N-VAmateurs en CD&Veel Beter

‘De framing moet stoppen’, zei Kris Peeters vorige week over N-VA, maar intussen spinde zijn eigen CD&V natuurlijk lustig verder. De christendemocraten lijken volop in campagnemodus. Alsof er morgen verkiezingen aangekondigd kunnen worden, doen de troepen van Wouter Beke er alles aan om de electorale concurrenten van N-VA zoveel mogelijk schade toe te brengen. Daar wordt geen lek of leugen bij geschuwd. 

Eigenlijk zoekt CD&V al sinds het aantreden van de regering-Michel naar de communicatiestrategie die N-VA het meeste pijn zal doen. In eerste instantie kozen de christendemocraten voor het mantra van de continuïteit. ‘Eigenlijk is er niet zoveel verschil met vroeger’ of ‘Deze regering trekt de lijn van de regering Di Rupo verder’. De hoop was om de partij van ‘De kracht van verandering’ neer te zetten als mislukkelingen die de grote beloften niet in konden lossen. CD&V hoopte zo teleurgestelde N-VA-kiezers met (te) hoge verwachtingen (terug) naar de christendemocratische stal te lokken.

Maar hoeveel Wouter Beke ook suggereerde dat de regering Michel geen ommekeer betekende: hij kreeg die framing niet verkocht. Het verhaaltje van de CD&V botste te sterk op de verhaaltjes van de verzamelde oppositie. Hoe kan je geloofwaardig beweren dat deze regering niets speciaal doet als het middenveld dagelijks steigert, als de oppositie elke week moord en brand schreeuwt, als er achter elk hoekje een nieuwe staking schuilt, als zelfs je eigen christelijke zuil over ‘pure horror’ spreekt? Neen, Beke kan niet geloofwaardig blijven bewaren dat de regering met N-VA geen enkele verandering inhoudt. 

Ze kunnen het niet

De laatste tijd probeert CD&V iets nieuws. Via het fluistercircuit lanceren CD&V’ers (en CD&V-getrouwen uit de ambtenarij en het middenveld) allerlei verhalen over het amateurisme van de N-VA-kabinetten en de N-VA-ministers. Tegenover de ervaren staatslieden van CD&V staan stuntelige debutanten van N-VA, zo klinkt het in de Wetstraat. De Vlaams-nationalisten krijgen ook niets klaar in de regering, worden moeiteloos overvleugeld door de superieure beleidservaring van de tradiotionele partijen – die natuurlijk meer dan eens hun verwarde N-VA-collega’s uit de penarie moeten helpen. Die N-VA’ers? Ze kunnen het niet, mijnheer.

De nieuwe framing van CD&V heeft verschillende voordelen. Ten eerste blijft de aandacht via deze framing gevestigd op alle slagen die CD&V binnenhaalt – en N-VA ‘verliest’. Ten tweede worden alle pluimen van de regering-Michel op de hoed van CD&V gestoken. Ten derde geeft het CD&V de kans om de allerlaatste christendemocratische troef uit te spelen: ervaring. Als alle andere kwaliteiten van de CVP/CD&V verdwenen of vervaagd zijn, dan is het nog altijd zo dat geen enkele partij in Vlaanderen zo een uitgebreid netwerk heeft, zo een lange traditie van bestuur en beleid, zoveel gespeelde minuten in de salons van de macht. 

Vlucht vooruit

Het gespin van CD&V berust maar ten dele op de waarheid. Het klopt dat de Vlaams-nationalisten een achterstand in te halen hebben. Het telefoonboekje van de gemiddelde N-VA-excellentie is nog niet half zo dik als het exemplaar van een CD&V-collega. Maar de uitschuivers uit N-VA-hoek worden dik aangezet, foutjes worden sterk aangeblazen en een paar straffe verhalen worden gewoon verzonnen – van een leugentje is nog geen christendemocraat doodgevallen. Eigenlijk kiezen de CD&V’ers vooral de vlucht vooruit: als de aandacht gaat naar de missers van N-VA, ziet misschien niemand de toegevingen van CD&V. 

N-VA moet wel reageren. Wie inzet op daadkracht en omwenteling, is het aan zichzelf en zijn electoraat verplicht om daadkracht en omwenteling te demonstreren. N-VA kan het zich niet permitteren om het geroddel onbeantwoord te laten. Wie N-VA gekozen heeft, kan alleen maar hopen dat de Vlaams-nationalisten framing niet beantwoorden met framing. Het enige goede antwoord is een echt antwoord: reël beleid en echte verandering die bewijzen dat wie voor N-VA gestemd heeft, zich dan toch niet vergist heeft.