Een gewaarschuwd man is een systeemverandering waard. Daar komt klimaatalarmisme op neer. Omdat u en ik ervoor zorgen dat de aardbol verwoest wordt, moeten de schuldenaren de overheid de macht geven om paal en perk te stellen aan de bedreiging die we voor onszelf vormen. Met de woorden van em. prof. Frank Furedi: ‘Het catastrofe discours over klimaatverandering is een culturele ziekte die de westerse samenleving achtervolgt.’ Helend is daarbij de koelte van het volk.

Klimaatalarmisten confronteren het publiek graag met ontzagwekkende beelden van een nakende apocalyps. Op die manier hopen ze verregaand activisme te stimuleren. Maar ze zijn er na decennia zelf nog niet goed uit welke beschrijving het meest raakt. De gebruikte woorden evolueren ongeveer even snel als dat er nieuwe eindtijden worden voorspeld.

Magische formule

De zoektocht naar de magische formule die de vloek der onverschilligheid verbreekt, strandde in de jaren 2.000 op de term ‘klimaatopwarming’. Maar dat klonk te wenselijk volgens focusgroep-onderzoek, dus opteerde men voor ‘klimaatverandering’. Dat was dan weer te langzaam; oprecht dramatisch komt dat niet over. Die eerder neutraal klinkende vaststelling kreeg de rug toegekeerd en benamingen als ‘klimaatontwrichting’ of ‘klimaatcrisis’ passeerden de revue. Een ingenieuze groep cognitieve linguïsten raadde zelfs de term ‘hitte-vangend deken’ aan.

In de Angelsaksische wereld hakte The Guardian voor zichzelf de knoop door: zij zouden voortaan over climate crisis, climate emergency en global heating spreken, en werden daarin keurig gevolgd door anderen. De reden werd niet onder stoelen of banken geschoven. ‘De uitdrukking ‘klimaatverandering’ bijvoorbeeld’, zegt hoofdredacteur Katharine Viner, ‘klinkt nogal passief en vriendelijk, terwijl waar wetenschappers het over hebben een catastrofe voor de mensheid is.’

Volgens de onheilsvoorspellingen had het allang gedaan moeten zijn met onze prachtige planeet.

In 1989 orakelde de VN dat volledige naties van de aarde geveegd konden worden door de stijging van de zeespiegel tegen het jaar 2000. Rond de millenniumwissel las men in de handpalm van het Verenigd Koninkrijk dat het land een Siberisch klimaat zou kennen tegen 2020. Ook waarzegger Koning Charles slaakte een noodkreet: in 2009 resteerden ons slechts 8 jaar om de planeet te redden. Al Gore, de voormalige vicepresident van de Verenigde Staten, voorzag dan weer ijsvrije arctische zomers tegen 2013. Slechts een greep uit de vele verontrustende berichten die de bevolking over de streep moesten trekken.

Alarmisme is niet onschuldig

Dat die voorspellingen niet uitkwamen, betekent niet dat ze onschuldig zijn. Op basis van zulke claims worden er immers maatregelen doorgeduwd die onze economie, landbouw en industrie stukje bij beetje vernietigen. Momenteel beoogt men een vermindering van 40% CO2 in Vlaanderen tegen 2030. Een partij die de kiesdrempel genegen is, wil zelfs een reductie van 95% tegen 2040 en klimaatneutraliteit tien jaar later. Vader van de Green deal Frans Timmermans heeft nochtans de eerste doelstelling al lang opgeborgen. Mochten we die 40% in Vlaanderen doorvoeren, haalt het niks uit: de mondiale temperatuurstijging remmen we slechts af met 0,0000087 graden Celsius. De 19,3 megaton CO2 die we dan reduceren, wordt door China in minder dan een dag uitgestoten.

Voor de grootvervuilende BRIC-landen en de VS is het met de Europese sirenegeluiden lachen in het vuistje. Voor onze landbouwers allerminst: met het huidig stikstofdecreet, onderdeel van het groen-extremistisch beleid in Vlaanderen, hebben ze geen enkele rechtszekerheid. Het akkoord krijgt over een dikke 6 jaar een herziening, terwijl er ondertussen tal van investeringen gedaan konden worden die het milieu ten goede zouden komen.

Sinds 2000 daalde het aantal landbouwbedrijven in Vlaanderen met bijna de helft, terwijl onze boeren de stikstofuitstoot al met de helft terugdrongen. Zo lopen we niet alleen qua industrie, maar ook qua voedselzekerheid steeds meer aan het buitenlandse handje, waar we geen controle hebben over milieunormen en voedselveiligheid. Dergelijke verfoeilijke politiek is enkel mogelijk binnen een globalistische logica, ver verwijderd van enig gezond verstand.

Desinteresse als bastion van het volk

Maar er is hoop. En die hoop ligt volledig in de handen van het volk. Want ondanks de poen die circuleert binnen de klimaatindustrie, is er geen bewijs dat de wijzigende terminologie de publieke perceptie op een betekenisvolle manier heeft veranderd. Al tientallen jaren bleef deze al bij al constant. Klimaat geniet erkenning als probleem, maar niet als kwestie van leven en dood. Mensen willen actie van de overheid, ja, maar niet als het hen geld kost.

Er is zelfs sprake van een averechts effect. Volgens het FrameWorks Institute (2000) leidde het verbinden van klimaatverandering aan extreem weer tot adaptieve en individualistische reacties van het publiek. Geen collectieve eisen voor overheidsmaatregelen dus, maar bijvoorbeeld heel concreet (en best ironisch) een grotere interesse in het kopen van een SUV. Tal van latere studies bevestigden dat angstpsychoses proberen te verspreiden zijn beoogde doel volledig mist.

Destructief

Mensen als destructieve parasieten beschouwen wier activiteiten beteugeld moeten worden om een ecologische orde te beschermen, slaat blijkbaar niet aan. De anti-humanistische zweem die rond een niet klein deel van het klimaatactivisme hangt, helpt allesbehalve. Om kritische stemmen in de kiem te smoren — en omdat ze er niet in slagen voldoende mensen te mobiliseren voor hun verregaande voorstellen — neigen milieuactivisten ernaar om snode krachten de schuld te geven van hun falen. Ergo ‘klimaatontkenning’, een niet zo subtiele verwijzing naar een ander soort negationisme.

Publieke weerstand tegen de utopische eisen van de milieubeweging is zowel begrijpelijk als gepast. Wat het zeer uitgebreide kader van groene marketeers, communicatiespecialisten, journalisten en Hollywoodsterren echt probeert te overwinnen, is niet de fossiele brandstofindustrie, maar eerder de weerstand van het publiek tegen de onmogelijke agenda van de klimaatbeweging. Alarmisme leidt echter bovenal tot koele minnaars. De mens als parasiet beschouwen is passé.

Katharine Viner

Klimaatalarmisme ‘boeit niet’