JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

Na het bloedbad komt de censuur

Tijd voor politiek correcte damage controle

Klaas Cobbaut14/11/2015Leestijd 2 minuten

Het bloedbad in Parijs is niet de eerste dolkstoot van islamisten. We weten dus wat er nu komt. ‘Het is niet de islam’. 

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Ze zullen zeggen dat het niet ‘de islam’ is, maar slechts lone wolves, of hoogstens een marginale minderheid binnen een wereldgodsdienst die niet erger is dan gelijk welke andere wereldgodsdienst. 

Ze zullen zeggen dat we niet bang mogen zijn, dat angst geen wenselijke reactie is na een slachtpartij in de straten van Parijs, dat we juist moeten antwoorden met open geesten, open armen, open grenzen. 

Ze zullen zeggen dat we meer vluchtelingen moeten opnemen in Europa, dat nu toch kunnen zien waarvoor mensen op de loop gaan in Syrië, dat we deze massamoord op een bepaalde manier toch ook kunnen zien als les. 

Ze zullen zeggen dat het toch ook het gevolg is van onze eigen fouten, van kolonialisme en steun aan Israël, van ons buitenlandbeleid en onze economie, van de kruisvaarders en van racisten, van Filip Dewinter, van Bart De Wever.

Ze zullen zeggen dat we niet mogen spreken over ‘islamisme’, dat ‘fascisme’ moet gaan heten, net zoals we niet mogen spreken over ‘Islamitische Staat’, dat beter ‘Daesch’ wordt genoemd, omdat we dan geen islamofoben zijn. 

Ze zullen zeggen dat de Parisiens ook niet de grootste slachtoffers zijn van deze terreur, dat deze barbaren veel vaker toeslaan in islamitische landen, dat moslims eigenlijk de voornaamste slachtoffers zijn van moslimextremisten. 

Ze zullen zeggen dat alle echte moslims deze religieus geïnspireerde raid afkeuren, dat we de steunbetuigingen op Arabische pleinen niet mogen overdrijven, dat de jubelkreten van moslims op sociale media niet representatief zijn.

Ze zullen zeggen dat we geen beleidsconclusies mogen trekken uit de terreur die keer op keer zoveel slachtoffers maakt, dat dit platte politieke recuperatie is, dat nu enkel en alleen bezinning en zedig zwijgen past. 

Ze zullen zeggen dat ook deze massa-executie niet betekent dat militairen in Vlaamse grootsteden gerechtvaardigd zijn, of dat snelle responsteams op de been moeten blijven, of dat we onze waakzaamheid moeten verhogen. 

Ze zullen zeggen dat dit geen aanval is op christenen of seculiere Westerlingen of liberale cultuur, maar eerder een aanval op ‘de mensheid’ en ‘menselijkheid’.

Ze zullen vermanen, verbloemen, dreigen, spotten, schelden, sussen en liegen. 

Ze zullen in de nabije toekomst nog maar eens ongelijk krijgen. 

Klaas Cobbaut (1979) is ambtenaar. Hij heeft weleens gehoord dat zijn thuisstad Aalst niet de mooiste plek ter wereld is, maar dat doet hij af als laster van jaloerse kwatongen. Vanuit zijn ajuinenstad overschouwt hij lokale en vaderlandse politiek.

Commentaren en reacties