N-VA regeert bij gratie van de Franstaligen

Dit is een kijktip, met een bedenking. Eerst de kijktip: het interessante debat tussen Barbara Pas (Vlaams Belang) en Peter De Roover (N-VA), beiden fractievoorzitter in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Hun gesprek bij de Debatclub is online te bekijken. Het publiek is De Roover niet bijster goedgezind, maar het gesprek blijft hoffelijk en de moderator laat de sprekers hun redenering afmaken – wat tegenwoordig een verademing is. 

De bedenking: hopelijk gelooft De Roover niet alles wat hij zegt. Want hij zegt onder meer dit: 

‘Deze [federale] regering vertegenwoordigt 2/3de van de Vlaamse kiezers, tegenover 1/4 van de Franstalige. Dat wil zeggen: deze regering is in Vlaanderen gemaakt, is door de Vlaamse kiezer gemaakt’

‘Wij hebben de PS helemaal uit het machtscentrum verdreven. Ik ben daar bijzonder trots op’

‘Zolang N-VA succesrijk is, komt de PS er niet meer aan. Dat is een heel klaar en duidelijk engagement. De rol van de PS is uitgespeeld – en dat hebben wij gepresteerd’

Was het maar waar. Helaas: de Belgische constructie geeft de Vlaamse kiezer helemaal niet zoveel macht. Vlaanderen mag electoraal op zijn kop gaan staan: uiteindelijk beslist in België altijd de andere, de Franstalige democratie. Je kan stoer spreken over ‘verdrijven’ en ‘presteren’, maar de trieste waarheid is dat Vlaanderen de verkiezingen vooral moet ondergaan. Dat was in 2014 niet anders. 

Hopelijk geloven N-VA’ers niet écht dat Bart De Wever de grote architect van Michel I is. Deze regering is er gekomen dankzij twee mannen, en het zijn allebei Franstaligen. De eerste is – ere wie ere toekomt – Elio Di Rupo, die met zijn overhaaste coalitievorming in het Waalse Gewest de MR in de handen van de Vlamingen dreef. De tweede vader van deze federale regering is Charles Michel, die de moed heeft gehad om de sprong naar de ‘kamikazecoalitie’ te wagen. 

In 2014 hebben de Vlamingen geluk gehad. Aan Franstalige kant kwam de PS gehavend uit de stembusslag, de MR kon gloriëren. Omdat de Franstalige sterren allemaal juist stonden – en alleen daarom – was de onuitgegeven regering Michel mogelijk. Vlaanderen stemt al sinds mensenheugenis (centrum)rechts, en krijgt pas nu een echte centrumrechtse regering. Omdat de sleutel voor de regeringsvorming altijd aan Franstalige zijde ligt. 

In 2019 zullen de Vlamingen opnieuw geluk nodig hebben. De Vlaamse kiesresultaten zijn niet bijster belangrijk. Als aan Franstalige kant de MR verliest, en de PS oprukt, dan komt er geen tweede editie van deze centrumrechtse regering. Structureel blijven de Vlamingen compleet afhankelijk van wat er wel of niet beweegt in Franstalig België. Precies die verstikkende afhankelijkheidsrelatie dwingt Vlaanderen om meer stappen richting autonomie te zetten. 

België is een ziek land, dat echte democratie al lang geleden geneutraliseerd heeft. Vlaamse kiezers hebben hun ballen laten knippen, en zijn nu overgeleverd aan de goodwill van de gesprekspartners in het zuiden. Vroeg of laat barst die bom. In die zin heeft natuurlijk ook Barbara Pas ongelijk, als ze tijdens het debat zegt dat de N-VA België ‘gered’ heeft. België valt namelijk helemaal niet te redden.