Parys is niet op één dag gebouwd

Geen politieke overstap zonder verdachtmakingen. Heeft Lorin Parys, de nieuwste aanwinst van N-VA, zelfzuchtige motieven? Het opportunisme-verwijt is snel onderbouwd. Parys zit tot over zijn oren in het Uplace-project, en het is bekend dat niet iedereen binnen Open VLD even warm loopt voor het geplande ‘megashoppingscenter’ in Machelen. Uitgelekte mails toonden in het verleden aan dat met name Bart Somers en huidig voorzitster Gwendolyn Rutten bijzonder kritisch stonden tegenover Uplace. En worden in deze periode de lijsten niet samengesteld? Misschien had Parys ambities, en zag hij die teleurgesteld.

Niemand kan in het hart of het hoofd van Lorin Parys kijken, maar de voorbije jaren waren er toch ook verschillende signalen dat Parys mentaal afscheid aan het nemen was van Open VLD. Parys was tot mei van dit jaar actief bij Open VLD Leuven. Daar zag hij vrijwillig af van een nieuwe termijn als voorzitter, naar eigen zeggen omdat hij zich meer wou concentreren op zijn professionele activiteiten. Die zakelijke bezigheden waren ook de reden waarom hij in oktober 2012 geen lijsttrekker werd in de Dijlestad: Parys wou van ‘zijn’ Uplace geen verkiezingsthema maken in de strijd tegen burgemeester Louis Tobback, die een notoir tegenstander van het shoppingproject is.

Niet alleen schroefde Parys zijn engagement voor Open VLD langzaam terug, hij nam ook inhoudelijk steeds meer afstand. In De Paradox van Parys, zijn column in De Standaard, schrijft Parys al in 2011 verschillende keren over nationalisme. Hij doet dat op een neutrale manier, wat tegenwoordig al bijzonder is voor zo een controversieel thema. Voor vele columnisten – ook in De Standaard – kan zelfs het woord ‘nationalisme’ niet vallen zonder voorbehoud, huiver of weerzin. Parys verbindt zowel in ‘Nationalisme en kapitalisme’ als ‘Noordelijk is nationalistischer’ (de titel is blijkbaar van de krant want op de webstek van Parys zelf net iets anders) het nationalisme expliciet aan de economie, wat perfect aansluit bij het N-VA-discours waarbij structurele economische hervormingen onlosmakelijk verbonden zijn aan een institutionele (confederale) hervorming. De liberaal Parys schrijft complexloos over ‘ons nationalisme’ en stelt zichzelf in 2011 luidop de vraag die ook veel flaminganten zich stellen: ‘hoe groot of hoe klein we de cirkel maken waarbinnen we iedereen als lid van eenzelfde natie beschouwen’.

Na de vorming van de regering Di Rupo volgt op de toenadering tot het nationalisme ook een verwijdering van Open VLD. Parys spaart zijn kritiek op de federale regering niet en viseert daarbij vooral zijn eigen partij: ‘De link met de ondernemende basis is doorgeknipt. En dat merk je. (…) Ik pleit niet voor een partij die terugplooit op zichzelf en halsstarrig vasthoudt aan de überliberale lijn, maar wel voor een partij die rechtlijnig en geloofwaardig is’. Parys dringt aan op ‘echte en structurele ingrepen (…) die de lasten op ondernemen verkleinen’. Maar zeker ‘geen nieuwe belastingen op werken, sparen en investeren’. Dat laatste klinkt als een echo van de ‘werken, sparen en ondernemen’-mantra die Bart De Wever tegenwoordig in elk interview herhaalt.

Parys vraagt van zijn (ex-)partij al jaren rechtlijnigheid. Al in 2009 voerde Parys, onder andere via Facebook, een interne campagne voor herbronning. ‘De partij is te weinig V, te weinig L en te weinig D’, klonk het toen al. Het onbehagen is dus niet nieuw. Men kan zich zelfs de vraag stellen of een platte opportunist niet al veel sneller de rangen van Open VLD had verlaten, en of Parys al bij al niet heel lang geprobeerd heeft om zijn partij op het oude spoor te krijgen.

Van alle blauwe konijnen die de N-VA recent kon presenteren, lijkt Parys de minst verrassende. Gwendolyn Rutten, een gouwgenote van Parys, kan onmogelijk verbaasd zijn. Deze transfer stond in de sterren geschreven, en de waarom-vraag stelt zich eigenlijk niet.

Dat Parys gaandeweg meer in Vlaamse termen is gaan denken, kan niet worden betwist. Dat hij minder liberaal zou geworden zijn, blijkt nergens uit. Deze nieuwste transfer versterkt dan ook de indruk dat N-VA een uitgesproken liberale kaart trekt. Voor de ene een aanlokkelijk perspectief, voor de andere een bron van vervreemding. Lopen de N-VA-kiezers van de tweede groep weg (en naar waar?) of redeneren ze ‘Paris vaut bien une messe’? De partijleiding gokt er blijkbaar op dat de electorale winst groter zal zijn dan het verlies.  

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>