Kazachstan aan de Noordzee

De Ridders van de Orde van Malta met zetel te Rome, ook wel gekend als de Hospitaalridders, hebben de geruchten rond Armand De Decker (MR) en de zaak Chodiev die in de pers de naam Kazachgate krijgt, nu eindelijk in hun juiste baan gebracht: dit gaat over internationale corruptie op topniveau, waarin het kleine land België een sleutelrol speelt. De affaire rafelt uit in vele uiteindjes, die we hieronder proberen aan elkaar te knopen.

Zoals ondertussen bekend wordt senator De Decker ervan verdacht, in 2011 als advocaat, logelid en invloedrijk politicus zwaar voor de zogenaamde afkoopwet te hebben gelobbyd, waarmee criminelen tegen harde valuta een volle aflaat konden krijgen (de zgn. “minnelijke schikking”). Het bleek allemaal haastwerk om de Uzbeekse miljardair Patokh Chodiev, tegen wie in België een rechtszaak wegens witwassing en valsheid in geschrifte liep, uit de wind te zetten. En het lukte nog ook: in ijltempo werd de wet door het parlement gejaagd en door de koning bekrachtigd. Chodiev werd zelf witgewassen.

Waarom die voorkeursbehandeling? Dat brengt ons bij de rol van de Franse overheid, in casu toenmalig president Nicolas Sarkozy, die via-via zo’n 740.000 euro aan De Decker’s advocatenkantoor overmaakte om het met die wet te laten vooruitgaan. De Fransen stonden namelijk op het punt om een grote deal te sluiten rond de verkoop van legerhelikopters aan Kazachstan, dat onder meer bescherming bedong voor Patokh Chodiev, persoonlijke vriend en arrangeur van de president.

En hier komen bovenvermelde middeleeuwse harnassen op de proppen: het was grootkanselier Jean-Pierre Mazery van de Maltezer Orde, die het eerste contact legde tussen Armand De Decker en de entourage van Sarkozy. Noblesse oblige. De orde is een organisatie, een van de weinige op deze planeet, met de status van soevereine natie-zonder-territorium, diplomatiek onschendbaar en onder rechtstreekse bescherming van zijne Heiligheid de Paus, echt waar.

Een spraakmakend trio

Over naar de Oeral en de heimat van Patokh Chodiev. De Aziatische republiek Kazakhstan, ontstaan uit het puin van de Sovjet-unie, wordt autoritair geleid door president Nazarbajev. Vooral dankzij de gaspijplijn tussen Rusland en het Westen ligt zijn land strategisch en is het een leuke werkplek voor mensen die graag zaken met politiek combineren. De drie nauwste vrienden-zakenlui van de president zijn als Het Trio wereldwijd een begrip: Alidjan Ibragimov, Alexander Mashkevitsj, en last but not least Patokh Chodiev.

Deze gezworen kameraden duiken op in de marge van het uiteengevallen Sovjetimperium begin de jaren ’90, waar gewiekste maffiosi heelder stukken Sovjetmeubilair verpatsen, waaronder een hoop wapens en zelfs nucleair spul. Kassa voor durvers. Overal waar het stinkt in grote deals rond olie, mineralen, gas en wapens duiken de namen van het drietal op, tot op vandaag.

De nucleaire lobby

Dat brengt ons op de volgende stap in de grote ezelsbrug tussen België en de groezelige Russische achtertuin: de Tractebel-connectie. Deze door het Franse Engie (voorheen Suez), en zo onrechtstreeks door de Franse staat gecontroleerde maatschappij, met zetel in Brussel, wou persé de concessie bemachtigen op hoger vernoemde Russische gaspijplijn doorheen Kazakhstan. Dat lukte ook in 1997, dankzij zo’n 145 miljoen dollar (!) smeergeld die in de zakken van Het Trio verdween,- zo kon een Zwitserse onderzoeksrechter nagaan. Niet meegeteld de astronomische afpersingssommen die ze nadien nog wisten te bedingen om “de zaak onder controle te houden”.

De indrukwekkende staat van dienst van Patokh Chodiev, daar mocht dus wel iets tegenover staan. Tractebel, sterk verweven met de Belgische haute finance, zat compleet in de greep van het trio. En om de cirkel rond te maken: voor 100% eigendom van Engie, verwierf Tractebel ook het contract om alle Belgische kerncentrales te bouwen, jawel, die met de scheurtjes. Waarom dat beton van zo’n slechte kwaliteit is, Patokh mag het weten, maar het zou me niet verbazen dat ook hier ooit de Frans-Kaukasische connectie boven water komt, want Tractebel leerde de kunst van het kerncentrales bouwen in… Kazachstan.

Het mag na heel deze crimi-soap, waarin de Franstalige liberalen een sleutelrol vervullen, met Patokh Chodiev als spin, ook niet verbazen dat federaal minister van Energie Marie Christine Marghem (MR) hemel en aarde bewoog en zelfs leugens uit de kast haalde om die kerncentrales open te houden. Terwijl onze buurlanden aandringen op sluiting van deze industriële ruïnes, spelen blijkbaar toch sterke zakelijke belangen die zich met nationale veiligheid niet inlaten, maar integendeel verweven zijn met corruptie op het hoogste niveau.

Kazachgate gaat daarom niet alleen over een sjoemelend politicus die hand-en-spandiensten verleent aan een steenrijk zakenman. Het is maar een topje van de ijsberg, die in zijn volle gewicht heel de Belgische constructie omvat, met al zijn mogelijkheden om via parallelle kanalen en besloten cenakels zaakjes rond te krijgen tot en met wetgeving à-la-tête-du-client, de rol van de oude adel en de nieuwe rijken, politici met alles begaan behalve het algemeen belang, de banken en haute-finance-figuren genre Etienne Davignon, de economische elites, de loges én de katholieke keurorden, en zo tot bij het Belgische koningshuis. België is geen bananenrepubliek maar een frietkotmonarchie, waar werkelijk alles mogelijk is als men de weg kent doorheen het institutioneel-juridisch doolhof.

En nu blijkt de nieuwe Belg Patokh Chodiev zowaar uit dankbaarheid ook de liefdadigheidskas van prinses Léa, tante van koning Filip, met 25.000 euro gespijsd te hebben, en dat allemaal toevallig nadat de uitkoopwet van kracht werd. Een aalmoes voor zo’n filantroop. En jawel, het gebeurde met de Maltese Orde als doorgeefluik. De Hospitaalridders, onder persoonlijke bescherming van Zijne Heiligheid de paus, waren ooit opgericht om de pelgrims op weg naar het Heilig Land te begeleiden. Nu staan ze vooral in om rijken met een grijs verleden te escorteren naar het wonderland waar alles kan, het onze. De dienende rol is gebleven, dit gaat wel degelijk om ridderlijkheid en hulpvaardigheid op hoog niveau.

Of waarin een klein land groot kan zijn. Neen, Godfried Van Bouillon is niet dood, de Bouillon Belge pruttelt en dampt als nooit te voren. Als dat geen opsteker is voor het handvol patriotten dat dit land nog telt.

(Titelfoto van links naar rechts: Patokh Chodiev, Alexander Machkevitch en Alijan Ibragimov)

Johan Sanctorum is filosoof, publicist, blogger en Doorbraak-columnist.