Januari: wie is Charlie?

7 Januari reageert Daniel Walraeve op de aanslagen op Charlie Hebdo, meer bepaald op die vele journalisten die plots op foto verschijnen met een bordje ‘Je suis Charlie’. Hypocriet, zo besluit hij, ze zijn helemaal niet Charlie.

‘We weten allemaal dat bijna geen enkele journalist oprecht de intentie heeft om de fakkel van Charlie Hebdo over te nemen. De meeste journalisten zullen blijven vluchten in smoesjes, drogredeneringen en lafhartig gewauwel. De persvrijheid zal manhaftig worden verdedigd als de tegenstander Bart De Wever heet en die iets stouts heeft gezegd over de onverdachte Vlaamse pers. Maar als het gaat over de fascistische kanker die rot in de islam, dan zal er veel weggekeken worden. Dan zullen we herinnerd worden aan context, en – ik beloof het u – onze verantwoordelijkheid in het geweld van gekken.

We zijn alleen geen Charlies. We durven niet. En die angst is ons aangedaan. We zouden allemaal Charlies moeten zijn, we zouden het graag zijn. Maar we zijn het niet. De eerste stap op de weg naar een oplossing, is toegeven dat er een probleem is. De slogan is verleidelijk, maar de realiteit is harder: Charlie est mort.’

Een paar dagen later is het debat nog niet geluwd. Frans Crols is boos om de hypocrisie van de Vlaamse pers.

‘De kalasjnikovzwaaiende moslimidioten bij Charlie Hebdo zijn een week voorbij. Elke dag van de zeven voorbij dagen verschenen riemen papier over dat Franse blad, de persvrijheid en het recht op het beledigen van mensen, landen, godsdiensten en de meest intieme opvattingen van veel medemensen. Laat het klinken als recuperatie, maar geloof mij, dat is hier niet de zaak. Geen enkele van de mensen die de Vlaamse pers een gezicht geven heeft tot nu toe de noodzaak gevoeld en de logica opgebracht om te verwijzen naar het bestaan, sedert 70 jaar in mei van 2015, van één, slechts één, spotblad in de Lage Landen: ’t Pallieterke. Waarom? Omdat ’t Pallieterke niet past bij de bladen waarmee de vandaag zo strijdlustig voor de brede opiniewaaier zijnde journalisten zich willen ophouden, ervan kennis nemen, het geven wat het toekomt.’

‘De redactiechefs van onze kranten – met uitzondering van Isabel Albers van De Tijd – zijn de voorgangers van een kudde die eenstemmig blaat en zal blijven blaten zelfs al wordt ’t Pallieterke morgen in brand gestoken of al valt er een bombrief in de bus van Tertio (want katholieken zijn vandaag rotmensen in Vlaanderen).’

Ook Het Vlaams Parlement reageert op de aanslag op Charlie Hebdo. Een parlementaire resolutie als open doekje voor de vrijheid van meningsuiting, wel inclusief de uitsluiting van een mening, een partij, het Vlaams Belang. Volgens Pieter Bauwens hypocrisie ten top, je moet dat maar durven als parlement. Het artikel is het letterlijke parlementaire verslag (dat voor zichzelf spreekt) met een klein naschrift.

‘De bescherming van de vrije meningsuiting gaat niet over meningen waarmee je het eens bent, maar net over die waarmee je het niet eens bent. Bepaalde cartoons van Charlie Hebdo zijn/waren wansmakelijk en beledigend. In onze democratie gaat de vrije meningsuiting zo ver. Maar niet in het Vlaams Parlement, dat heeft zich van zijn meest politiek bekrompen kant laten zien. Net op zo’n moment. Beschamend is het.

De reden waarom zoiets kan is eenvoudig. De politieke partijen weten opvoorhand dat niemand van de vrije pers er ook maar iets over zal vermelden.’

Wat kan u nog onthouden van Doorbraak in januari 2015: nog meer Charlie: Marc Vanfraechem duikt in het (recente) verleden, toen enkele journalisten nog géén Charlie waren. Of een stukje satire (maar dat zegt vaak meer) een ‘wat als’ niet zo ver van Charlie. Het onderwerp inspireerde ook Johan Sanctorum over onze vrijheid, en die is niet gratis… 

Maar er was ook nog wat anders, de aankondiging van een conservatieve revolutie bij Jong N-VA. Die is er uiteindelijk niet gekomen. Jean Pierre Rondas stelt zich de vraag waarom de academische islamofobie-industrie er een fobie in plaats van een misdaad van gemaakt heeft. En ja in Januari 2015 al stelde Sven Dekimpe vragen bij het statuut van de vakbonden.

En nog een Rondas om af te sluiten: Jean Pierre over de ‘schadelijke woordenschat‘ die al tien jaar het debat blokkeert.