Pegida: Als ze slaag krijgen?

Pegida Vlaanderen belooft de spreekwoordelijke andere wang niet aan te zullen bieden wanneer ze slaag krijgen, de vraag is maar wie hen een virtuele muilpeer zou moeten verkopen en wie dus ook hun tegenaanval zal mogen incasseren. Als wij van onze Vlaamse moslims verwachten dat zij binnen hun gemeenschap de IS-aanhangers een pedagogische tik verkopen, is het antwoord snel gegeven…

Het broeit al enkele dagen in kringen van conservatief- en xenofoob-rechts, eerder al liepen ze een test-case in Sint-Niklaas waar ze met enkele tientallen post vatten achter weinig aan de verbeelding overlatende slogans: ‘dit is ons land’ en ‘opkrassen’. Gisteren in weerwil van de meerderheid in ‘hun’ land, trokken een paar honderd aanhangers van Pegida Vlaanderen naar Antwerpen om er achter nog meer stichtende spandoeken te protesteren tegen de vermeende islamisering van Vlaanderen en bij uitbreiding gans Europa:  ‘wij zijn het volk!’  Hoe veraf ligt het ‘eigen volk eerst’ van het oude Vlaams Blok nog wanneer enkel marginale organisaties als Voorpost en de kopstukken van het huidige Vlaams Belang hun steun betuigen aan een initiatief dat zich laaft aan de soms terechte bezorgdheid van onze samenleving omtrent het dreigende cultuurconflict tussen de Islam zoals die door sommigen beleefd wordt en onze westerse waarden en verworvenheden?

Bepaalde echelons van wat zichzelf tot de harde kern van de Vlaamse beweging rekent, hebben de veroordeling van het vermaledijde Blok en vooral van haar xenofobe standpunten nooit verteerd, noch de rechterlijke uitspraak noch de algemene afwijzing door de goegemeente. Laat er echter geen misverstand rond bestaan, dat is helemaal niet ‘het volk’, maar zij eigenen zich wel keer op keer de symbolen van dat volk toe. Het is nooit anders geweest trouwens, dat zootje marginalen heeft in haar bestaan –  ouder dan het nieuwerwetse Pegida waarmee ze meesurfen op de golf van internationaal rechts en anti-Islam-gevoelens die haast als natuurlijke reactie op de onmenselijke gruwel van IS zowat overal in het vrije westen de kop opsteken  –  nooit iets anders bereikt dan het bezoedelen van de bredere beweging, waartoe zij zichzelf rekenen om hun bestaan te ontmarginaliseren.

In Knack leggen ze maar al te graag diezelfde link: ‘Voorpost treedt bij Vlaams Belang-manifestaties en optochten van de Nationalistische Studenten Vereniging (NSV!) vaak op als ordedienst of wordt ingeschakeld als plakploeg bij de verkiezingen.’ In één adem bewust of ongewild suggererend dat het verzet tegen de verfransingspolitiek in Vlaams-Brabant dezer dagen alleen nog in die marginaal-rechtse kringen gevoerd wordt: ‘Voorpost is ook gekend voor haar acties tegen de faciliteiten in taalgrensgemeenten. In faciliteitengemeente Ronse worden jaarlijks Franstalige opschriften – zowel openbare als private – beklad. Daarbij doken in het verleden zowel het logo van Voorpost als van NSV! op.’  Met dergelijke opiniërende berichtgeving mag men elke vernieuwings-, verruimings-, of verdiepingspoging in de Vlaamse beweging inpakken en opbergen, want 200 idioten breken in 5 minuten tijd meer af dan wat anderen in 5 jaar niet eens opgebouwd krijgen. 

Een decennium geleden, terwijl anderen afscheid namen van die beweging en wat teleurgesteld aan de kant gingen staan of kozen voor meer sociale en ecologische alternatieven ter linker zijde, hebben wij  – vanuit een toen nog min of meer ongeziene en daardoor eerder onverdachte hoek – ons ook al eens geleend om het gepropageerde pluralisme binnen de klassieke Vlaamse middenveldorganisaties en daarmee de bredere beweging in haar geheel te legitimeren. Gewoon maar omdat het toen ook al eens meer dan ooit nodig was en wij geroepen werden om eens iets anders aan te durven en te doen. Ondertussen is de leidende partij in Vlaanderen – waar wij op een gegeven moment in de tijd allemaal onze hoop op hadden gesteld en die voor velen nog steeds het breekijzer zal zijn om uit de bestuurlijke impasse te geraken – druk doende zichzelf te overleven en ligt de Vlaamse beweging al een tijdje op zijn gat.

