‘Kanonnen van Navarone’ gericht op De Wever

‘Kanonnen van Navarone’

Belgicistisch en Links  waren broederlijk verenigd in hun verontwaardiging, hun ‘kanonnen van Navarone’ werden weer gericht op Bart De Wever en zijn verduivelde N-VA. De vrijdag daarop stonden de kranten bol van woedende commentaren en opiniestukken. Franstalige kranten plaatsten op hun voorpagina zelfs in reuzeletters het woord ‘NEEN’. Dat moet ook de eerste keer zijn… maar vooral getuigt dat soort van voorpagina’s van een gebrek aan ingetogenheid en waardigheid. Van sloganesk in plaats van analytisch denken. In de Vlaamse kwaliteitspers kwamen de usual suspects weer aandraven met hun clichés: intellectuelen en kunstenaars die de Vlaams-nationalisten voor de duizendste maal uitscholden voor bekrompen engerds, onverdraagzame provincialisten en rechtse egoïsten. Vermoeiend.

Moralisme

Vreemd dat begrippen als links en rechts altijd moreel geduid moeten worden: links geldt als open en ruimdenkend, rechts (en Vlaamsgezind) als benepen en asociaal. Tenminste volgens de definitie die zelfverklaarde linkse personen en de laatste tijd ook zelfverklaarde ‘slechte Vlamingen’ er aan geven. Zoals ik op 3 februari op deze webstek al schreef is de term ‘slechte Vlaming’ trouwens een eigen uitvindsel van mensen die niet te vinden zijn voor meer autonomie voor de deelstaten (een menig zoals een andere en die op zich moet gerespecteerd worden). Ik ken geen enkele Vlaams-nationalist die deze term ooit als eerste heeft gebezigd om er een andersdenkende mee aan te duiden.

Als democraat wens ik me niet te bezondigen aan die morele etikettering. Links en rechts zijn de twee vleugels van de democratie. Het gaat om de permanente strijd tussen meer gelijkheid of meer vrijheid, tussen meer of minder overheid. Beide vormen een wezenlijk onderdeel van de ideeën- en belangenstrijd die zich in de schoot van ons parlementair systeem afspeelt. Wie de andersdenkende bijvoorbeeld als ‘bekrompen want rechts’ bestempelt, heeft niet veel kaas gegeten van de rationele gedachtenuitwisseling die de democratie vooropstelt.

Droesem

Als de reactie op de nota van di Rupo alleen maar een ‘ja’ mag zijn, vraag ik me af wat het nut van de democratie nog is. Als iemand vindt dat de nota niet deugt, heeft ie de verdomde plicht dat vlakaf te zeggen, liever dan nog eens maanden te onderhandelen om dan samen met de tegenpartij tot de bevinding te komen dat het toch niet lukt. Beter klare wijn schenken dan droesem drinken. Sommige zullen zeggen dat het niet verantwoord is, want dat het land dringend een regering nodig heeft.

Ook ik moet toegeven dat ik me vanuit die bekommernis heb zitten afvragen of Bart De Wever niet als een Lenin had moeten handelen? Lenin, de vader van de Oktoberrevolutie, haalde zich de woede van zijn eigen medestanders op de hals toen hij in maart 1918 uit tactische overwegingen het vredesverdrag van Brest-Litowsk sloot met de Duitsers. Deze laatsten hadden gedreigd met de vernietiging van de jonge fragiele Sovjetstaat als die niet zou plooien. Na de ondertekening van het verdrag moest Sovjetrusland  toezien hoe Duitse troepen binnenrukten in Oekraïne. Maar Lenin zag verder in de toekomst: hij wist dat het een kwestie van tijd was voor het Duitse keizerrijk de oorlog die in het Westen woedde zou verliezen. Dan zou het verdrag van Brest-Litowsk geannuleerd worden. En ondertussen was Rusland toch maar gered.

Had De Wever ook zo moeten handelen en tegen de partijtop in de nota moeten aanvaarden om erger te voorkomen, d.w.z. had hij erin moeten stappen om de onaanvaardbare bepalingen uit de nota weg te onderhandelen? Het verschil tussen het Duitse Keizerrijk en het Belgische establishment is dat de eerstgenoemde aan zijn overmoed ten onder ging en laatstgenoemde een uitgekiende overlevingsstrategie volgt. Zelfs als dat ten koste gaat van het welzijn en de toekomst van het eigen land.

Alva

De nota aanvaarden zou de basis gelegd hebben voor een moderne uitgave van het bewind van de hertog van Alva: nog meer belastingen in een land dat al een verpletterende belastingdruk kent; nog meer in de kiem smoren van initiatief en ondernemingszin; verkruimeling van de Vlaamse aanwezigheid in Brussel en de Rand. In de 16de eeuw grepen de mensen van de Zuidelijke Nederlanden naar de wapens toen hun welvaart en identiteit bedreigd werden. Nu verketteren zelfverklaarde weldenkende mensen in de intellectuele en artistieke wereld iedereen die niet  in de val wil trappen. Van kunstenaars en intellectuelen zou je meer rebelsheid verwachten tegenover een staat die van de lintjes aaneenhangt. De geuzen van nu staan aan de andere kant.