De krampen van Calvo en Crombez

Een politicus moet tegen een stootje kunnen, maar voor sp.a en Groen brachten VRT en De Standaard koud nieuws gisterenochtend. De tweede peiling van het voorjaar mepte meteen weer wat hoop uit socialistische rangen, terwijl Almaci en Calvo moesten vaststellen dat het plafond van de Groene Hoop plots doorzakt. Uit ‘bijlagen’ bij de peiling blijkt dat de politieke kloof tussen links en rechts of progressief en conservatief binnen Vlaanderen groot is, maar die tussen noord en zuid in dit land nog veel dieper.

We hebben hier eerder vragen gesteld bij de overhaaste conclusies na de vorige (oktober)peiling van VRT/DS (‘N-VA verliest pluimen’ en ‘Groen overal in opmars’). Vandaag moeten de auteurs ervan een ander verhaal vertellen.
Het uitzicht op machtsuitoefening voor de progressieve partijen is niet groot. Niet Vlaams, niet federaal. Vlaanderen heeft een bocht genomen, zo blijkt uit verdere analyse van de cijfers.

Paarsgroen, aan de macht van 1999 tot 2003) is met een virtueel bereik van 38 procent van de kiezers al lang geen optie meer. Paars (laatst aan de macht met Verhofstadt in 2007) is overigens al helemaal politieke prehistorie, want nog amper goed voor 24,2 procent. De traditionele tripartite (laatst aan de macht met Di Rupo in 2010) komt niet verder dan 40,6 procent.

Monstercoalitie

Het lijkt er – een goed jaar voor de verkiezingen van 26 mei 2019 – sterk op dat al wie van de partij van Bart De Wever af wil, alleen nog kan hopen op de formule van de monstercoalitie. Met de score die de N-VA nu virtueel waard is (afgerond 33 procent), kan De Wever alvast in Vlaanderen weinig overkomen. Federaal wordt het wat moeilijker en hangt veel af van het resultaat van cdH, dat het met 11,1 procent van de stemmen weer wat beter zou doen.

Een tweede regering-Michel lijkt alleen haalbaar met meer representativiteit in Wallonië. cdH, nu in Wallonië besturend in een coalitie met de MR, lijkt de enig mogelijke partner. Voor de uitgesproken Vlaamsgezinden binnen de N-VA geen makkelijke bondgenoot. Wie een alternatief ziet, mag dit melden.
Makkelijk wordt het niet, want PS en Ecolo vinden alleen nog een nipte meerderheid met cdH of in combinatie met PTB, nog zo’n partij die stilaan ontwaakt uit een Grote Droom.

De Standaard/VRT

Peiling De Standaard Wallonië maart 2018.

Terug naar Vlaanderen. In de beste der werelden is hier voor de N-VA misschien een meerderheid haalbaar met één bondgenoot (CD&V of Open Vld). Maar dit scenario is op federaal territorium pure fictie, gezien de schaarste aan Waalse bondgenoten. Voortdoen zoals nu – Zweedse formule – lijkt dan ook logisch, al moet men daar nog uitkijken om er opnieuw een meerderheid van de zetels te behalen.

Quid CD&V? Mochten sommige syndicalisten er nog dromen de baarlijke duivel BDW terug naar de hel te jagen, dan moeten de partij federaal wel verder met twee liberale partijen, met links Francofonië bovendien, en dat alleen in regering met een Vlaamse minderheid. Meer moet men niet doen om de kleppers in de Vlaamse Provincies (De Crem, Bogaert e.a.) weg te jagen en de partij volledig kaal te scheren.

Quid Open Vld? Die partij behaalde vijftien jaar geleden bij federale verkiezingen nog 24,6 procent van de stemmen, maar miste met Verhofstadt en De Gucht cruciaal de Vlaamse boot. Blij dat ze mogen meedoen, zeker?

Quid Vlaams Belang? Scoort altijd wat minder bij VRT/DS, maar ook daar komen ze nu toch uit op wat winst. Eén zekerheid: nu de N-VA weer op het peil zit van 2014, blijkt dat te kunnen ‘ondanks’ wat vooruitgang voor Van Grieken en co.

