JavaScript is required for this website to work.
post

Nee, het is niet zomaar een opinie

Philip Roose5/5/2018Leestijd 3 minuten
Zo mag je ze dus niet neerleggen

Zo mag je ze dus niet neerleggen

foto © Reporters

Wat een studente lijden kan: een jurk aantrekken geeft wereldwijd aanleiding tot scherpe commentaren. Cultuurmarxisme radicaliseert aardig.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Soms lees je wel eens een column waarbij je twijfelt of de auteur het serieus bedoelt of niet. Dit overkwam me bij het lezen van de opinie geschreven door een zekere Christina De Witte op de VRTNWS-website met als titel ‘Nee, het is niet zomaar een jurkje!’

Qipao zegt u?

Een tijdje geleden veroorzaakte de 18-jarige studente Keziah in de Amerikaanse staat Utah ophef omdat ze een rode cheongsam (of qipao) droeg op een galabal. Een wat? De qipao is, volgens China-kenner De Witte, een eendelig, traditioneel Chinees kleed dat oorspronkelijk uit het door Manchu geregeerde China van de 17de eeuw komt.

De Witte heeft net zoals de qipao ook Aziatische roots maar, zegt ze ‘zelfs dat betekent geen green card voor mij om Koreaans of Japans traditioneel gelinkte kledij te dragen in de vorm van alledaagse mode of esthetiek.’ Neen, zich kleden als een ‘wanna-be-kimono’ zou volgens haar ongemanierd zijn, en van gebrek aan respect ten opzichte van die cultuur getuigen. Misschien heeft ze wel gelijk. Ik herinner me nog steeds goed die groep zatte Japanners op het Oktoberfest van enkele jaren geleden. Nee, het zijn niet zomaar Lederhosen! Nie wieder, bitte!

Neokoloniale neusring

Deze nieuwe en weer radicalere fase van de politiek correcte ideologie is slecht nieuws voor velen onder ons. Weg met die dreadlocks, overplakken die stoere tatoeages! Indien er in uw stamboom geen Zwitserse koe voorkomt: raus met die neusring! Wij onderdrukken met ons westerse en vooral ‘witte’ consumentisme de kleinere culturen. Erger, wij ondersteunen daardoor de ‘koloniale ideologie’.

U wist het misschien niet, maar wanneer u als witte mens zich verkleedt als Zulu-strijder, dan zet u zich volgens De Witte op hetzelfde niveau als de koninklijke slavendrijvers ten tijde van Kongo-Vrijstaat. Hoe durven we ‘alleen de favoriete onderdeeltjes van een bepaalde cultuur uitkiezen en meedragen, zonder die cultuur echt te kennen’? Horror! Het is alles of niets. Wie zich volgend carnaval nog wil verkleden als Arabische sjeik, gelieve eerst een master te behalen in Arabistiek en u te bekeren tot de Islam. Shokran!

Ons gedrag wordt echter heel problematisch volgens De Witte wanneer we eetstokjes verkeerd gebruiken. Nee, dit zijn geen accessoires. Ze dienen niet om uw haren mee op te steken. Ook niet om mee te vogelpikken of om het vuil uit uw pompsteen te peuteren. Barbaren! U mag er alleen mee eten. Volgens de etiquette weliswaar: u mag ‘de stokjes nooit in een X leggen, of verticaal in rijst steken’. Dat is naar ’t schijnt een even grote belediging voor Japanners als ze aanspreken met de woorden ‘Ni Hao, hoe is het weer nog in China?’ Pijnlijk!

Marxistische metastase

Culturele toe-eigening, cultural appropriation, gaat over ‘macht en oppressie’, over verworpenen der aarde! U was nieuwsgierig naar, of geïntrigeerd door bepaalde culturele aspecten en u zou ze graag in het dagelijkse leven meedragen? Blijf er met uw Westerse consumentistische poten vanaf, Whity! Maar mogen we dan echt helemaal niks meer? Kunnen we onze appreciatie niet eens meer uiten door iets te dragen dat we mooi vinden? Weet u dan niet dat ‘het gevaarlijk kan worden als wij iemands cultuur overnemen zonder te beseffen welke obstakels deze mensen hebben moeten overwinnen?’ Door de cultuur van minderheden onder de aandacht te brengen, helpt u mee aan de onderdrukking van minderheden. U snapt het niet? Geen nood, weinigen snappen het.

Maar dat doet er niet toe, zolang we maar weer op een of andere manier onze morele verhevenheid te berde kunnen brengen door een groep mensen in een ingebeelde slachtofferrol te duwen. Het begon tientallen jaren geleden, terecht toen, met de strijd tegen de discriminatie omwille van huidskleur en seksuele geaardheid. Daarna ging het discours veel minder overtuigend over naar cultuur en geloof: van iets dat men niet kiest noch kan veranderen, naar iets waar wel een keuzevrijheid in bestaat. Elke ideologische stroming kan in uitersten vervallen. Mij lijkt de discussie rond de ‘culturele toe-eigening’ de radicaalste fase van het cultuurmarxisme.

Philip Roose (1979) studeerde geschiedenis in Leuven en Granada en marketing en management in Parma. Hij woont in Catania (Sicilië) en exporteert Italiaanse wijnen. Samen met Joost Houtman schreef hij het boek 'Bella Figura: Waarom de Italianen zo Italiaans zijn?' (Uitgeverij Vrijdag; verschijnt 31 mei 2018).

Meer van Philip Roose

Woorden scheppen de realiteit, of toch de perceptie ervan. Philip Roose over de instrumentalisering van taal.

Commentaren en reacties
Gerelateerde artikelen

Mathijs Schiffers beschrijft in ‘Brexit, Brussel, Brabant’ op een verstaanbare manier het reilen en zeilen van de Europese Unie. Het werk is ons boek van de week, verkrijgbaar tegen een voordeelprijs.