beste beslissing in haar carrière moet zijn, die zeker niet te vroeg kwam.

Op de persconferentie somde Almaci allerlei redenen op voor haar ontslag, behalve wat iedereen achter haar rug zelfs binnen de partij zei: dat haar krediet op is en dat ze het groene verhaal niet heeft kunnen verkopen. De zaak Calvo is blijven smeulen, Vivaldi was eigenlijk een gigantische flop met de mislukte kernuitstap als dieptepunt, de klimaatbeweging waar Groen dacht op te teren is zowat geïmplodeerd. Iedereen smeekt om kerncentrales, temeer daar we ondertussen met een Russische gaspotentaat opgescheept zitten die het westen genadeloos treitert.

Persoonlijke redenen

Wat Almaci dan wél als redenen op gaf? Persoonlijke. Dat ze meer tijd voor haar gezin wil vrij maken – een nobele doelstelling – en dat er mensen in haar omgeving gestorven waren – erg -maar vooral bleef de jammerklacht hangen dat ze de aanvallen op haar persoon beu was, en dat vrouwen nog altijd ‘niet ernstig genomen worden’ in de politiek. Daarin kreeg ze steun van een andere politica uit een toch wel onverwachte hoek: Gwendolyn Rutten, ook ex-partijvoorzitter. In De Afspraak gewaagt ze over machismo en ‘toxische mannencultuur’ in de politiek, teveel ‘bullebakken’, te weinig fatsoen. Die venten toch.

Zelenski en zijn mannen.

Deze jammerklacht van twee topvrouwen in de politiek klinkt natuurlijk bizar. Want net daardoor lijkt het alsof politiek echt niets voor vrouwen is, maar een herenzaak, zoals voetbal, porno, autorijden, en oorlog. Misschien hebben ze wel gelijk. Mannen hebben de politiek uitgevonden, als een oorlogsspel zonder fysieke wapens (meestal toch), er zijn inderdaad de sociale media waarop ‘gebaggerd’ wordt (hoe dikwijls ik dat woord niet hoor), maar meer nog: de feministische golf slaat te pletter tegen de realiteit van het machtsspel dat brutaal gespeeld wordt, en waarin een heerschap als Vladimir Poetin de toon zet. Samen met zijn al even viriele opponent natuurlijk, Volodimir Zelenski.

We zijn namelijk van een pandemie in een regelrechte oorlog beland, al is het zelfs best mogelijk dat ook dat virus ons blijvend gezelschap zal houden. De 21^ste eeuw is tot hiertoe een rampzalige eeuw, die tussen 11 september 2001  -aanslag op de Twin Towers – en 24 februari 2022 – de inval in Oekraïne – al het optimisme van de nineties aan diggelen heeft geslagen.

Vrouwvriendelijkheid

In deze context verandert ook macht van gezicht. De democratie en de soft politics van overleg en bezonnenheid worden gedragen door een aantal waarden die klassiek als ‘vrouwelijk’ beschouwd worden: zorg, empathie, solidariteit. Vrouwen kunnen heel goed functioneren in deze context, en een soort moederlijk gezag uitstralen.

Hilde Crevits is op Vlaams niveau daarvan een prototype: een huisvrouw die het tot minister bracht, en door een raam klautert om de pers te ontvluchten. Niemand neemt haar dat kwalijk: waarschijnlijk stond er iets op het vuur of moesten de kinderen van school gehaald worden. In normale tijden moet dat kunnen.

Big mama Merkel

Op internationaal niveau was Angela Merkel ontegensprekelijk de big mama die alles regelde (‘wir schaffen das’), maar wel van een grote allure. Open conflicten lagen haar niet, maar ze was een meester(es) in het laten betijen en uitdoven, de de-escalatie waardoor ze haar slag toch thuishaalde. Ongetwijfeld was ze een rolmodel voor kleinere v-talenten die ook in de politiek gingen. De Almaci’s en Ruttens dus. Vrouwen schoven op en doorbraken het fameuze glazen plafond, of beter: de heren openden galant dat plafond en hesen de dames naar boven, wat deze zich ook lieten welgevallen.

