Neen, oh neen, oh niet met mij

Laten we het eens algemeen bekijken. Verder in dit blad kunt u een artikel lezen met concrete punten uit de nota. Laten we even terugkeren naar het begin. De heisa is begonnen rond een ordinaire grensbetwisting: Brussel-Halle-Vilvoorde. Wat vroeg Vlaanderen? Vlaanderen wil zijn grenzen erkend zien. Sinds het vastleggen van de taalgrens willen de Franstaligen die steeds verleggen in hun voordeel. Vlaanderen wil stabiliteit. Vlaanderen erkent de grenzen en de rechten van de Franstaligen en vraagt hetzelfde van hen. Als dat al niet kan, waar zijn we dan mee bezig?

Binnen die grenzen willen wij de vaste afspraak dat de Vlaamse regering binnen Vlaanderen haar beleid uitvoert. Niemand anders. Dat kan nog altijd niet. De Franstaligen blijven zoeken naar achterpoortjes of een gat in de heg om toch zeggenschap te hebben over of activiteiten te ontplooien in delen van Vlaanderen. Vlaanderen plant toch ook geen bibliotheken, scholen of culturele centra in Waals-Brabant voor de vele Vlamingen die er wonen?

In de plannen van Di Rupo voor Brussel schuilt een even fundamenteel probleem. De belangen van de Vlamingen in Brussel worden in de weegschaal gelegd met die van de Franstaligen in de rand. Dat is een koppeling die Vlaamse politici niet/nooit mogen aanvaarden. De bescherming van de Vlaamse minderheid in Brussel is gekomen als evenwicht voor de bescherming van de minderheid Franstaligen in België. Als het ene wordt afgebouwd dan ook het andere. Waarom enkele Vlaamse partijen zonder al te veel vragen zomaar de Franstalige logica volgen, is een raadsel. Net zoals het een raadsel is waarom ze – ook schijnbaar zomaar – meestappen in de logica van de staatshervorming met drie (Vlaanderen, Brussel en Wallonië).

De Nota-Di Rupo biedt geen copernicaanse omwenteling. Het zwaartepunt van de Belgische besluitvorming komt niet bij de deelstaten te liggen. De staatshervorming die wordt voorgesteld, is van het soort oude Belgische staatshervormingen waarvan we er al te veel hebben doorstaan. Er wordt niet gezocht naar oplossingen, maar naar een compromis, liefst met een schijn van oplossingen. Zo worden alle problemen vooruitgeduwd. We zadelen er op die manier een volgende generatie mee op. Als ouder van drie kinderen kan en wil ik dit niet aanvaarden. En dan gaat het over de politieke organisatie van ons land, maar ook over de sociaaleconomische sanering. Beide hebben immers een grote impact op ons leven.

Ik heb er geen probleem mee duizend euro per jaar aan welvaart in te boeten als ik weet dat dit in mindering komt van de toekomstige rekening van mijn kinderen. Het is wel een probleem als die duizend euro dient om te verdwijnen in bodemloze putten, wetens willens zonder enig zicht op een demping van die putten ooit. Daar wordt een mens opstandig van.

Als je leest dat de Nota-Di Rupo geen einde maakt aan de ondoorzichtige dotaties en hun ondoordringbare manier van berekenen en hun in nevelen van ingewikkeldheid gehulde solidariteitsmechanismen, integendeel er nog dotaties met alles op en aan bij creëert … waar zijn we dan mee bezig?

Gijzeling
Samenvattend. Er is geen duidelijke territoriumafbakening – dus geen stop op de eeuwige communautaire spanningen in Vlaams-Brabant –, er is geen goede nieuwe financieringswet, er is geen goed plan om te saneren en de Brusselse Vlamingen worden tweederangsburgers. (Deze opsomming is niet volledig! Het is nog erger, zie verder in dit blad en op de Doorbraak-webstek.) Wie vond dit ooit een basis voor regeringsonderhandelingen?

Ik neem hier graag de conclusie over van het AK-VSZ. ‘Dit zijn niet de hervormingen die de Vlamingen nodig hebben. Met een akkoord over de Nota-Di Rupo zullen de internationale financiële markten snel in de gaten hebben dat dit land niet in staat is om te saneren, te hervormen, het overheidstekort weg te werken en dus ook niet in staat is om de overheidsschuld terug te betalen. Er is maar één keuze: voortleven als gegijzelden of proberen uit deze gijzeling te ontsnappen.’

‘Neen, oh neen, oh niet met mij’, zingen de Kreuners. Dat moet nu onze boodschap zijn. De boodschap van Doorbraak, van de Vlaamse Beweging naar Di Rupo, maar vooral naar CD&V, Open Vld en sp.a. Die moeten we doen inzien dat ze Vlaanderen in het ongeluk storten. Wie zichzelf Vlaams beweger wil noemen komt maar beter uit zijn luie zetel voor het te laat is. U kan niet zeggen dat we u niet hebben gewaarschuwd.