Om het levendige politieke debat dat we vandaag kennen wat te ordenen, ga ik op zoek naar standpunten, korte bochtenwerk en code rood. Standpunten verdienen respect, ook van wie ze niet deelt. Het korte bochtenwerk roept vragen op, die ik dan ook graag stel. Voor leugens of beledigingen trek ik ‘code rood’. Die moeten aan de kaak worden gesteld als inbreuken op de beginselen van de correcte debatvoering.
Van dinsdag 12 tot donderdag 14 juli komen in Brugge verenigingen samen uit Catalonië (Welcome Mr. President… to the state of Catalonia), Schotland (Scottish Independence Convention) en Vlaanderen (Vlaamse Volksbeweging). De drie verenigingen zoeken Europese samenwerking om in hun land de onafhankelijkheidsgedachte uit te dragen
De nota van formateur Elio Di Rupo (PS) is om tal van redenen ‘onverteerbaar’ voor Bart Maddens, politicoloog aan de KULeuven en een invloedrijke stem in N-VA-kringen. ‘Imbuvable in het kwadraat’, klinkt het in een opiniestuk dat woensdag in De Tijd verschijnt. Toch zal de N-VA bijna verplicht zijn ‘ja, maar’ te zeggen tegen de nota, maar het zal dan wel een grote MAAR moeten zijn, voorspelt Maddens.
Plots, als een zomeronweer, is daar het amnestiedebat. Zo gaat dat met spoken uit het verleden. In de Senaat werd, een beetje ‘en stoemelings’, een regelmatig weerkerende wetsontwerp van Bart Laeremans (Vlaams Belang) in overweging genomen. En plots bleek de kloof in deze dubbeldemocratie weer heel diep.
In dit derde en laatste deel over de extra uitgave van Le Vif-l’Express over de geschiedenis van de Belgische scheiding schuiven we op naar het einde van de twintigste eeuw.
Het wereldrecord regeringsvorming gaf aanleiding om in de stad Gent een feestje te bouwen. Maar toen bleek dat niet Irak maar wel Cambodja de echte te kloppen kampioen zou zijn. Niet getreurd, want alles wijst erop dat België ook dat record zal breken.
Of het een opgezet één-tweetje was, weten we niet, maar Koen Schoors en Paul De Grauwe, economieprofessoren in Gent en Leuven, tapten recent wel uit hetzelfde vaatje door te beweren dat de communautaire problemen er niet echt toe doen.
Het is altijd uitkijken met evenementen die zichzelf groots aankondigen. Vaak is zo’n aankondiging de voorafspiegeling van een grote teleurstelling. Met ‘Het Grote Mediadebat’ op Canvas liep het afgelopen maand niet anders. Aanleiding was de overname van de nichezender VT4 en de kijkcijferdwerg VIJFtv door het triumviraat Woestijnvis, Corelio en Sanoma. Meteen nadat de overnamedeal was beklonken, werd er in Vlaanderen al opgewonden gesproken over de grootste aardverschuiving in ons medialandschap sinds de komst van VTM in 1989, en dat verdiende uiteraard extra duiding.
Recent gaf het Willemsfonds een geactualiseerde versie uit van Vlaams Sociaal Liberaal in Brussel, een laagdrempelig werkje over de geschiedenis van de Vlaamse, liberale beweging in Brussel. Naar aanleiding hiervan gingen filoloog Kurt Deswert, historicus Johan Basiliades en ikzelf op zoek naar de fundamenten van onze identiteit als Nederlandstalige liberalen in het meertalige Brussel van de 21ste eeuw. Deze denkoefening mondde uit in een manifest met elf stellingen.