Het valt te hopen dat er liever nog vandaag dan morgen opnieuw jonge – groene, gele, roze en veelkleurige – leeuwen  opstaan die van hier tot in 2019 en verder hun nek willen en durven uitsteken voor Vlaanderen en voor onze gezamenlijke toekomst. Aan dit tempo en alle goede intenties ten spijt, kunnen de Vlaamse Volksbeweging en de klassieke strijdorganisaties straks gewoon het licht uit doen omdat extreem-rechts weer elk sociaal geëngageerd en integraal emanciperend initiatief zal kelderen en pas wanneer de klassieke Vlaamse beweging dat inziet en ernaar wil handelen, heeft het feitelijk nog zin een echt bevrijdende en independistische volksbeweging, die naam waardig, uit te willen bouwen zoals in pakweg Schotland en Catalonië.

De vraag is dus niet óf men Pegida nu en straks andere malloten een spreekwoordelijke mot in het gezicht moet verkopen, maar wel wie het aandurft dat te doen. De geschiedenis van én de pappenheimers in het Vlaamse middenveld kennende, moeten wij daarvoor ook nu weer niet reikhalzend in die richting kijken. In het verleden hebben zij het nooit aangedurfd of nooit kleur willen bekennen – omwille van geveinsde neutraliteit of een ongepaste invulling van het credo ‘godsvrede’ . Nooit heeft men onomwonden de kaart getrokken van een toekomstgerichte emancipatorische visie voor een divers Vlaanderen. Nooit heeft men zich durven of willen scharen achter de universele boodschap van vrede, vrijheid en verdraagzaamheid. Nooit heeft men formeel afstand genomen van groupuscules die met hun bekrompen maatschappijbeeld en nauwelijks gedragen acties de toekomst van Vlaanderen, ‘ons land’ in het gedrang hebben gebracht en nog steeds brengen. Vandaag is dat wellicht niet anders…

Wie even over de eigen grenzen kijkt, wat die Vlaamse bewegers tegenwoordig nochtans wel schijnen te toen, kan niet anders dan vaststellen dat men in de gidslanden –  voor de JA-campagnes en een misschien ooit nog te houden onafhankelijkheidsreferendum – uitgaat van een maatschappelijke diversiteit en van een samenlevingsmodel waar nieuwkomers actief uitgenodigd worden zich het nationaliteitsgevoel aan te meten en hen omarmt als volwaardige burgers van de natie in wording. Wie over de grenzen kijkt en oog heeft voor ons persoonlijke perspectief, ziet hoe in Schotland initiatieven als KaleidoScot of YES LBGT de schouders hebben gezet achter het independisme aldaar, dat de beweging die in Catalonië honderdduizenden op straat bracht en brengt niet met exclusieven werkt of zich voedt aan angst voor het onbekende, daarentegen net uit gaat van de eigen kracht die vertrekt van een inclusief maatschappijbeeld.

Vlaanderen is niet Catalonië of niet Schotland en buitenlandse recepten toepassen voor ‘ons land’ en op ‘ons volk’ is misschien niet het beste idee, maar ze kunnen ons ten minste inspireren.  De tenoren van de JA-beweging in Vlaanderen lijken dat allemaal wel te beseffen en zeggen dezer dagen wel dat een keuze voor Vlaanderen een positief en een sociaal verhaal moet zijn. Maar als die tenoren mij bezweren dat wij er ons rekenschap van moeten geven dat ook wij niet ‘het volk’ zijn of de pretentie mogen hebben te spreken namens de meerderheid van de Vlamingen in dit verhaal, dan hebben zij natuurlijk een punt en toch moet ik in het verweer. Want het verhaal van Vlaanderen en onze toekomst zal geschreven worden door links- en door rechtshandigen, door sociaalvoelenden en door liberalen, door groene jongens en conservatieve generatieflaminganten; maar dat er voor een aantal opgedrongen mythes en zelfs een aantal opdringerige mietjes in die nog onuitgegeven historische roman alleen plaats zal zijn voor een summiere vermelding tussen de uitgebreide voetnoten, dat lijken sommigen – vooral ter rechter zijde – helaas nog steeds niet te beseffen.

Pegida, Voorpost, NSA, GroenRechts en consoorten mogen op het eerste zicht dan al een stevige peer op hun spreekwoordelijke muil verdienen, maar eigenlijk zijn ze zelfs het vermelden niet waard…

Foto (c) Facebook