Op reis ‘Nathalie’ zingen tegen de woke corona-eurocratie

Reizen is vandaag zelfs moeilijker dan vorig jaar, toen de situatie zonder corona-vaccin er objectief veel slechter uit zag. Toen moest men immers geen bewijs van vaccinatie of negatieve test tonen. Ook de nog veel absurdere, toenemende woke ideologie baart zorgen. Die gaat al stevig rond in onze samenleving. Toch put ik, samen met mijn gezin, moed uit een oude verzamel-cd van Franse chansons uit de tijd van de koude oorlog. Ook toen bedekten ideologische donkere wolken onze hemel. Het meest opvallende liedje op de cd is Nathalie, een anticommunistisch liedje met liefde voor het Russische volk. Ook mijn beide dochters van vijf en negen waren er meteen grote fan van, nog vooraleer ze de betekenis ervan beseften.

Een anticommunistisch liedje dat een hitje werd? Vandaag ben ik niet zo zeker of dat nog mogelijk is. Want als ik het goed heb gaat hedendaagse pop alleen nog over immense ego’s en hoe zij omgaan met vooral de eerder lichamelijke aspecten van liefde. Want inderdaad, de steeds lichtzinnigere Amerikaanse pop heeft het al enige tijd van het meer diepgaande Franse chanson gewonnen. Misschien net omdat het Westen al enige tijd in een diepe spirituele crisis zit, waardoor de meest cynische leegheid gemakkelijk overwint? En misschien is de hedendaagse woke corona-eurocratie daar een verdere evolutie van? In plaats van hier nader op in te gaan, luister ik liever alweer naar Nathalie en denk ik na over hoe het voelt.

Nathalie, of liefde tegen communisme

Het chanson ‘Nathalie’ van de Franse chansonnier Glibert Bécaud schalde voor de zoveelste maal in onze wagen, terwijl ik aan het stuur met mijn familie door Kroatië reed. Ik wist dat als het liedje afliep, mijn kinderen ‘nog eens’ zouden roepen. Niet duidelijk waarom, maar ze zijn er verzot op. Na al zovele malen luisteren wist ik niet of wij, de ouders, er nog wel zin in hadden om het alweer te horen. Kinderen hebben minder last van herhaling dan volwassenen. Nu ja, die herhalingen gaven mij wel de kans meer over het liedje na te denken en uiteindelijk deze tekst te schrijven.

‘Nathalie’ kwam uit in 1964 en werd geschreven door liedjesschrijver Pierre Delanoë, met haat tegen het communisme maar liefde voor het Russische volk. De eerste zin luidt ‘La place Rouge était vide’. Een centraal gelegen plein in een centrumstad, gehuld in leegte? Dat kan enkel in een onvrij land. De link met een toeristisch land tijdens strenge Corona-restricties is snel gemaakt: dat is wat je inderdaad kan bereiken door de bewegingsvrijheid van de burgers zwaar te beperken.

Kogelgaten uit de jaren ’90

Lege toeristische pleinen en straten in vol seizoen, ook in Kroatië! We reden door continentaal Kroatië, half ontvolkte gebieden, de kleine dorpjes met typische huizen, ongeveer de helft vervallen en onbewoond. Tussen de dorpjes de groene beboste, geheimzinnige, ongerepte, wilde bergtoppen – ik kreeg altijd zin om ze te bezoeken. Misschien ook symbool voor de Kroatische psyche. Sommige huizen toonden nog kogelgaten uit de oorlog van de jaren negentig. En in de wat grotere dorpjes of steden zag je ook nog de zielloze, onverzorgde en soms zelfs scheve flatgebouwen uit de communistische periode daarvoor.