De Standaard/VRT

Peiling De Standaard maart 2018: resultaten

Links

En Vlaams links dan? Dat wordt vechten tegen de bierkaai. Socialisten en Groenen ‘samen’ moesten het na de vorige verkiezingen stellen met minder dan een kwart van de stemmen… Dat is vandaag nauwelijks meer. Groen knabbelt aan rood, en straks misschien weer omgekeerd…

De virtuele scores van de sp.a (14,1 procent behaald in 2014) schommelen van 9,5 procent bij VRT/DS tot 13 procent bij VTM/HLN. Het verloop tussen rood en groen adequaat traceren is blijkbaar een moeilijke zaak. Een opvallend verschil, waar de enquêteurs van beide peilingen (Ipsos en TNS) toch eens ‘een klapke’ moeten over doen.

‘Peiling VTM/HLN vooral slecht nieuws voor Groen’, schreven we een paar weken geleden, na die andere grote peiling van VTM/HLN. In de verkiezingen van 2014 behaalde Groen een bescheiden 8,6 procent. Sindsdien wezen de polls van VTM/HLN op gestage virtuele statistische winst van Groen tot 13,4 procent in september 2017. In de peiling van een paar weken geleden bleef daar nog 10,4 procent van over. ‘Bij Groen sputtert nu de motor’, schreef Het Laatste Nieuws.

In de nu gepubliceerde politieke barometer van VRT/DS klom Groen begin vorig jaar zelfs naar 14,7 procent. Vandaag, een jaar later zou de partij toch nog kunnen rekenen op 13,8 procent. ‘We zijn tevreden met deze sprong’, was ook deze week meteen weer het eerste commentaar. Het optimisme van Almaci en Calvo is wel erg voorbarig.

Wij houden het bij het volgende: er zit sleet op de Grote Sprong Voorwaarts van Groen. Beide peilingen wijzen op een keerpunt. Bovendien: wie de zaak goed volgt, zal bij deze weten dat Groen in de peiling van VRT/DS ook bij vorige verkiezingen wat werd overschat. Tenslotte is er het vreselijke nieuws dat de drie linkse partijen niet veel meer kunnen dan mekaar vliegen afvangen.

En dat ondanks het feit dat gelijkgezinden van de progressieve media hun zetels wel opvallend warm houden voor een kleine partij, haar bevriende organisaties (Greenpeace, etc.) of gelijkgezinde ‘experten’.

Communautair

We hadden in maart twee peilingen die in essentie hetzelfde verhaal vertellen: België blijft een politiek gescheurd territorium, waarin de twee entiteiten een andere kant uit willen. Vlaanderen is (gematigd) rechts en conservatief, Wallonië en Brussel zijn dat niet. Dat blijkt ook uit een paar interessante bijlagen bij deze poll.

‘Vlaamse en Franstalige kiezers verschillen van mening over woonstbetredingen (politierecht om met toestemming van een onderzoeksrechter, een privéwoning te betreden als ze vermoedt dat daar mensen zonder papieren verblijven)’, lezen we in De Standaard. Dat is voor 71 procent van de Vlamingen ok (20 procent is tegen). In Wallonië is slechts 42 procent voor en 45 procent tegen, in Brussel 37 procent voor en 52 procent tegen. Dat het wetsontwerp voorlopig van de agenda werd gehaald lijkt op een kleine overwinning van premier Michel.

Een andere nevenvraag over asiel en migratie bevestigt dit ‘communautaire’ verschil. Tweederde van de Vlamingen (64 procent) steunt Theo Francken in zijn beleid, slechts 23 procent is tegen.
Links kan wat troost zoeken in het feit dat bijna de helft van de Vlamingen de laatste kerncentrale in 2025 dicht wil, al zijn er in Vlaanderen meer voorstanders van kernenergie dan beneden de taalgrens.
Het zou ons niet verwonderen dat de communautaire kloof ook bepalend is voor de hetze tegen minister van Defensie Steven Vandeput (N-VA) over de opvolging van de Belgische F-16’s. ‘Laat de Franstalige politici kiezen en de meesten gaan blind voor de Franse Rafale. Geen discussie’, aldus prof. Luc De Vos in een pittig interview in Het Laatste Nieuws.

Of Vlaams links ook maar enig voordeel haalt uit de krampen van Crombez en Calvo? Dat is uit deze peiling niet af te leiden. Daarvoor kwam ze net te vroeg. Het is wachten op de peilingen van september en oktober en de gemeenteraadsverkiezingen om daar misschien iets van te merken. Misschien? Heel misschien.