JavaScript is required for this website to work.
Binnenland

Liever geen splitsing dan een onfrisse

16/9/2011Leestijd 3 minuten

In de krant De Tijd reageert Peter De Roover op het bereikte BHV-akkoord:

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

De formatie sleepte al 458 dagen aan; het dossier van de splitsing van BHV lag al 48 jaar op tafel; een dag eerder leek de impasse totaal. Dat er in de nacht van woensdag op donderdag plots een akkoord over BHV uit de bus viel, leidde dan ook voorspelbaar tot euforische reacties. We beleefden een ‘historisch’ moment, een ‘mirakel’ was geschied.

Wie vrede neemt met deze vorm van splitsing, had dat best een jaar eerder laten weten. Dat had ons een hoop tijdverlies bespaard.

Dat het zo lang moest duren heeft natuurlijk niets met het akkoord als zodanig te maken. Een jaar geleden heerste nog niet de metaalmoeheid die nu zorgt voor het ‘als-we-er-maar-van-af-zijn’-gevoel. De Franstaligen rekenden er op dat de slagkracht aan Vlaamse zijde automatisch zou verzwakken met de tijd. Zo geschiede. 

Het handig misbruiken van de Europese financiële crisis; de kans om zonder stoorzender N-VA te regeren; de dramatiek waarvoor de heen-en-weer vliegende koning en de theatrale formateur zorgden; Letermes aangekondigde ontslag als ontslagnemende premier: die combinatie zorgde voor een sfeer waarin mislukken geen optie meer leek te zijn en het vinden van een akkoord belangrijker dan de inhoud ervan. 

De Vlaamse onderhandelaars veroordeelden zich al eerder om tot een vergelijk te komen door N-VA uit de onderhandelingen te manoeuvreren. De extase waarin de Franstaligen terechtkwamen toen ze ‘het goddelijke monster’ De Wever konden losweken van de andere Vlaamse onderhandelende partijen, maakte sommigen overmoedig. FDF-voorzitter Maingain meende het punt bereikt dat alles kon worden geëist. Verstandigere Franstaligen begrepen dat alleen een relatief klein zoenoffer het veel grotere ‘gevaar’ van de Copernicaanse omwenteling kon afwenden. Met de onzuivere splitsing van BHV komen de Franstaligen mooi weg.

Juist, ze hebben een aantal van hun meest fantasierijke eisen moeten opbergen. Vlamingen die snel tevreden zijn, juichen dat het slechter had kunnen aflopen. Knap gedaan, we kunnen dus drie FDF-kamerleden aan! 

Maar de Franstaligen behouden hun claim op de zes faciliteitengemeenten en blijven weigeren om de indeling van ons land te aanvaarden.

Een tweetalige kamer van de Raad van State neemt de eindbeslissing over de benoeming van burgemeesters in de zes. Zo komen we terecht in een Russische roulette, want de beslissende voorzitter zal om beurt een Nederlandstalige en Franstalige rechter zijn. Blijkbaar bepaalt hier de taalaanhorigheid van een rechter het oordeel dat geveld wordt. België kan in die omstandigheden geen rechtstaat genoemd worden.

Door de zes faciliteitengemeenten los te koppelen van de rest van Vlaams-Brabant wordt weerbarstigheid beloond in België en geven Vlaamse partijen een stuk Vlaanderen de facto weer wat meer op.

Het voorstel tot splitsing van BHV dat een meerderheid van de Kamercommissie binnenlandse zaken op 7 november 2007 goedkeurde, heeft het dus niet gehaald en werd uitgehold. In België beslist een meerderheid niet, voor zover die Vlaams is.

Blijvende inmenging over de grens; dubieuze rechtstaat; bonus voor weerbarstigheid; een meerderheid beslist niet als ze Vlaams is: de ‘historische doorbraak’ blijft een onfrisse oplossing ‘à la belge’.

De dynamiek die nu wellicht volgt, dreigt de rekening pas echt zwaar te doen doorslaan. De indruk wordt zowaar gewekt dat de Vlamingen hun overwinning binnen hebben. Dus moeten zij nu inbinden als het over Brussel (vette cheque op tafel graag), de financiering (geldstromen verzekeren) en de bevoegdheden gaat (afblijven van de kerntaken van het land). Tijd voor Vlaamse ‘redelijkheid’ als het de saneringen betreft (stevig deel voor rekening van de Vlaamse overheid en meer nieuwe lasten dan besparingen).

De Vlaamse Beweging drong jaren aan om BHV te splitsen. Maar als het moet gebeuren in deze omstandigheden en met deze gebreken, kunnen we toch echt niet anders dan vragen aan de politici om het toch maar liever even te laten zoals het is. Liever geen splitsing dan deze.

undefined

Commentaren en reacties