Martin Niemöller revisited

Toen ik, kort na de Tweede Wereldoorlog, deelnam aan een herdenking van de Holocaust,
was ik welkom, hoewel wij geen Joden waren. 

Toen ik, iets later, mee ging betogen voor Amnestie en Verzoening,
was ik welkom, hoewel mijn ouders tijdens de oorlog anglofiel waren geweest en ik dus volgens de spelregels van toen tot het ‘witte kamp’ behoorde. 

Toen ik als student in Duitsland mee protesteerde tegen het Berufsverbot voor Duitse communisten,
was ik welkom, hoewel ik (nog) geen communist was. 

Toen ik in Canada pamfletten uitdeelde voor de mensenrechten van de Vïetnamezen,
was ik welkom, hoewel ik onmiskenbaar een blanke westerling was. 

Dat werd nog duidelijker in de jaren zestig, toen ik in Washington marcheerde voor de burgerrechten van de zwarten en voor een faire behandeling van de gehate en vervolgde Black Panthers.
Ook toen was ik welkom,  terwijl ik nog altijd blank was en het waarschijnlijk ook zou blijven. 

Toen de Native Americans in Wounded Knee in opstand kwamen en werden opgejaagd en wij hen op straat steunden,
waren wij, de bleekgezichten, uiteraard welkom. 

Dat was ook waar in protestmarsen voor de gelijke behandelingen van homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders,
waar we, als niet-LBGT-ers, zonder meer welkom waren. 

Hetzelfde gold voor de Palestijnen en de Koerden, overal werden we als medestanders beschouwd en waren we welkom. 

Tot ik, op 11 februari 2017, vernam dat ik NIET welkom was op een neo-feministische mars,
omdat ik, horresco referens, blijkbaar een cisgenderman was, iemand bij wie de seksuele geaardheid overeenkomt met het geslacht bij de geboorte. 

Tegen deze essentialistische discriminatie kan ik alleen maar tot een nieuwe betoging oproepen met als slogan:

Cisgendermannen aller landen en culturen, verenigt u!

Gij hebt niets te verliezen behalve uw zin voor humor!

Foto (c) Reporters