Omdat vandaag, 7 december 2013, de Sociaal-Flamingantische Trefdag plaatsvindt, zetten we dit stuk weer even bovenaan.

Vandaag (30 oktober) tien jaar geleden overleed een opmerkelijke figuur uit de Vlaamse Beweging. Antoon Roossens legde de band tussen Vlaams-nationalisme en een linkse maatschappijanalyse.

Als het over Napoleon gaat, duikt Waterloo als mythisch oord op, Leipzig helemaal niet. Toch werd exact tweehonderd jaar geleden in deze Duitse stad het lot van de Franse keizer bezegeld. De bloedige Volkerenslag van Leipzig was voor Napoleon het begin van het einde.

Vandaag 215 jaar geleden begon de Boerenkrijg. Hij werd voor vele politieke karretjes gespannen.

Precies een kwarteeuw geleden stierf de flamboyante Beierse politicus Franz Josef Strauß. Twee jaar later, ook op 3 oktober, werd de DDR, de Oost-Duitse communistische staat, opgedoekt. Duitsland was weer één. Maar misschien was de Duitse eenheid zonder Strauß wel vroeger verwezenlijkt? 

Naties en identiteiten zijn negentiende-eeuwse uitvindingen, creaties van een nieuwe elite die hun nieuwe staten een geschiedenis en tradities wilden verlenen. Onder andere rond die stelling bouwde Marc Reynbeau zijn Klauwen van de leeuw (Van Halewyck, 1995). Hoewel er evenveel andere visies zijn op natie- en identiteitsvorming (Gellner, Anderson, Smith, Hroch) is er een brede school historici, politologen en opiniemakers in België die zich op die lijn plaatst. Daarbij vooral de Vlaamse natievorming viserend, soms vergetend dat die Vlaamse natie net door een nieuwe Belgische elite werd gecreëerd. Vader van de stelling dat natiestaten hun eigen tradities in het leven riepen, is de ‘Britse’ historicus Eric Hobsbawm (1917), net vandaag twee jaar geleden overleden.

Op de voorstelling van het boek ‘Leo Vindevogel: de biografie’ (op 25 september, de dag van Vindevogels terechtstelling in 1945), sprak Ronsenaar Hendrik Vuye. Hij velt een snoeihard oordeel over de Belgische repressierechtspraak.

Het wil onze zuiderburen wel eens aan consequentie ontbreken. Zo zijn ze bijvoorbeeld tegen het confederalisme en willen dat desnoods met confederale grendeltechnieken tegenhouden. Dat bochtenwerk is niet nieuws. Onze parlementaire geschiedenis leert dat Vlamingen die verkozen werden in Wallonië soms wel, soms niet mochten zetelen zoals de wet bepaalt.

Knack.be schreef gisteren dat er sedert Julien Lahaut geen communisten meer in de kamer zetelden. Dat kon onze chef politiek niet onbeantwoord laten.         

Wie even ‘slordig’ te werk gaat als sommige van onze kwaliteitskranten kan nu beweren dat wetenschappelijk werd aangetoond dat allochtonen wel degelijk luieriken zijn. 

Herman De Croo daagt N-VA in Humo uit om zich te bekennen tot de Republiek Vlaanderen. Dat hoeft niet meer, Vlaanderen is al een republiek. Een vergelijking met historische voorbeelden van federalisme kan ons dat besef bijbrengen.