JavaScript is required for this website to work.
post

‘Merkel spelt Trump de les’

De zogenaamde iconische foto als leugen en alibi

ColumnJohan Sanctorum12/6/2018Leestijd 3 minuten
VS-president Donald Trump en de Canadese premier Justin Trudeau bij de
’traditionele’ handdruk.

VS-president Donald Trump en de Canadese premier Justin Trudeau bij de ’traditionele’ handdruk.

foto © Reporters

De groteske fotoparade op de G-7 toont vooral hoe wereldleiders als Angela Merkel willen gepercipieerd worden. Merkel heeft namelijk een probleem in haar eigen land…

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

‘De iconische foto van het jaar’, zo betitelen kranten zoals De Standaard de foto waarop we Angela Merkel midden het G7-gezelschap de Amerikaanse president Trump de les zien lezen, want stoute Donald wilde de slotverklaring niet tekenen. Maar niets is wat het lijkt. De ‘spontane meeting tussen twee werksessies door’ was in werkelijkheid het sein voor de meegereisde officiële fotografen om hun opdrachtgevers in een gevleide setting te portretteren. Het kiekje dat nu de wereld rondgaat werd geschoten door Jesco Denzel, de geaccrediteerde fotograaf van de Duitse regering, uitdrukkelijk bedoeld als promomateriaal ten behoeve van het thuisfront.

Merkel acteert en doet alsof ze een punt maakt, tot de flits is afgegaan. Daarna is het weer lachen geblazen waarna de volgende mag aanschuiven met zijn fotograaf, in casu zelfverklaarde zonnekoning Emmanuel Macron, die op zijn beurt Donald de les lijkt te lezen. En zo mochten ze allemaal om beurt doen alsof, de Japanse premier Shinzo Abe, de Italiaanse premier Guiseppe Conte en gastheer Justin Trudeau zouden nog volgen. Het lijkt wel het wassenbeeldenmuseum van Madame Tussaud, waar iedereen kan poseren naast een beroemdheid. Allen zetten ze hun eigen versie van het glorieus moment op Instagram, en toegegeven: het plaatje van Denzel steekt er artistiek met kop en schouders bovenuit.

Maar wat leert ons deze charade? Ten eerste dat door machthebbers verspreide beelden niets waard zijn, tenzij als studiemateriaal in cursussen rond politieke propaganda. Ten tweede valt het op hoe weinig kritisch de mainstreammedia omgaan met dit materiaal. Ze lijken wel de verlengstukken van het officiële discours en verschillen in niets van de manier hoe Poetin of Erdogan de media controleren. Het is de Duitse journalist Fabian Reinbold die de verschillende foto’s naast mekaar legde en wees op de specifieke retoriek pro domo achter het plaatje. Ten derde: wie is nu eigenlijk helemaal zichzelve in dit verhaal? Den Donald natuurlijk, die gewillig poseert voor het fake news van zijn opponenten. Want dat is het: deze foto’s misleiden als ze niet kritisch gelezen worden.

https://twitter.com/fabreinbold/status/1005533097549598726

De dood van Susanna Maria Feldmann

De man in het gezelschap die dus het meest met fake news en mediamanipulatie geassocieerd wordt, is in feite diegene die geen behoefte heeft aan dit soort professioneel narcisme. Het zegt iets over de zwakte van de politieke dwergen, vooral de Europese in casu Merkel en Macron, dat ze via Instagram hun soortelijk gewicht moeten bewijzen. En het zegt iets over de sterkte van Trump, dat hij het zich allemaal laat welgevallen en dan opstapt, richting Korea. De wanhoop van de rest van de G7, laten we ze maar de L6 noemen, the little six, toont de afgrondelijke leegte waarin onze democratie is terecht gekomen. Trump wordt als een halve gek beschouwd, een ongeleid projectiel, terwijl men evengoed Merkel en Macron, als zogezegde dragers van de Europese Verlichting en de Rede, kan ontmaskeren als oppernarren, elk in hun eigen politiek-correct universum omgeven door hof-fotografen, tekstschrijvers, bevriende journalisten, apologeten. Geen enkele vuist maken ze nog, geen enkele oplossing durven ze nog voorstellen voor bijvoorbeeld het hopeloos uit de hand gelopen migratiefenomeen.

De groteske G7-enscenering van Angela Merkel kan dus ook niet los gezien worden van de dood van Susanna Maria Feldmann, de 14-jarige puber die in Wiesbaden vermoord werd, na een nacht vol gruwelijk seksueel misbruik door een illegale asielzoeker die al lang het land uit had moeten gezet zijn. Ik weet wel dat niet alle asielzoekers verkrachters zijn, maar het ‘Wir schaffen das’-motto waarmee ze de grenzen wijd openzette, ook voor terugkerende Jihadisten, dreigt met de dood van Susanna in haar gezicht te ontploffen. Want ook deze dood is iconisch geworden en gebrandmerkt in het collectief geheugen, maar dan als echt en waar, niet als fake news of geregisseerd tafereel. Jammer genoeg.

Het idee alleen al dat het bombaste G7-portret met het expliciete onderschrift ‘Ik ben hier de baas’ de aandacht zou moeten afleiden van dit drama, is bijna obsceen, en herleidt alle Trump-exclamaties tot onschuldige schooljongensfratsen. Merkels pose is een leugen en een alibi, en het is veelbetekenend dat onze jongens en meisjes van de mainstreammedia daar niet (willen) doorheen kijken. De pretgazet Het Laatste Nieuws besteedde er wél een artikel aan. Alles is relatief, zeker het woord ‘kwaliteitspers’. En zeker in Vlaanderen.

Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.

Commentaren en reacties