Eurocratische snelheidsbeperkingen, Kroatische koppigheid

Kroatië is nu al enige tijd deel van de EU, ook het eurocratisme begint er zijn stempel op te drukken. Vroeger was er een uitgebreid netwerk aan zelfgestookte rakija, de sterke drank die je toen op elke markt en aan elke hoek van de straat kon inkopen. Nu niet meer, verboten! Vandaag word je regelmatig geconfronteerd met veel te strenge snelheidsbeperkingen, zoals 100 of minder op een perfecte autosnelweg.

Anders dan in centraal Europa vind je hier geen mens die er zich aan houdt. Ook het beboeten daarvan komt niet erg op gang. Misschien kan je Kroatië zo’n beetje vergelijken met Wallonië, dat veel minder snel beboet als je minder dan tien kilometer te snel rijdt dan Vlaanderen. In Vlaanderen daarentegen willen ze al straffen bij een overtreding van één luttele kilometer per uur. Gaat dit om verkeersveiligheid of het in de pas dwingen van een volk? Vlaanderen doet het zichzelf aan.

Tijdens de reis merkte ik ook dat het gemakkelijker was Kroatië binnen te komen dan een willekeurig Duits hotel. Toen ons naar onze Corona-testen werd gevraagd, volstond het voor de douanier te zwaaien met iets wat op een papier leek, terwijl het Duitse hotelpersoneel secuur de datum en de inhoud van de Corona-sneltest en Corona-vaccinbewijs nakeek. Je kan hieruit concluderen dat Kroatië nog een hele weg af te leggen heeft. Maar je kan ook zeggen (zoals Theodore Dalrymple in één van zijn boeken concludeerde over de Italianen) dat de Kroaten niet zo’n makke lammeren zijn die elke opgelegde, absurde regel zonder veel kritiek uitvoeren.

De wereld wordt woke…

Als je ontsnapping zoekt van de bureaucratische eurocratie die zich in snel tempo aan het vormen is, dan ga je dus beter naar Kroatië dan naar Duitsland. Niet enkel de EU zit in een woke-stroomversnelling: ja, velen grinniken met de vaak volledig over-de-top berichten, maar het is een feit dat onze universiteiten, bedrijven en overheid in toenemende mate woke worden. Daar valt minder mee te lachen.

Ook onze Ugent geeft aan dat het ‘misgenderen’ van een persoon een uiting is van transfobie. Wat verder, op de olympische spelen, krijgen biologisch mannelijke sporters (die vaak in de mannensport niet eens een topniveau haalden) de kans vrij moeiteloos de plaats in te nemen van hard werkende sportvrouwen. Je zal maar een ambitieuze sportvrouw zijn die jarenlang aan haar carrière werkt, en plots tegen een biologische man op moet boksen. Wie beweert dat biologische mannen geen biologisch voordeel hebben: waar is de biologische sportvrouw die op het podium komt van een mannencompetitie? Hoe leg ik dit uit aan mijn kinderen (die geïnteresseerder zijn in sport dan ikzelf)?

… en politiek correcter dan correct

Op reis kom je ook steeds meer in aanraking met elektrische wagens, of eigenlijk zag ik vooral de elektrische laadpalen in parkings die nogal wat plaats innamen, meestal ‘zonder nen e-otto’. De eurocratie blijft hier pushen, terwijl het ondertussen duidelijk werd dat elektrische wagens nog verschillende grote nadelen hebben (ze zijn veel duurder, zwaarder, volgens sommigen zelfs milieuonvriendelijker). Zelfs de mainstream pers bericht over de enorme nadelen, toch kondigt de hoofdstad van de eurocratie, Brussel, een gewestelijk “einde van diesel- en benzinetijdperk” aan dat gerealiseerd moet worden tegen 2035. Zeker niet de enige regio met dergelijke ambities.

Boerenverstand fluistert (stilaan onhoorbaar) dat als je blijft pushen zonder te kijken of dat wel tot het gewenste resultaat leidt, je alles op de weg platdrukt: als binnen x jaar 50% van de nieuwe wagens elektrisch moet zijn, kan dat gebeuren door meer elektrische wagens te bouwen, maar ook door minder brandstofwagens. Dat zou alweer een enorm verlies aan vrijheid betekenen, én economie, waar de poco-woko eurocratie helemaal niets om lijkt te geven.

