Het pad wordt steil

Elf jaar geleden schreef de onlangs overleden Gentenaar Luc Beyer de Ryke, jarenlang nieuwslezer van de RTBF, een boekje met als titel La Belgique en sursis (Parijs, 2007, Francois-Xavier de Guibert).
België krijgt opschorting van straf, zou je kunnen vertalen, of om een geliefde journalistieke zegswijze te gebruiken: België in blessuretijd. Beyer schrijft daarin dingen die je in de gezagsgetrouwe Vlaams-Belgische pers niet of nauwelijks las toen, en ik vertaal hem even:

‘Zoals Ernest Glinne me toevertrouwde, eertijds voorzitter van de socialistische fractie in het Europees Parlement vooraleer hij bij de Groenen ging schuilen: “In heel het industriebekken van Samber en Maas staat het etiket PS waarschijnlijk voor: alsnog onbewezen corruptie…”
Het is de bewezen, aan de kaak gestelde maar doorgaande, en de nog verborgen, door cliëntelisme veroorzaakte corruptie die Vlaanderen choqueert. Niet dat er in Vlaanderen geen corruptie zou voorkomen, maar in elk geval is ze minder opvallend, en als men ze ontdekt laten de sancties niet op zich wachten.
Deels dat beeld, van een Wallonië verstrikt in de netten van een zelfvoldane, scharrelende en cliëntelistische PS, heeft de Vlaamse socialisten tegen de verwachtingen in meegesleurd in een zware afstraffing. Waren ze onschuldig? Als jijzelf het niet was, dan toch je broer!’

Sinds die tijd hebben de Vlaamse socialisten een en ander bijgeleerd, zeker ook toen de Brusselse PS uit bewezen scharrelaars en profiteurs bleek te bestaan, maar de neerwaartse trend keren is nog niet gelukt.
Zoiets vraagt tijd, want al geeft Beyer een geflatteerd beeld van Vlaanderen, en zelfs al is John Crombez geen Steve Stevaert: vertrouwen komt te voet en gaat te paard.