Karl Van Camp (portret)

‘Daarnaast is er zeker nog groei mogelijk in de niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging. De verjonging en vernieuwing wil ik concreet maken door bijvoorbeeld het taalgebruik op te schudden. Je kan tienmaal het woord Niveanen gebruiken voor N-VA’ers, maar nadien draagt het begrip een baard en na een tijd is het geheimtaal. Ik wil doorzichtiger Nederlands en algemeen begrijpbare woorden. Ook met het oog op een nieuw publiek dat weinig snapt van Vlaamse codes en dubbele bodems.’

‘Vorige maand begonnen twee nieuwe auteurs en er volgen er nog. En wie blijft beweren dat ‘t Pallieterke niet meegaat met zijn tijd, moet ik wijzen op het feit dat wij als enig weekblad een jonge, vrouwelijke cartoonist aan het werk zetten. Een primeur in de Lage Landen. Een wekelijkse elektronische nieuwsbrief ondersteunt sinds kort het blad én een serieuze verkoopcampagne loopt sedert twee maanden met gunstig gevolg.’

Tussen de rinkelende telefoons door luistert en antwoordt Karl Van Camp (50). Sinds 1 december is hij de nieuwe hoofdredacteur van het onafhankelijke, non-conformistische en radicale Vlaamse weekblad. Het Vlaamse zit in zijn genen. Grootvader Ferdinand Van Camp was actief in de Frontpartij, maar had niet de kans om zijn flamingantisme door te geven want stierf toen Karl vijf jaar was. De ouders wakkerden de Vlaamse interesse niet aan; broer en zus zijn evenzeer neutraal. De steekvlam was het enthousiasme (en de onderlegdheid) van leerkracht geschiedenis Ludo Gerits. Hij droeg een kaki parka met een Vlaamse Leeuw op de mouw. Wat niet evident was in het katholieke Sint-Jan-Berchmanscollege.

‘Veel interviews met flaminganten wijzen er dikwijls op dat een leerkracht vaak de aanstoker is geweest voor hun interesse in het Vlaamse gedachtegoed. Op de leeftijd van 16 jaar komen er meer geschiedkundige en politiek getinte thema’s aan bod en je ontmoet op school dan soms ook gelijkgezinden. Natuurlijk bepaal je zelf de richting die je uitgaat. Ik denk dat het zaaizaad in mijn familie zat en tot wasdom kwam door de geschiedenislessen van Gerits.’

Karl Van Camp werd actief flamingant aan de Sint-Lucas Hogeschool in Brussel waar hij architectuur studeerde. ‘Het was sinds mijn kinderjaren een droom om architect te worden. Toen ik vijf was, kwam er een architect aan huis voor een bouwopdracht. Door hem ben ik beginnen tekenen en op woensdagnamiddag ging ik met mijn vader steevast mee naar de werf. In de jaren 1980 heb ik in Brussel de lokale tak van de Nationalistische Studentenvereniging (NSV) opgericht. Op die manier kwam ik met veel Vlaamse militanten en politici in contact. Je zou er verbaasd van opkijken wie toen allemaal lid was van NSV en nadien is stilgevallen of van kamp veranderd. Grappig en leerzaam is dat tegelijkertijd.’

In Brussel ergerde Karl Van Camp zich aan ‘t Pallieterke: ‘Omdat er nooit iets verscheen over NSV-Brussel, schreef ik een satirische brief naar uitgever-hoofdredacteur Jan Nuyts. Enkele dagen later antwoordde hij op zijn manier dat hij geen correspondent in Brussel had en dat ik dringend contact moest opnemen. Zo begon ik in 1982 als studentencorrespondent in Brussel. Geleidelijk aan ging ik meer en meer stukjes schrijven. Toen ik mijn diploma had behaald, ben ik blijven doorgaan met interviews en dossiers. Na enkele jaren organiseerde ik ook enkele promotieacties voor ‘t Pallieterke. Door mijn beroepsactiviteiten is in de jaren 1990 mijn inzet voor ‘t Pallieterke en de Vlaamse zaak wat afgenomen, je kan ook niet alles blijven volhouden.’

Het wekelijks uitgeven van ‘t Pallieterke is een niet te onderschatten opdracht. Maar Karl Van Camp is extra gemotiveerd: ‘Dit weekblad is het laatste medium dat nog in Vlaamse handen is en waar de ruime Vlaamse Beweging aan bod komt. Dat mag niet verloren gaan.’