JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

Optimisme is geen morele plicht

Miel Swillens30/9/2015Leestijd 2 minuten

Wat immigratie en asiel betreft, staat het optimisme van onze journalisten en beleidsmakers haaks op de realiteit.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Optimism is a moral duty! verkondigde Guy Verhofstadt in zijn bevlogen verwaandheid. Maar wat Verhofstadt of Karl Popper, bij wie hij de mosterd haalde, ook moge beweren, optimisme is geen morele plicht. Pessimisme al evenmin trouwens. Zinniger lijkt mij wat George Orwell ooit opmerkte: ‘the restatement of the obvious is the first duty of intelligent men.’ Wat Orwell bedoelde was dat je evidenties, onmiskenbare waarheden, moet blijven herhalen. Zo niet worden die verdoezeld wanneer ze niet passen in het dominante ideologische discours. En dat is wat vandaag gebeurt. 

Om bij de bevolking een draagvlak te creëren voor de opvang van een nooit eerder geziene instroom van asielzoekers uit Irak, Syrië, Afghanistan, Eritrea, Somalië enzovoort, worden evidenties genegeerd en feiten gemanipuleerd. Politici en opiniemakers maken ons wijs dat we die instroom aankunnen (‘Wir schaffen das!’) en dat we de problemen wel zullen oplossen met integratiecursussen en een snelle inzet op de arbeidsmarkt. Maar zoals Malika Sorel, Française met Algerijnse roots en lid van de Franse Haut Conseil à l’intégration, onlangs verklaarde: ‘l’immigration de masse rend impossible l’intégration’ (massa-immigratie maakt integratie onmogelijk). Kijken we ook even naar Zweden, een land met een heel genereus asielbeleid dat ons vaak als voorbeeld wordt gesteld. Enkele cijfers (uiteraard van voor de huidige migratiecrisis):

– 48 procent van de immigranten die in aanmerking komen voor de arbeidsmarkt zijn werkloos;

– zelfs van diegenen die al 15 jaar in Zweden verblijven zijn er maar 60 procent aan het werk;

– 42 procent van de langdurig werklozen zijn immigranten;

– 45 procent van de kinderen met slechte schoolprestaties zijn immigrantenkinderen. 

Het optimisme van onze journalisten en beleidsmakers staat haaks op die realiteit. Eigenlijk is hun optimisme een zwaktebod. Ze fluiten in het donker, omdat ze de moed missen onder ogen te zien wat er op ons afkomt. 

Wat evident is, is dat Europa voor de keuze staat. Ofwel zal de Europese Unie de massale inval van ongenode gasten tot staan brengen – desnoods manu militari. Ofwel zal de Unie evolueren naar een autoritaire superstaat die ‘om de boel samen te houden’ almaar repressiever zal optreden tegen recalcitrante lidstaten en burgers. Nog één enkel ideologisch denkkader zal worden getolereerd en via gewillige media – onze VRT bijvoorbeeld – opgedrongen aan de burgers. Die kunnen we dan maar beter onderdanen noemen, want burgerlijke vrijheden zoals de vrije meningsuiting – waarvoor eeuwen strijd werd geleverd – zullen nog enkel op papier bestaan. Zoals in de voormalige Sovjet-Unie.

Miel Swillens is een Vlaamse columnist en oud-medewerker van het weekblad Tertio. Hij studeerde Germaanse filologie aan de RUG en is een oud-leraar van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie in Sint-Niklaas en ook van de Vrije Handelsschool Sint Joris in Gent. Hij schreef in het verleden teksten voor Miek en Roel, zoals Het Verdronken Land Van Saeftinge (1970) en Het Land Van Nod (1970). Miel overleed in augustus 2017.

Meer van Miel Swillens

De auteur van dit essay Jan-Werner Müller is hoogleraar politiek aan Princeton University, maar werkt momenteel als onderzoeker rond het thema populisme aan de universiteit van Wenen. Wat is populisme? is gebaseerd op lezingen die Müller gaf aan het Weense Institut für die Wissenschaften vom Menschen en draagt daar ook de sporen van. Een vlot leesbare tekst kan je het niet echt noemen. Daarvoor is de toon en de aanpak te academisch. Of wat dacht je van volgende zin?

Commentaren en reacties