Het tijdperk van de vrouwvriendelijkheid dus. Plots moesten kieslijsten volgens het ritsprincipe opgesteld worden, en in 2020 stelde Alexander De Croo, na zich bevraagd te hebben bij een pornoster, een regering samen van evenveel mannen en vrouwen, waarvan zelfs één nieuwe vrouw ofte transgender. Dat was Alexander aan zijn progressief-liberaal imago verplicht, maar het was ook handig om wat problemen en probleempjes weg te moffelen, om te beginnen de Vlaamse minderheid binnen Vivaldi, het coronageklungel, en daarna het uitzichtloze gekissebis rond het energiedossier.

Blondje in boots

Anders gezegd: de vervrouwelijking van de politiek dient vooral voor het decor, sorry als ik nu dames schoffeer. Uitgerekend de groene excellentie Tinne Van der Straeten bleek een lichtgewicht met de uitstraling van een bakvis, nota bene in een kernmaterie als energie.

Ludivine Dedonder

In de andere taalrol noteren we Ludivine Dedonder, behalve met haar voor Vlamingen tot de verbeelding sprekende achternaam ook compleet functionerend als een dom blondje, af en toe in boots gesignaleerd. Zij kreeg de cruciale post van landsverdediging, weliswaar op een moment dat Europa nog niet in oorlog was. Vandaag oogt haar verschijning bij onze para’s gewoon lachwekkend. Biza-minister Annelies Verlinden zie ik vooral toch in bikini of minder, rond het zwembad van een exotisch luxehotel en niet met haar voeten in de modder van de Vesder. Ik zou het rijtje kunnen verder af gaan, maar het is nu al erg genoeg.

Kruitdamp

Niet dat de Vivaldi-mannen meer sérieux en competentie uitstralen, maar ik verdenk Alexander De Croo er echt van om zoveel vrouwvolk in huis gehaald te hebben, excuustruzen in het jargon, ten einde tenminste mooie groepsfoto’s te verzamelen van zijn regering. Cherchez la femme. Heel de progressieve look en de aanwezigheid van rokken/broekpakken moet de perceptie geven dat deze regering aan de juiste kant van de geschiedenis staat, ook al bestendigt ze gewoonweg het klassieke Belgische malgoverno en oogt dat ‘modern’ man/vrouw-gelijkheidsprincipe nu als een anachronisme.

Want helaas, de tijd is om, het wordt menens, en zowel de paljassen als de truzen kunnen nu beter plaats ruimen voor echte kerels. Van de slag is de oude rolverdeling uit de prehistorie terug van weggeweest: dames, ken terug uw plek, het is wel geweest, naar de kookpotten graag. De moeders moeten weer moeder worden en de mietjes moeten doen waar ze goed in zijn: de planten dagelijks begieten. Misschien is Angela ‘Mutti’ Merkel toch op het juiste moment van het politieke wereldtoneel verdwenen, en begreep ze dat de mannen het nu maar verder moeten uitvechten, letterlijk dan. Donald Trump was een keerpunt, een absolute antifeminist, seksist, al wat u wil, maar iemand die politiek terug herleidde tot haar essentie van het mannelijk bikkelen om de macht.

Dat is niet per sé goed nieuws, maar het is wat het is. Het heeft nu wel voordelen om een vrouw te zijn. Moeders en kinderen mogen vluchten en geven we een onderkomen, de mannen moeten naar het front. Heel de tijdsgeest ruikt naar kruitdamp.

Implosie

De schaduwoorlog tegen het moslimterrorisme kon men nog ‘discreet’ noemen en voor-zorgend, de vluchtelingencrisis verdroeg wat vrouwelijke omzichtigheid. Het beheer van de pandemie was al moeilijker (die vreselijke Wilmès-periode!) maar toch nog met veel witte schorten, maar na de Oekraïne-invasie en met een derde wereldoorlog als vooruitzicht kunnen we ons geen gekakel over ‘machismo’ meer permitteren.

Bij al die rampen vind ik de implosie van het feminisme, en wie weet zelfs van heel het regenbooggeleuter rond het doorgeslagen Lgbtqia+ pamperisme, een geluk bij een ongeluk. Meyrem en Gwendolyn mogen zeker nog eens terug komen als alles achter de rug is en we ons weer kunnen druk maken over onelegante tweets, teveel of te weinig vleeskramen op de Gentse Feesten, of racisme rond het voetbalveld. In het Cruyffiaans: ‘elk nadeel heb zijn voordeel’.