Macron wil sterk Europa om Frankrijk recht te houden

De jongste President van de vijfde Franse republiek, Emmanuel Macron, houdt er een nogal dubbele agenda op na wat de Europese integratie betreft. Op 26 september pleitte hij aan de Sorbonne-universiteit voor een Europese superstaat. Alleen is het niet duidelijk wat dit idee moet inhouden en vooral wie dat zal betalen.

Macron

Opvallend was wel dat de echtgenoot van Brigitte Trogneux de verkiezingen in mei jongstleden won met een nieuwe partij: de REM, en openlijk, als enige een programma verdedigde van meer Europa. Dit laatste is volledig nieuw in de Franse republiek. Frankrijk heeft nooit veel opgehad van het verengelste Europa, zeker ook door de economische neergang van onze zuiderburen. Want Macron heeft een sociaaleconomisch kerkhof geërfd. Waar Mark Rutte de Nederlandse begroting heeft gesaneerd, en er nu een overschot is bij onze noorderburen, dient het Franse staatshoofd nog meer dan zestig miljard euro te zoeken om een evenwicht te realiseren in zijn staatsboekhouding.

Om Frankrijk terug op de rails te krijgen zijn er structurele hervormingen nodig en vooral veel geld. Want de Fransen gaan graag vroeg met pensioen, werken niet echt veel, en nemen veel vakantie. Zoiets grondig hervormen is een probleem, ook al omdat Macron geen meerderheid heeft in de Senaat. Want de indirecte verkiezingen van die Franse Senaat, in september jongstleden, was al zijn eerste nederlaag. Zodoende dacht Macron dat een pro-Europese politiek, en meer bevoegdheden en geld voor de EU, Frankrijk goed kon uitkomen. Want Duitsland heeft een overschot van ruim 25 miljard euro op zijn begroting. Als de Duitsers en de Nederlanders samen met de Scandinaviërs meer geld willen geven aan de EU begroting (2017: 145 miljard euro ), dan kan dat geld via het uitgebreide Europese netwerk van fondsen wel deels in Frankrijk terecht komen. Bovendien denken de Fransen dat een ruwe Brexit de Franse taal zal opwaarderen in de Unie.

Europees?

Macron wil meer Europese bevoegdheden. Maar een Europees leger kan niet betekenen dat het Franse leger, het belangrijkste op het continent, onder een ander bevel zou komen en zeker niet het paradepaardje van de Franse strijdkrachten: de FFF (Force de Frappe Française). De scheepswerven te Saint-Nazaire werden op 27 juli genationaliseerd omdat de Franse staat wilde vermijden dat de Italianen ze zouden opkopen. De uitleg is dat de Italianen te veel samenwerken met de Chinezen en dat daardoor de kans bestaat op economische spionage. Tenslotte was er het pleidooi van een aparte begroting voor de eurozone. Jeroen Dijsselbloem verdwijnt toch uit het Nederlandse kabinet en de nieuwe Eurogroepvoorzitter moest dan Bruno Lemaire worden. Deze laatste is momenteel de Franse superminister voor Financiën en Economie.

Duitsland

Maar de jongste Duitse federale verkiezingen waren een opdoffer voor de drie uittredende partijen. Het anti-Europese AFD komt op 13 procent en het Beierse CSU vindt dat er meer aandacht moet komen voor Duitsland. Het verlies van de CSU was historisch in de vrijstaat Beieren en volgend jaar komen daar deelstaatverkiezingen. Merkel zal ook moeten praten met de liberale FDP. Die partij vindt dat het begrotingsoverschot moet gebruikt worden voor een belastingverlaging in het voordeel van de werkende Duitsers. Als het van de FDP afhangt mag het failliete Griekenland de eurozone verlaten.

De FDP heeft met zijn 11% der stemmen electorale macht, en vindt ook dat Merkel te soepel is geweest met de toepassing van de EU-begrotingsregels. Dat is allemaal slecht nieuws voor Macron. In feite kan de Franse President alleen maar rekenen op de Duitse Groenen. Maar gaat het CDU zich scharen achter de Groenen en tegen de twee anderen? Het antwoord is neen, want de Union CDU-CSU moet overleven.

Conclusie

Emmanuel moet niet te veel verwachten van Angela. Bovendien heeft de Duitse economie een intense handel met het Verenigd Koninkrijk en ook dit dossier zal tot een botsing leiden tussen Berlijn en Parijs. Zodoende rest president Macron niets anders dan zijn binnenland zelf te saneren, en dat zal niet de gemakkelijkste politieke operatie worden. ‘La douce France’ zal zich moeten aanpassen aan de 21ste eeuw!