Neen Trump, Ja Trump

Twee kandidaten voor de presidentsverkiezingen werden door het politiek en media-establishment niet aanvaard: miljardair Donald Trump republikein en de linkse democratische senator Bernie Sanders. Die brave man werd door zijn partijbestuur teruggefloten wegens te links. Trump werd ook gevreesd omdat niemand hem onder controle zou kunnen krijgen, en omdat hij opkwam voor de kleine man wat bizar en gevaarlijk werd bevonden. Om Trump maakte men zich niet al te veel zorgen Hillary Clinton zou toch de verkiezingen winnen.

Toen Trump dan toch president werd, ontstond aanvankelijk paniek, maar de democraten verenigden zich en vonden een stok om hem te slaan: hij zou afgezet worden omdat hij door de machinaties van Poetin president was geworden. Gevreesd werd dat de landverrader Trump aan de belangen van Rusland de voorrang zou geven. Deze misstap kon nooit bewezen worden en steunde vooral op insinuaties en halve waarheden. Het was fake news waar vooral “kwaliteitsbladen” zoals de New York Times en The Washington Post duchtig aan meewerkten.

Ondertussen probeerde Trump zich als president te manifesteren maar mislukte daar schromelijk in. Zijn populariteit daalde zienderogen en de democraten kregen nieuwe hoop. Maar plots gebeurde een mirakel.

 Op 4 april werd vastgesteld dat in Syrië tientallen mensen door een gifgas om het leven waren gekomen in een gebied dat nog niet door Assad was veroverd. Onmiddellijk was de reflex: dit is de schuld van de wrede Assad die zijn eigen bevolking uitmoordt door een bombardement met gifgassen. De schuldige was gemakkelijk gevonden omdat Assad niet aan zijn proefstuk was.

Op 21 augustus 2013 waren door een gasaanval honderden mensen in de buurt van Damaskus omgekomen. Ook toen werd Assad als schuldige aangeduid ondanks het feit dat hij loochende. President Obama , die had verzekerd dat Assad de rode lijn van de chemische oorlogvoering niet mocht overschrijden of er zouden stevige represailles volgen, trad niet op. Dat werd hem door de republikeinen zeer kwalijk genomen: hij was een lafaard. De publieke opinie heeft nooit geweten waarom Obama niet optrad. Nu weten we dat het hoofd van zijn inlichtingsdienst (DNI )James Clapper hem verklaarde dat de schuld van de giftaanval niet zozeer in de schoenen van Assad kon geschoven worden maar eerder in deze van het Al Qaeda Nuora Front dat in de buurt posities innam. Al Quaeda verspreidde met de hulp van Turkse geheime diensten dat die wrede moordpartij op bevel van Assad was gebeurd. Dit alles is ondertussen door de onderzoeksjournalist Seymour Hersch en enkele medewerkers van de Turkse geheime diensten bevestigd.

Obama was dus niet laf maar voorzichtig. Assad stemde er onder druk van de Verenigde Staten en Rusland mee in om zijn inderdaad bestaande voorraden chemische wapens te laten vernietigen. Hij liet zijn gebied inspecteren door de Organisation for Prohibition of Chemical Weapons (OPCW) van de VN die attesteerden dat er geen chemische wapenen meer aanwezig waren. Twee opslagplaatsen bevonden zich echter in rebellengebied. Het is mogelijk dat een van die opslagplaatsen op 4 april bij toeval gebombardeerd is, zoals de Russen beweren, of dat de rebellen er gebruik van hebben gemaakt. In de VS zijn de politieke klasse en de media ervan overtuigd dat Assad die moorden beging en nu in 2017 als recidivist optreedt. Niemand vindt het nodig de resultaten van een ernstig onderzoek af te wachten, hoewel de deskundige prof. Postol (MIT) beweert dat de gassen niet door een luchtaanval kunnen verspreid zijn geworden.

De entourage van Trump vond het een uitstekend moment om de president populair te maken. Hij was geen lafaard zoals Obama en de rest van het verhaal kennen we. En inderdaad na het afschieten van 59 Tomahawk-raketten werd de president plots populair en het politiek establishment erkende hem als een gelijke, wat natuurlijk veel zegt over de heersende mentaliteit. Het probleem was dat Poetin de versie van Assad aannam: dat hij helemaal niet meer over chemische wapen beschikte en dat hij halfgek zou moeten zijn om zich op die manier te compromitteren nu hij toch aan de winnende hand was.

De daaropvolgende confrontatie in Moskou tussen de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken en zijn collega, en president Poetin verliep niet al te hartelijk. Beide partijen bleven op hun standpunt hoewel de Amerikaanse stelling een aanname is zonder bewijs. Het geheel was nogal surrealistisch omdat de persoon van de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Rex Tillerson, tot voor kort baas van de oliereus Exxon, gold als een van de bewijzen van de Russische inmenging tijdens de presidentsverkiezingen. Exxon had in Rusland geïnvesteerd en Tillerson stond met Poetin op de foto. Nu stonden ze wel als twee kemphaantjes tegenover elkaar.

Ik neem aan dat President Trump van geen kwaad bewust is en te goeder trouw heeft gehandeld. Hij heeft bewezen geen lafaard te zijn zoals zijn voorganger en zal zijn succesnummertje nog wel eens willen herhalen. Dit gebeurde inmiddels in Afghanistan waar de VS hun krachtigste bom(MOAB) na de atoombommen op het slachtveld tot ontploffing brachten. Een prachtig geslaagde test in oorlogsgebied die minister van landsverdediging luitenant-generaal b.d. Rex Tillerson zal hebben weten te verblijden!

Niemand zal eraan denken aan Trump mee te delen dat hij zich misschien heeft vergist en dat mogelijk op 4 april Al Quaeda de schuldige is, en geslaagd is in zijn opzet een rel te veroorzaken tussen Poetin en zijn vermeende handpop Trump.

Voor zover bekend heeft Trump verzoenende taal gesproken met de Chinese president. Samen staan ze voor het probleem Noord-Korea waar Kim Jong-un, de meest zonderlinge dictator van de wereld aan de macht is. Evenwichtig kan hij niet genoemd worden en hij is bovendien in het bezit van enkele bescheiden eenvoudige atoomwapens van 20 tot 30 kiloton en middellange afstandsraketten die hun doel nooit bereiken. Vergeleken met China en de VS is Kim Jong-un een opgeblazen kikker die zich als een militaire reus gedraagt. Beide grootmachten kunnen hem makkelijk en in korte tijd uitschakelen. Maar wat dan?

Hopelijk laat Trump zich niet uitdagen en volgt hij de Chinese president die veel geduldiger is en Korea beter kent. Men moet er ernstig rekening mee houden dat het regime een suïcidale inslag heeft. Liever dan gezichtsverlies te lijden zou Kim Jong-un strijdend ten onder kunnen gaan, door zijn land in een afschuwelijke oorlog met de VS te storten. Trump moet ervan weerhouden worden een gemakkelijk binnenlands succes na te streven door Pyongjang met raketten te bestoken. Hier is een belangrijke rol weggelegd voor minister James Mattis en luitenant-generaal M.C.Master, de veiligheidsadviseur van de president. Ze kunnen het verschil betekenen tussen vrede en een afschuwelijke oorlog want Trumps politiek programma en wereldvisie is inmiddels verschrompeld tot aan de macht blijven en de volgende verkiezingen winnen. Of moet zijn schoonzoon Jared Kushner Trump proberen hem in het gareel te houden?

De auteur is emeritus hoogleraar internationale politiek van de UA

foto ©reporters