Joe Biden, de Democratische presidentskandidaat, wordt beschuldigd van verkrachting. Tara Reade, een voormalige stafmedewerkster van Biden toen die nog senator was uit Delaware, getuigde dat zij door Uncle Joe in het nauw werd gedreven waarna hij haar met zijn vingers vaginaal penetreerde. In haar getuigenis vatte Reade het als volgt samen:

‘I remember like I was wearing a blouse and he just had me up against the wall, and the wall was cold. And I remember he – it happened all at once. The gym bag – I don’t know where it went. I handed it to him and it was gone. And then his hands were on me and underneath my clothes. And um yeah and then he went um.. he went down my skirt and up inside it and he uh penetrated me with his fingers. And um I- uh he was kissing me at the same time, and he was saying something to me.’

Vrij vertaald: ‘Ik weet nog dat ik een blouse droeg en dat hij me gewoon tegen de muur had, en de muur was koud. En ik herinner me dat hij… het allemaal tegelijk gebeurde. De gymtas. Ik weet niet waar die heen ging. Ik gaf ze aan hem en hij gooide ze weg. En toen waren zijn handen op mij en onder mijn kleren. En eh ja en toen ging hij eh… hij ging langs mijn rok naar beneden en naar binnen en hij uh penetreerde me met zijn vingers. En hij kuste me op hetzelfde moment, en hij zei iets tegen me.’

De media zijn stil

Dat u hier nog niets van opving kan u vergeven worden; voor vele Amerikanen zou dit immers ook nieuws zijn. Op moment van schrijven leidt een ‘Google News Search’ van de combinaties ‘Biden allegations’ en ‘Biden rape’ tot de vaststelling dat geen enkele mainstream publicatie hierover bericht. De meest prominente is The Guardian, een Britse. CNN, Politico, The New York Times, The Washington Post …

Allen zwijgen ze dit schandaal dood. Het is nochtans al lang geen ‘breaking news’ meer: op 24 maart werd door The Intercept een eerste keer bericht dat een oud-werkneemster van Biden de hulp zou hebben gezocht van een belangenvereniging voor vrouwen die slachtoffer werden van seksueel geweld door hun meerderen. Op 26 maart brachten verschillende rechtse en radicaal-linkse publicaties als Daily Wire, Vox en The Huffington Post het nieuws door te verwijzen naar een podcast met de aanklager in kwestie, Tara Reade.

Nu is dit uiteraard delicate materie. Deze aantijgingen zijn niet bewezen, Team Biden ontkent ze. En toch is dit een schandaal. Het schuldig verzuim van de media te berichten over de mogelijkheid dat de man die momenteel de peilingen leidt voor het Amerikaans presidentschap zich hieraan schuldig maakte, doet dit overkomen als een doofpotoperatie. Als The Guardian, een van nature uit progressief blad, een artikel eraan wijdt met de titel: ‘Why has the media ignored sexual assault allegations against Biden?’, dan weet je dat de mainstream media in de VS de mist ingaan. Die in België trouwens ook: opnieuw op moment van schrijven (de nacht van 28 maart op 29 maart) is er geen enkel artikel terug te vinden op onze voornaamste nieuwskanalen.

Believe all women

Nochtans moeten vrouwen die naar buiten komen met seksueel verwerpelijk gedrag van mannen in eerste instantie geloofd worden. Dat is niet mijn overtuiging, wel die van de beschuldigde, Joe Biden. In een interview in 2019 had hij nog het volgende te zeggen:

‘For a woman to come forward in the glaring lights of focus, nationally, you’ve got to start off with the presumption that at least the essence of what she’s talking about is real.’

Vrij vertaald: ‘Als een vrouw op de voorgrond treedt, zich kwetsbaar opstelt op het nationale toneel, dan moet je ervan uitgaan dat op zijn minst de kern van haar getuigenis klopt’.

Dat was Bidens reactie op de aantijgingen van Christine Blasey Ford, de vrouw die kandidaat-opperrechter Brett Kavanaugh beschuldigde van aanranding. Kavanaugh, in tegenstelling tot Biden, was een overtuigd conservatief jurist, niet happig op een grote bureaucratie en tegen abortus. Bovenal had hij de grootste misdaad van alle begaan: hij had zijn kandidatuur te danken aan Donald Trump. Biden vond dat vrouwen die hun verhaal deelden met de wereld het voordeel van de twijfel moesten krijgen en, als logische tegenhanger, dat er een vermoeden van schuld rust op de beschuldigde.

Twee maten, twee gewichten

Nochtans bleken de aantijgingen jegens ondertussen benoemd rechter Kavanaugh in ieder geval op meer drijfzand te rusten dan die tegen Uncle Joe. Zo kon dr. Ford geen getuigen optrommelen die haar verhaal in ‘real time’ hadden gehoord. Daarmee wordt gedoeld op familie, vrienden of kennissen aan wie Ford het feitenrelaas had verteld kort nadat het zich had voorgedaan. In het geval van Reade zijn er in ieder geval twee personen aan te wijzen die bevestigen dat zij haar verhaal had gedaan meteen na de feiten, haar broer en een vriend.

Aantijgingen van aanranding zijn vaak moeilijk te bewijzen. Ze degenereren vaak in een over en weer geroep en een pervers ‘hij zegt-zij zegt’-spel. Vaak, te vaak, wordt daarbij de pijn van de vrouw geminimaliseerd en wordt de man op zijn woord geloofd. Of de pendule te veel in de andere richting is doorgeslagen blijft een open debat. Maar live by the sword, die by the sword. Het promoten van (bewijs)standaarden om ze vervolgens op zichzelf niet toepasbaar te verklaren, daar is slechts één woord voor: hypocriet.

Vrouwenrechten

Iemand die niet bereid is om op te staan voor vrouwenrechten in alle gevallen, kan niet vertrouwd worden dit te doen in sommige gevallen. Publicaties van seksuele aanrandingen zijn geen stok om conservatieve Republikeinen mee te slaan, maar net een schild voor vrouwen die naar voren durven komen om hun verhaal te doen.

Het zwijgen – verzwijgen – van de grootste mediakanalen die hun aanzienlijke middelen en invloed weigeren aan te wenden om dit verhaal de nodige ruchtbaarheid te geven doet het ergste vermoeden. Dat vrouwenrechten geen doel zijn, maar slechts een middel voor politiek gewin. Time’s up, schreeuwden de vrouwen na openbaringen van Harvey Weinsteins misdadige uitspattingen. Maar Uncle Joe, die krijgt nog wat tijd, toch zeker tot november.