Pedagogische tik op vaderdag

Mijn vader was als mijn grootvader. Ze droegen een hoed, rookten een pijp, gingen op zondag naar de mis, deden hun werk en gaven me soms een tik. Ik lijk sterk op hen. Met uitzondering van één ding. Ik ga niet meer naar de zondagsmis. Er is daar tegenwoordig te veel karamellenmuziek naar mijn smaak. Ik hoef ook niet voortdurend op het gezicht van die pastoor te kijken, maar dat is op zich een ander verhaal.

Mijn zoon, een dertiger, doorbreekt het patroon der vaderen nog meer. Hij gaat niet alleen niet meer naar de mis, maar hij sport, hij rookt niet, hij heeft geen hoed en hij is tegen tikken. Hoewel.

Ons kleinkind bleef het voorbije weekend logeren. Dat doet het kindje wel vaker als ze bij haar papa is. Sinds de echtscheiding woont het kind half om half bij de ene of andere ouder. Mijn zoon, haar pa heeft een druk bestaan en daarom staan we hem bij in het opvangen van het kind. U raadt het op zich wel al, dat klein meisje is mijn held. En ik heb zo het gevoel dat het wederzijds is. Samen prutsen we in de tuin, spelen we met de bal of plagen we onze buurjongen Kemal. U moet het tweejarige grietje eens – zoals ik dat doe – ‘Kemelken’ horen roepen als Kemal opduikt. Aandoenlijk.

Gisteren was het vaderdag. Door sommige onverlaten tot ‘papadag’ omgedoopt. Mijn vrouw had voor de gelegenheid konijn in de Rodenbach met kroketten gemaakt. Daar zaten we met z’n allen te smikkelen. De nieuwe vriendin was er ook bij. Dat vrouwtje was al de scharrel toen het kindje nog in moeders schoot rondsprong. Ik mag er niet aan denken welke vloeken mijn grootvader zou hebben uitgesproken mocht hij hier nog rondwaren. Maar aangezien de man al zo’n zestig jaar dood is, heb ik die rol zowat overgenomen. Gelukkig is mijn vrouw er om me op mijn vaderlijke liefde te wijzen. Het zoeteke wilde nog kroketten en stak haar vingertjes uit naar de hete kom. ‘Niet doen. Dat is heet. Au! Au!’ U kunt niet geloven hoe gemakkelijk dat infantiele gedrag me ligt. Mijn vrouw is wijzer en ze schoof de schaal verderaf. De tweejarige puber barstte in woede uit en brulde als een volleerde Johnny Weismuller in minirok het huishouden bij elkaar. In haar colère haalde zij heftig uit naar de schaal. En hop! Zoals de vaders voor mij – en ik wil er formeel op wijzen dat de moeders er misschien nog beter in waren – klapte ik op haar vingers. ‘Neen!’, zei ik ferm. En ziet, plots werd mijn zoon een vader. ‘Pa! Wat doede gij nu!’ Ik knabbelde mijn kroket tot moes en slikte die in. ‘Zij mag daar niet aankomen.’ ‘Ge moogt haar wel niet slaan hé, pa!’ Ik snoof even, wat voor mijn echtgenote een teken leek. ‘Uw vader bedoelt dat goed. Dat was maar nen tik.’

Even later liep ik in de tuin mijn pijp voor te bereiden op het voorzien van mijn genot. ‘Opa! Opa! Bal! Bal!’ Achter me liep de prinses der chaos naarstig op zoek naar een bal. ‘Pa. Ik wil niet dat ge haar nog slaat.’ ‘Ge moet mij nu ook niet gaan afschilderen als een kindermishandelaar. Hebt ge trauma’s misschien?’ Mijn zoonlief aarzelde even. ‘Nee. Nee, natuurlijk niet. Maar dat is niet meer van dezen tijd, pa.’ ‘Waarom niet? Omdat Kind & Gezin dat zegt?’ ‘Pa, dat is gewoon slecht voor de opvoeding van een kind!’ Ik kreeg mijn eerste nicotinestoot binnen en met de wolkende rook moet de geest van mijn vaders wakker geschoten zijn. ‘Hebt ge u al afgevraagd hoe pedagogisch het is om de moeder van uw kind te verlaten? Wat het is haar omgeving af te breken? Kind & Gezin zwijgt daar schoontjes over, maar volgens mij is dat nog ongezonder dan de pijp die ik hier sta te paffen.’ Ik riep niet, maar ik zag dat elk woord als geschreeuw overkwam.

‘Opa! Tikkie spelen, opa!’ Terwijl mijn kleindochtertje blonk, droop mijn zoon af. Ik geef hem al lang geen billenkoek meer, maar hij moet af en toe pedagogisch getikt worden.