Nieuwe wonderoplossing voor integratieproblemen: de westerse cultuur bestaat niet (meer)

Nu de slogan ‘wir schaffen das’, door de vele conflicten met asielzoekers steeds meer klinkt als een versleten religieuze mantra, zoeken weldenkende Duitse academici krampachtig naar nieuwe argumenten om de verantwoordelijkheid van een alomvattende religie als de islam te ontzien. Die argumenten beginnen steeds meer Alice in Wonderland-achtige vormen aan te nemen. Sommige Duitse academici gaan zo ver om te stellen dat er ‘geen westerse cultuur meer bestaat’.

Duitsland wordt steeds ruwer wakker geschud uit de op communistische leest geschoeide Merkels, wensdroom ‘Wir schaffen das’. Vorige week nog bleek dat door de vluchtelingenstroom het aantal misdrijven in Duitsland de afgelopen maanden onrustbarend piekt. Een steeds groter deel van de bevolking slikt die wenselijke mensbeelden niet meer en stemt op de antimigrantenpartij AfD (Alternative für Deutschland). De vele overheidsadvertenties in Duitse kranten en tijdschriften met foto’s van Syrische vluchtelingen die met de inzet van veel overheidssteun een stageplek of job hebben gevonden, zullen daaraan weinig veranderen.

De bekende Duitse politieke wetenschapster Ulrike Guérot stelde onlangs op een politiek congres dat de botsing tussen de islamcultuur en de Duitse samenleving een vals probleem is. Er is geen Duitse cultuur meer, zo beweert ze. Zelfs geen westerse cultuur. We leven volgens de wetenschapster in postmoderne tijden waarbij iedereen zijn persoonlijke lifestylecultuur brouwt. Hoe kan je dan verwachten dat moslims zich integreren? Er bestaat immers geen gemeenschappelijk westers kader meer waarbinnen ze kunnen worden geïntegreerd. De salafisme-expert van de Duitse Groene Partij, Kurt Edler, koppelt daaraan de conclusie dat een oplossing tegen salafisme erin kan bestaan om de moslims eigen stadsdelen te geven waarin de islamitische cultuur primeert – gezien de westerse toch niet bestaat.

Deze academische en groenlinkse hersenkronkels lijken op het wegtoveren van het porselein uit de spreekwoordelijke porseleinkast, zodat de olifant geen kwaad meer kan doen. Probleem opgelost. Tenminste als je zoals deze academische luchtfietsers aanneemt dat de westerse cultuur na duizenden jaren ontwikkeling, plotseling is verdampt.

Hoewel er in het Westen onmiskenbaar een evolutie is naar een knip- en plakpersoonlijkheidscultuur, kan iemand die wel eens reist en leest toch moeilijk ontkennen dat de westerse samenleving gebaseerd is op een sokkel van waarden waarbij sinds het werk van Stuart Mill, Rousseau of Herder de notie van het unieke individu centraal staat. Het sociale verkeer in het westen is ervan doordrongen dat het individu zijn eigen lot in handen kan en mag nemen. Een westerse samenleving en cultuur zou niet kunnen functioneren zonder mensenrechten – al staat niet iedereen daar altijd even volmondig achter.

Dit alles is blijkbaar geen cultuur voor deze linkse academici en experts. Echte cultuur is blijkbaar het opdelen van de wereld in groepen die op goddelijk bevel meer of minder rechten hebben zoals ongelovigen of vrouwen, het blinde geloof in één boek met daarin alle waarheid. Niet kritisch bronnenonderzoek of voortschrijdend inzicht is een blijk van cultuur, maar wel eremoord of het onverdoofd slachten. Al die ‘culturele expressie’ van het tweede type is voor hen blijkbaar meer het beschermen waard dan mensenrechten en andere overblijfselen uit voorbije tijden.

Dit soort quasi-intellectuele strapatsen van niet-onbelangrijke Duitse experts als Guérot en Edler zou lachwekkend zijn als daarachter geen pijnlijke realiteit schuilt. Sommige linkse intellectuelen lijken namelijk bereid om zelfs zichzelf af te schaffen en al datgene waarvoor academische vrijheid ooit stond als daarmee een conflict met de religieuze veroveringsdrang van de islam kan worden voorkomen. Zelfs de neoliberale pletwals Margret Thatcher, voor wie er niet zoiets bestond als ‘de Britse samenleving’, is nooit zo ver gegaan. En het boek ‘Soumission’ van de omstreden schrijver Houellebecq lijkt in vergelijking hiermee een feelgood-romannetje.

Foto: © Reporters