De meeste reacties op de recente overname van VT4 en VIJFtv door De Vijver, de holding boven televisieproductiehuis Woestijnvis, klonken onvoorwaardelijk enthousiast. Door de overnamedeal tussen Woestijnvis, Corelio en Sanoma was niet alleen Vlaamse verankering van de nichezenders VT4 en VIJFtv verzekerd (al zal de Finse mediagroep Sanoma daar ongetwijfeld anders over denken), de herschikking van het medialandschap zou bovendien nieuwe opportuniteiten scheppen, creativiteit aanzwengelen, talent stimuleren en meer van zulke frivole, onbestemde praatjes die nu eenmaal bij knallende champagnekurken horen.
Als Vlaamse academici zich op een studiedag buigen over de wettelijke grondslagen van taalbeleid, menen ze te kunnen concluderen dat sommige maatregelen, zoals het vebinden van taalvoorwaarden aan het verhuren van sociale woningen of het verkopen van gemeentelijke kavels, wel eens internationaalrechterlijk niet door de beugel kunnen. Ze ondermijnen zo het Vlaamse beleid. Dergelijke toestanden treft men in Franstalig België niet aan.
Er was heel wat ophef toen Jean-Pierre Rondas door de N-VA werd aangeduid om lid te worden van de raad van bestuur van de KVS. Hij kwam zeker acties als ‘Niet in onze naam’ verhinderen. Ongehoord! Het ging gepaard met veel emoties en opwaaiend stof.
“Onthutsend is hoe veel Vlamingen in debatten spelen op de man en niet op de bal. Je krijgt zelden inhoudelijke argumenten op wat je schrijft, maar wel allerlei beledigingen of op zijn minst intentieprocessen. En op basis van wat? Zelf heb ik nochtans altijd gezegd, ook aan Franstalige kant, dat je met een partij als de N-VA inhoudelijk moet discussiëren en ze niet mag demoniseren. In tegenstelling tot anderen in Vlaanderen heb ik nooit gesteld dat nationalisme naar de concentratiekampen leidt of dat de N-VA doelbewust sinds dag één een verrottingsstrategie voert, ook de PS heb ik niet gespaard. Ik heb bijvoorbeeld geschreven dat zowel de logica van de PS als van de N-VA ons niet vooruit helpt. Bart De Wever is voor mij een uitstekende columnist en een man die het nationalisme in Vlaanderen een nieuw discours gaf maar daarom hoef ik het nog niet met hem eens te zijn”, zegt Dave Sinardet, professor politieke wetenschappen van de Universiteit Antwerpen en docent, voor één vak, in het Nederlands, aan de Facultés Universitaires Saint-Louis in Brussel.
Vorige week woensdag werd de 61e Arkprijs voor het Vrije Woord toegekend. En voor het eerst ging de prijs naar een Franstalige, namelijk. Philippe Van Parijs. Bart De Wevers ‘dikke vriend’ Pierre Mertens zou echter ook ooit in aanmerking zijn gekomen. U weet wel, de man die De Wever beschuldigt van negationisme. NIet meteen een houding die strookt met de voorwaarden voor de Arkprijs. Doorbraak-medewerker en Ark-jurylid Jean-Pierre Rondas licht toe.
Terwijl klein alarm wordt geslagen over een mogelijke ratingverlaging door het bureau Fitch, buigt de zakenkrant L’Echo – in samenwerking met de Vlaamse collega’s van De Tijd – zich over de besparingsvoorstellen die de negen partijen gaan voorleggen aan formateur Elio Di Rupo. De Tijd is veel duidelijker in de beoordeling: De Vlaamse partijen – en zeker N-VA – leggen de nadruk op besparingen, terwijl de Franstalige partijen – de PS op kop – vooral nieuwe inkomsten zoeken. In omfloerste zin heet dat laatste dan “evenwichten zoeken”. L’Echo kan zich een al te felle conclusie niet permitteren, maar spreekt toch ook over een PS, die een bezuinigingspolitiek afwijst (récuse l’austérité’). Dat wordt dan geplaatst tegenover één punt van de N-VA, namelijk de werkloosheidsuitkeringen beperken in de tijd.
