Maggie mag dat

Zo een état de grâce, hoe ziet dat er eigenlijk uit? Dat moet je tegenwoordig vragen aan Maggie De Block (Open VLD), de recentste gelukkige die de staat van mediagenade te beurt valt. Want kijk, geen enkele journalist struikelt over het feit dat de asielinstanties onder de bevoegdheid van Maggie zo lek zijn als een zeef.

Navid, Parweiz, Scott en nu de overleden Aref: jonge asielzoekers die worden aangesproken met de voornaam, alsof het oude vrienden zijn. We weten dan ook veel over hen. Wanneer de mediastorm over hun zaak is uitgewoed, ligt doorgaans hun hele dossier op straat. En dat ligt niet alleen aan de loslippige advocaten en andere pleitbezorgers van deze uitgeprocedeerde jongeren: er wordt ook gelekt uit de hoek van asielinstanties.

Neem nu Navid, de jonge loodgieter die wekenlang heel wat sympathie verzamelde omdat hij tijdens zijn procedure goed Nederlands had geleerd en een knelpuntberoep was gaan invullen. Zelfs de N-VA, die normaliter een strak aangestuurd migratiebeleid voorstaat, verklaarde tijdens het debat rond Navid dat het tijd was om te discussiëren over een kinderpardon naar Nederlands model. De perceptie keerde helemaal toen De Block na een lange stilte een interview gaf aan De Zevende Dag. De staatssecretaris zei dat het dossier van Navid ook elementen bevatte die de kranten niet hadden gehaald, waarmee duidelijk gesuggereerd werd dat deze andere elementen minder positief waren voor Navid. Nog dezelfde dag zou meester Pieter-Jan Staelens, de raadsman van Navid, het dossier van zijn cliënt laten inkijken door enkele journalisten. Hij deed dat onder druk van de publieke suggestie van De Block maar ook – en dat kreeg weinig aandacht – omdat er ondertussen al duchtig gelekt werd door de asielinstanties zelf. Een dag na de uithaal van De Block in De Zevende Dag zei Staelens in De Standaard Avond dat er kort na de televisie-uitzending allerlei zaken naar buiten begonnen te komen over Navid – volgens Staelens vaste aantijgingen waar hij door journalisten op aangesproken werd. Om die lekken te counteren, gaf hij het dossier dan maar zelf volledig vrij.

Over naar deze week. De uitgewezen Afghaan Mohammad Aref Hassanzada zou in zijn thuisland zijn vermoord door de Taliban. Tegenstanders van het migratiebeleid grijpen zijn dood aan om de discussie over de uitwijzingen naar Afghanistan opnieuw aan te zwengelen. Het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen (CGVS) verdedigt de uitwijzing van Aref. Als het CGVS zich zou beperken tot de stelling dat de afwijzing van de asielaanvraag op basis van het dossier gerechtvaardigd was, dan zou dat een normale en legitieme reactie zijn. Maar het gaat verder dan dat. Op woensdag citeerde De Morgen uit het persoonlijke dossier van de betrokkene. Er worden concrete data opgesomd, persoonlijke details genoemd en zelfs letterlijke citaten overgenomen. Opnieuw worden details uit een persoonlijk dossier, bovendien het dossier van een overledene, gebruikt om de argumenten van tegenstanders te counteren.

‘Er wordt niet ingegaan op individuele dossiers’, herhalen Maggie De Block en haar kabinet als een mantra. De feiten blijken anders. Er wordt gelekt uit individuele dossiers, en de media nemen de informatie gretig over. De discrepantie tussen de woorden van de staatssecretaris en de daden die blijken uit de berichtgeving is reuzengroot. Geen journalist die er Maggie op aanspreekt. Een buurtcomité dat vandaag overweegt om een als onrechtvaardig aangevoelde uitwijzing onder de aandacht van de media te brengen moet goed beseffen dat het volledige dossier kan gelekt worden om het verzet te counteren. Er wordt zeker ingegaan op individuele dossiers. Maggie mag dat.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>