Aanhoudende vrijheidsbeperkingen schadelijk

Bepaalde Corona-restricties zijn zeker zinvol, maar de aanhoudende diepe vrijheidsbeperkingen hebben twijfelachtig nut en zijn zeker schadelijk voor het sociale weefsel, zoals de recente totale lockdown in Australië waar buren aangepord worden niet meer met elkaar te praten. Terwijl er dan wel een Corona-opleving is maar toch het aantal doden niet erg toeneemt (volgens google bij invoering gemiddeld één dode per dag, nu onlangs twee doden per dag). Wat in Australië kan, kan uiteraard ook bij ons. Ik voel de wind al waaien tot in het niet meer zo denkbeeldige land Eurocratië.

Nathalie ontroert nog steeds

Maar ik had het over Nathalie. Al rijdend tussen de Kroatische bergen begreep ik plots het einde van het liedje beter. Bécaud zong dan: ‘Mais je sais qu’un jour à Paris, c’est moi qui lui servirai de guide.’ Eerst had ik daar niet echt bij nagedacht, en veronderstelde ik dat ze afgesproken hadden dat Nathalie, het volgende jaar bijvoorbeeld, naar Parijs zou gaan. Toen kwam er plots een rilling van ontroering over mijn lichaam, want ik begreep de diepere betekenis.

Zolang de USSR bestond, kón Nathalie, net als de meeste andere russen, gewoon niet reizen. Ze moest nog zo’n dertig jaar wachten, vooraleer ze de vrijheid zou krijgen naar Parijs te gaan.

En dan zou ze haar dochter meenemen. Daarover zong Bécaud een ander liedje, ‘la fille de Nathalie’. Liefde is ongeduldig, en liedjes zijn niet altijd realistisch: dit kwam uit in 1983, misschien een voorteken van de ineenstorting van de Sovjet-Unie, pas in 1991? Ook wij zullen geduld moeten hebben, als we hopen de woke eurocratie een halt willen roepen. Niet enkel geduld, overigens, maar ook daadkracht.
Waar zijn de anti-woke liefdesliedjes waarmee we ons kracht kunnen inzingen? Gelukkig heeft onze cultuur veel pareltjes voortgebracht, culturele steunpunten die ons door moeilijke tijden kunnen helpen, zonder onze hoop op te geven.

Gilbert Bécaud – Nathalie

La place Rouge était vide
Devant moi marchait Nathalie
Il avait un joli nom, mon guide
Nathalie
La place Rouge était blanche
La neige faisait un tapis
Et je suivais par ce froid, dimanche
Nathalie
Elle parlait en phrases sobres
De la révolution d’octobre
Je pensais déjà
Qu’après le tombeau de Lénine
On irait au café Pouchkine
Boire un chocolat
La place Rouge était vide
Je lui pris son bras, elle a souri
Il avait des cheveux blonds, mon guide
Nathalie, Nathalie
Dans sa chambre à l’université
Une bande d’étudiants
L’attendait impatiemment
On a ri, on a beaucoup parlé
Ils voulaient tout savoir
Nathalie traduisait
Moscou, les plaines d’Ukraine
Et les Champs-Élysées
On a tout mélangé
Et l’on a chanté
Et puis ils ont débouché
En riant à l’avance
Du champagne de France
Et l’on a dansé
Et quand la chambre fut vide
Tous les amis étaient partis
Je suis resté seul avec mon guide
Nathalie
Et plus question de phrases sobres
Ni de révolution d’octobre
On n’en était plus là
Fini le tombeau de Lénine
Le chocolat de chez Pouchkine
C’est, c’était loin déjà
Que ma vie me semble vide
Mais je sais qu’un jour à Paris
C’est moi qui lui servirai de guide
Nathalie, Nathalie