In reactie op een opiniestuk van Walter Zinzen in De Standaard op 23 mei 2011 stuurde Peter De Roover volgende reactie naar de krant. De redactie kreeg nog een ander antwoord binnen en besliste die te plaatsen. Hieronder de tekst van Peter De Roover.
Tijdens het ochtendsymposium van de Marnixring op 8 mei waarschulde Doorbraak-medewerker Ludo Abicht voor het gevaar op Vlaamse zelfstandigheid. Wat we zelf doen, doen we niet altijd beter. Vlaanderen lijkt al te vaak op een klein-België.
Het amnestiedebat is zowaar terug op het politieke voorplan. Met dank aan de Franstalige pers en Minister de Clerck. Alle emoties zijn nuttig om de Franstalige verontwaardiging te luchten.
En wie zijn de schuldigen voor het nog maar eens vastlopen van de onderhandelingen? Drie keer raden: Bart De Wever en zijn volgelingen van de CD&V. En zeker niet Elio Di Rupo. Die nooit. De Franstalige pers is steeds trouw aan de leider, wat er ook moge gebeuren. Om dit duidelijk te maken het commentaar van Christian Carpentier in La Dernière Heure. Moeilijker moet dat niet zijn.
De Franstalige pers wist al op voorhand dat het rapport van Wouter Beke niet kon worden aanvaard. Ze hebben geen enkel vertrouwen in de geschriften van de heer Beke, die in de Franstalige pers – zowel La Libre Belgique als Le Soir – wordt voorgesteld als een flamingant. Het grote horror-scenario voltrekt zich voor de Franstaligen. Le Soir schrijft zelfs dat Beke en de CD&V niet Elio Di Rupo maar wel Bart De Wever willen steunen als formateur. Er hoeft geen halve seconde aan worden getwijfeld dat de Franstalige partijen dat niet willen. En ze willen dat ook gaan vertellen in Laken. Help, ze halen er weer de koning bij.
Hoe legitiem is nationalisme? Die vraag stelt Hendrik Verbrugge zich nadat Premier Yves Leterme uithaalde naar de N-VA. Een vrije tribune over legitimiteit, actualiteit en doel van het nationalisme zoals we het vandaag in Vlaanderen en Franstalig België zien. En aansluitend de vraag wat de conclusie van deze visie kan zijn.
Het voorstel van Bart De Wever om na de opdracht van Beke een formateur aan te duiden en dan nog liefst de voorzitter van de PS, zorgt in sommige Franstalige kranten voor enige vertwijfeling. Zeker zolang ‘le grand chef’ niet heeft gesproken. Het is dus wachten op Elio. Maar het is niet uitgesloten dat ook dat voorstel weer ‘un piège’ (een valstrik) is. En als het dat niet is, dan kan het nog altijd worden voorgesteld als een Vlaams dictaat. Philippe Moureaux gaf alvast die richting aan.
Een plots probleem in de perceptieoorlog is opgedoken aan Franstalige zijde. Donderdag maakten een paar Vlaamse kranten gewag van een serieuze aanvaring “een clash zelfs“ tussen bemiddelaar Wouter Beke en Elio Di Rupo over de herziening van de financieringswet. Di Rupo verwierp plots wat eerder door PS-specialisten was goedgekeurd. Het was niet de bedoeling dat dit uitlekte. Tot nog toe waren de lekken altijd en uitsluitend gericht op de N-VA, die volgens de Franstalige lezing voortdurend nieuwe eisen stelt, van positie verandert en alles dus blokkeert. En wat zou nu blijken? Di Rupo blokkeert dingen waar hij het eerst over eens was. ‘Houston, we have a problem’. Dit moet worden rechtgezet. En dat doet de volgzame Franstalige pers ook. Er was niets aan de hand, het was een misverstand, geen verwerping van het voorstel-Beke. Terwijl het wel degelijk ‘non’ was. Een uitzondering, het ernstige zakenblad L’Echo. Er is wel een probleem. De eerste sabelsteek wordt nog wel op het conto van de N-VA geschreven, maar de tweede is wel degelijk voor Di Rupo en de PS. Zeer uitzonderlijk voor de francofone pers: de PS ook een beetje verantwoordelijk voor blokkades. Het is nauwelijks te geloven!
