N-VA en klimaat: de blinde vlek van Bart De Wever

De N-VA reageert bij monde van voorzitter Bart De Wever neerbuigend en onbeholpen op de klimaatbetogingen. Daarmee dreigt die partij een van de belangrijkste maatschappelijke thema’s in handen van linkse partijen te duwen. Niet alleen strategisch onverstandig, maar ook inhoudelijk inconsequent. Net voor een conservatieve partij zou het bewaren (conservare) van de Heimat een politiek speerpunt moeten zijn.

N-VA: heraut van technologische maakbaarheid?

In zijn repliek op de klimaatbetogers gaf Bart De Wever dit weekend als kordate repliek niet te ‘doemdenken’ en te geloven in technologische doorbraken die het klimaatprobleem moeten opvangen. Voor een zelfverklaard conservatief denker is dit een zeer bizar antwoord met een hoog ‘Wir schaffen das’-gehalte. De Wever grijpt zo terug naar een aloud en in wezen erg progressief maakbaarheidsidee door een signaal te geven dat het allemaal niet zo’n vaart loopt en dat de technologie soelaas zal bieden.

Als er iets is waarover zowat alle milieueconomen en ecofilosofen het eens zijn is dat het wereldwijd heen en weer rijden, varen en vliegen van producten op grenzen stoot. Als alternatief wordt niet alleen de nadruk gelegd op ecofiscaliteit, maar ook op het herwaarderen van het lokale en van oude wijsheid. Korte kringlopen weven via plaatselijke boeren en voedselteams of tweedehandswinkels. Onszelf terug meer als een gemeenschap zien dan als individuele consumenten via projecten als autodelen. Lokale landschappen en gemeenschappen niet alleen als potentiële investeringsgebieden beschouwen maar ook als een waarde op zich.

Na bijna een kwarteeuw actief te zijn geweest in milieubeweging, ontwaar ik steeds meer een waardevolle conservatieve en culturele kern in die ecologische bekommernissen. Mantra’s van de milieubeweging, zoals het voorzorgsprincipe, zijn in essentie vaak conservatief. Hetzelfde geldt voor de vragen bij het blinde vooruitgangsgeloof van neoliberalen of groeimodellen van oude biefstukkensocialisten. Kortom: de ecologische strijd is een core business  voor een partij als de N-VA.

De kern van de ecologische strijd is conservatief

Op heel wat terreinen, zoals bijvoorbeeld het rekeningrijden of het uitbouwen van fietsnetwerken trekt de N-VA al de ecologische kaart — wat betreft rekeningrijden zelfs sterker dan een partij als sp.a. Heel wat lokale N-VA-leden engageren zich voor de plaatselijke leefomgeving. In de klimaatdiscussie een blind technologische maakbaarheidsvisie volgen komt voor de N-VA-leiding neer op het creëren van een blinde vlek zoals het migratiedossier er een voor de linkse partijen is. Zo’n blinde vlekken komen partijen meestal duur te staan. Voor de sp.a kan die zelfs fataal worden.

Natuurlijk kan men zich vragen stellen bij de klimaatbetogingen. Of de jongeren dan ook niet tegen populaire massaconsumptie-evenementen in natuurgebieden als Tomorrowland zouden moeten protesteren. Het klimaatprobleem is vooral een cultureel probleem van verslaving aan kicks en consumptie.

Men kan de betoging van de jongeren echter ook zien als een signaal dat zij de grenzen ervaren van de dolgedraaide consumptiesamenleving en op zoek zijn naar geloofwaardig leiderschap. De Wevers neerbuigend wegwuiven van dit signaal is niet alleen onbegrijpelijk voor een conservatief die zo bevlogen over het ‘kostbare weefsel’ heeft geschreven. Het negeren van de eigen waarden is vaak een voorbode van een politiek Waterloo.