Onze premier is een islamnegationist

De eerste woorden die in onze Kamer van Volksvertegenwoordigers werden gewijd aan de gruwelijke aanslagen van vrijdag 13 november 2015 sloegen de bal compleet mis. In de toespraak die Charles Michel op zondag hield naar aanleiding van Koningsdag nam onze eerste minister stellingen in die grenzen aan puur negationisme. ‘In naam van alle Belgen’ beledigde Michel de nagedachtenis van alle slachtoffers: hij deed alsof hun moordenaars niet hadden verkondigd dat Allah de grootste is. 

‘De daders beweren dat ze mensen vermoorden in naam van Allah. Ze liegen… Niemand doodt in naam van een religie. Ze doden in naam van de haat. De islam is een vreedzame godsdienst van mededogen en tolerantie. De terroristen MISbruiken de islam in hun strijd voor een totalitaire staat. Er is geen twijfel. De islam heeft niets te maken met terroristen.’

Hoe wereldvreemd kan je zijn? Jihadi’s die zichzelf opblazen MISbruiken helemaal niets: zij geloven oprecht dat zij instrumenten zijn van Allah. Natuurlijk bestaat het gros van Islamitische Staat niet uit seculiere cynici die religie slechts als voorwendsel gebruiken: het zijn religieuze fundamentalisten, die zichzelf als ideale moslims zien: het kromzwaard van hun god. Als zij bij hun kamikaze-acties allahu akbar roepen, dan menen ze elk woord. Hun ideaal is niet zomaar een totalitaire staat, maar wel degelijk de totale theocratie. Hoe jammer ook voor alle gematigde, vreedzame moslims: de islam heeft hier alles mee te maken.

Het politiek-correct gewauwel is hemeltergend. Bij het begin van zijn toespraak had Michel ook al een boodschap van koning Filip voorgelezen. In een korte mededeling riep het staatshoofd op om ‘meer dan ooit het respect voor de andere te verdedigen‘. Dat is dus de prioriteit bij de hoogste instanties: fluwelen handschoentjes voor alles en iedereen, in plaats van pal te gaan staan voor onze duidelijke waarden, die niet onderhandelbaar zijn. Het ‘respect’ moet er zijn voor waarden als democratie, rechtstaat, gelijkheid man-vrouw en scheiding van Kerk en Staat. ‘De andere’ moet die waarden onderschrijven, of hij/zij verdient ons respect niet. 

De hoofse terughoudendheid ten opzichte van de islam blijft onbegrijpelijk. Over de kruisvaarders heeft men toch ook nooit beweerd dat zij géén christenen waren? Waarom kan men niet gewoon erkennen dat een religie – om  het even wat de leerstellingen zijn – altijd het potentieel heeft om te ontsporen in een dogmatische cultus van onverdraagzaamheid, geweld en vermeende superioriteit? Dat hebben religies nu eenmaal gemeen met élke andere ideologie. De islam staat ook helemaal niet bekend als een tolerante godsdienst: zelfs in moslimlanden zonder ‘problemen’ (geweld) is de islam dominant, sociaal invasief én expansief. De islam botst op verschillende belangrijke punten met de moderniteit, en dat wereldprobleem kan maar een begin van een oplossing kennen als het eerst erkend wordt. 

Als de leider van de federale regering het zonlicht ontkent, stelt zich nog maar eens de vraag: quid N-VA? Verschillende boegbeelden van de grooste regeringspartij hebben zich al laten opmerken door een gezonde portie islamrealisme: er is een serieus probleem binnen de islam, en de religieuze weerstand tegen de moderniteit is diep verankerd in heel wat moslimlanden. Die nuchtere standpunten zijn niet te verzoenen met de dhimmitude van Charles Michel. De N-VA moet klare wijn schenken, zeker met de portefeuilles Veiligheid en Migratie in Vlaams-nationaal beheer. Of houdt de kracht van verandering de oogkleppen op?

Foto: (c) Reporters