Verleden week gebeurde er toch wel iets merkwaardigs: eén van de negen politieke partijen die deelnemen aan het federale regeringsoverleg heeft een absoluut breekpunt op tafel gelegd, zonder dat daarover een mediastorm losbarstte. Zondag werd dat breekpunt overigens nog eens bevestigd in een betoging, alweer zonder dat de media daar storm over liepen. Nochtans worden we al maanden om de oren geslagen met het mantra dat partijen tot compromissen bereid moeten zijn, en dat partijen die breekpunten op tafel leggen zichzelf van de onderhandelingen uitsluiten. Hoe is dit mogelijk?
Prins Laurent is opnieuw de dans ontsprongen. Hij doet ongeoorloofd aan politiek, doorkruist het buitenlands beleid en heeft een soort parallelle diplomatie. Bovenal wil hij graag rijk worden, dat zit in zijn genen. De man die ‘geld verdient met ademen’zei een komiek ooit ‘ wil werken, beter gezegd wil meer geld, maar kan het geoorloofde en niet geoorloofde niet onderscheiden. Enfin, u kon er alle details over vernemen, zelfs diegene die u niet wou weten.
Alles er op wijst dat we in Vlaanderen tegen 2030 meer dan 7 miljoen inwoners zullen hebben. In Knack werden de bevolkingsprognoses van het Planbureau (2007) in twijfel getrokken. Volgens het Brussels Instituut voor Statistiek en Analyse werd de bevolkingsgroei schromelijk onderschat. Brussel zou al in 2018 in plaats van 2020 de kaap van de 1,2 miljoen bewoners bereiken. De jongste cijfers van het ministerie van Binnenlandse Zaken wijzen echter op een nog snellere bevolkingstoename. In 2010 steeg de Brusselse bevolking al met 24 000 inwoners een absoluut record. Zet deze evolutie zich voort, dan haalt het Brussels Gewest in 2015 al 1,2 miljoen inwoners. Ook de bevolkingstoename in Vlaanderen in zijn geheel wordt zwaar onderschat. VB-senator Bart Laeremans, die het in een persmededeling heeft over meer dan zeven miljoen Vlamingen tegen 2030, wijst vooral het opengrenzenbeleid van de federale reging als verantwoordelijke voor deze bevolkingsexplosie.
Elke maand laat cartoonist Vanmol voor Doorbraak zijn eigenzinnige licht op de politieke actualiteit schijnen.
N-VA en Vlaams Belang delen belangrijke inzichten en plannen over de energie van Vlaanderen. Liesbeth Homans (N-VA, fractieleider Senaat, Vlaams parlementslid) volgt een mannelijke sector voor de partij, Hagen Goyvaerts (volksvertegenwoordiger VB) is ingenieur kernenergie. Doel en Tihange boezemen geen van beiden vrees in. België is geen Japan, antwoorden zij op het groene en socialistische antinucleaire gestook.
Als jonge Brusselse allochtonen ‘un flamand’ beschrijven, wordt er niet over taal gerept. Maar het beeld past wonderwel bij de houding die de klassieke Vlaamse politici altijd hebben aangenomen in de Belgische politiek.
In een extra bijlage onderzocht het Franstalige weekblad Le Vif/L’Express (Roularta) de geschiedenis van de scheiding van België, haast alsof dat intussen een uitgemaakte zaak is. Het boeiende historische overzicht leert veel over de manier waarop Franstaligen de Belgische ontwikkelingen aanvoelen.
