Kopzorgen voor Hillary

Gwendolyn Rutten mag dan als zogenaamde experte beweren dat Clinton tegen het glazen plafond aanbotste, een feit is dat de Afro-Amerikaanse bevolking in 2008 de kans greep om eindelijk een zwarte president te kunnen verkiezen. Maar vandaag staat Hillary er terug. Nieuws is het niet echt. De promotour van voorbije zomer voor haar boek Hard Choices werd al als een verdoken campagne beschouwd.

Te oud?

Van Ronald Reagan werd destijds beweerd dat hij te oud was om president te worden. Hillary Clinton zal dezelfde leeftijd (69) hebben als het conservatieve icoon op zijn inauguratie in 1981. Ze zal ook slechts drie jaar jonger zijn dan senator John McCain in 2008, die ook ’too old’ werd genoemd door zijn tegenstrever Barack Obama. Maar een rijpere leeftijd wordt in de VS – vaker dan in Europa – als een pluspunt gepercipieerd. Clinton heeft vooral te kampen met enkele imagoproblemen die ook in 2008 haar deel waren.

Te veel havik?

Ze steunde als senator de oorlog in Irak en dat achtervolgt haar. Net als het drama in Benghazi waar het VS-consulaat door terorristen werd overvallen en verschillende doden veroorzaakte, waaronder de ambassadeur. Doden die volgens een onafhankelijke onderzoekscommissie vermeden hadden kunnen worden door het ministerie van Buitenlandse Zaken, Clintons bevoegdheid op het moment van de aanval. Een ietwat bevreemdend e-mailschandaal zorgde voor een andere smet op het blazoen. Als minister gebruikte ze frequent haar privémailadres om staatszaken af te handelen wat volstrekt tegen de regels is. Het druist in tegen de freedom of information en de archivering en opzoekbaarheid van staatszaken. Het risico is immers enorm groot dat er duizenden mails die staatszaken aanbelangen werden verwijderd.

Te rijke vrienden?

Haar nauwe banden met Wall Street-toppers en met verschillende bedrijven die verbonden zijn met The Clinton Foundation doen bij de Democraten de wenkbrauwen fronsen. Zo’n 60 bedrijven, verbonden met de Foundation, lobbyden bij haar ministerie en ontvingen een slordige 26 miljoen USD. Niet dat het illegaal is, maar dergelijke banden met het grootkapitaal liggen gevoelig bij de traditionele Democratische achterban. Dat The Clinton Foundation ook donaties krijgt van bevriende naties is op zich ook niet meteen een probleem. Duitsland doneerde vriendelijk om een landbouwproject in Malawi te financieren. Maar dat het vrouwonvriendelijke en homofobe Saoedi-Arabië een regelmatige geldschieter is, ligt dan weer heel wat gevoeliger bij – alweer – de Democratische kiezers.

Te veel van hetzelfde?

De naam Clinton roept dan wel herinneringen op van de gouden jaren 90, echt vernieuwend is dat toch niet. De Democraten hebben immers een mooie traditie om met een onverwachte presidentskandidaat uit te pakken: Kennedy, Carter, Clinton en Obama. De laatste slaagde erin geheel onverwachts om de gedoodverfde winnaar, Hillary Clinton, uit de primaries te kegelen. Hillary Clinton zal haar les uit 2008 geleerd hebben. Maar of haar kaarten nu veel beter liggen dan toen, is nog maar de vraag. Indien de Republikeinen niet met een Bush, maar met een nieuwe kandidaat komen aantreden, hebben zij de kaart van de vernieuwing.

Foto: © Reporters