MEDIA IN VLAANDEREN: VERSTERKING OF VERZWAKKING VAN DE DEMOCRATIE?

Een Vlaamse krant publiceert voor het eerst in het bijna 40-jarige bestaan van het Vlaams Belang een uitgebreid interview met een kopstuk en vindt dit zelf groot nieuws. ‘Morele principes mogen correcte, kritische berichtgeving niet uitsluiten’, schreef De Morgen in het begeleidend editoriaal. Daar knelt nochtans het schoentje al vele jaren in vele media. Ze verdringen zich al decennia om als journalistieke pastoors de kansel te bestormen om met het vermanende vingertje hoog in de lucht te waarschuwen voor zogenaamde antidemocratische of extreemrechtse krachten.

Volgens Van Dale is democratie een ‘staatsvorm waarin het volk (door vertegenwoordigers) zichzelf regeert en vrijelijk zijn meningen en wensen kan uiten’. Deze definitie in acht genomen, mag het dan ook verbazingwekkend genoemd worden dat in Vlaanderen een politieke partij volgens een spraakmakende klasse als ondemocratisch of extreemrechts wordt bestempeld en door een cordon sanitaire wordt afgesloten van de rest van de samenleving.

Zowel kranten als de openbare omroep maken, zonder zelfs maar de geringste verantwoording of nuance, een onderscheid tussen democratische en ondemocratische partijen. Radicale partijen ter rechterzijde worden bovendien systematisch ‘extreemrechts’ genoemd – extreem heeft immers een gewelddadige connotatie; dito partijen van de linkerzijde worden daarentegen – quasi amicaal – radicaal-links genoemd. Hoe kan een openbare omroep dat verantwoorden ten aanzien van haar aandeelhouders: de Vlaamse burger en álle Vlaamse burgers?

Vele media – én politieke partijen – slagen er nog steeds niet in om op een volwassen manier om te gaan met politieke stromingen die beantwoorden aan fundamentele opvattingen die leven binnen de Vlaamse samenleving. De problemen die aan die opvattingen ten grondslag liggen, worden niet aangepakt. In plaats van de ziekte te bestrijden, wordt de thermometer onklaar gemaakt. Liever demoniseren of verzwijgen dan het debat aan te gaan of objectief te berichten.

De democratie kan nochtans niet zonder vrije media, die per definitie politiek incorrect moeten durven denken en luisteren naar de kritiek op de samenleving. Voorwaarde is dan wel dat die media écht vrij zijn. Vandaag zijn de mainstream media echter zo homogeen en vooral bezig met elkaar – en de lezer – te indoctrineren, dat men zich kan afvragen of ze niet eerder antidemocratisch werken. Media die een deel van de oppositie negeren, groeien uit tot spreekbuizen van de meerderheid en verarmen zo de politieke discussie. Misschien moeten de diverse hoofdredacties toch maar eens aan gewetensonderzoek doen?

Wie een politieke partij het ondemocratisch-extremistisch etiket wil opplakken, moet goed beseffen wat hij doet. Hij speelt het spel mee van degenen die volstrekt ten onrechte de woorden democratie en verdraagzaamheid monopoliseren en er geheel arbitrair van uitgaan dat men geen democraat kan zijn indien men bijvoorbeeld de multiculturele utopie niet belijdt, of de islam geen vredevolle religie vindt, of het voortbestaan van de Belgische staat in vraag stelt.

Wie vandaag dat spel meespeelt, moet weten dat men morgen even arbitrair kan beweren dat welk standpunt van welke partij dan ook tot onaantastbaar taboe kan worden verklaard. Het is een gevaarlijke evolutie die verstandige mensen vandaag moeten analyseren en bestrijden. Want de muilkorf die men vandaag de ene voorhoudt, zou morgen wel eens de ander kunnen treffen. 

De auteur is fractievoorzitter van het Vlaams Belang in het Vlaams Parlement