Vraag één

Wat is een rattenkoning? ‘Rattenkoning’ is niet de koning der ratten, maar wel de Nederlandse benaming voor het merkwaardige fenomeen van drie of vijf of zeven ratten waarvan de staarten verknoopt zijn geraakt. De staartenknoop is het middelpunt van een cirkel waarvan de rand gevormd wordt door dode ratten. Het is net een wiel, een rad met een d.
De ratten zijn dood want ze zijn niet op het idee gekomen hun eigen of anderrats staart af te bijten. Alleen een menselijke hakbijl had ze kunnen redden, maar tot nog toe heeft men slechts rattenkoningen gevonden met dode, nooit met levende ratten. Sommige natuurkundige musea hebben er zo een liggen. De enige verklaring voor het fenomeen schijnt te zijn dat ze alle drie (of vijf, of zeven) met hun staart in iets kleverigs zijn blijven plakken en dat ze in hun poging om los te komen in een gordiaanse knoop zijn geraakt waardoor ze jammerlijk crepeerden.

Laten we van dit verschijnsel nu eens een metafoor maken voor de vijf Vlaamse belgicistische B-partijen Open VLD, sp.a, CD&V, Groen en PVDA. Drie ervan net boven de 10 percent, twee ervan er flink onder. Niet dat ik hun leden of leiders voor ratten zou willen uitmaken, verre van mij, maar wel dat hun systeempjes als in een rattenkoning door een kleverige substantie aan elkaar geplakt zijn, naar alle waarschijnlijkheid totterdood.

Wat me tot mijn tweede vraag leidt: over welke plakkerige toestand gaat het hier? Het antwoord luidt onverbiddelijk: ze hebben hun staarten in een belgicistische lijm gedoopt, met als resultaat dat deze vijf partijen, weliswaar in Vlaanderen verkozen, maar zwevende op een wolk van herfederalisering, de valse idolen van La Belgique aanbidden en dienen. Straks organiseren ze tous ensemble een heidens want belgicain kerstfeest.

Vraag drie

Waarom luisteren dan deze partijen, die er tenslotte allemaal eender en als dezelfde tricolore ratten uitzien, naar verschillende namen die eertijds toch ideologische tegenstellingen vertolkten?

Antwoord: het is niet de bedoeling dat deze namen nog letterlijk of au sérieux genomen worden. Deze partijen sturen er voortdurend op aan dat hun namen juist het omgekeerde gaan betekenen van wat het woordenboek zegt dat ze betekenen: socialisme wil nu zeggen desocialisering (waar de sp.a niets tegen doet);  liberalisme wil zeggen een loopje nemen met de liberaliteit; groen betekent nu tricolore oftewel zwart-rood-geel; P-van-de-arbeid betekent P-van-het-communistisch dogma; en wat christelijk in de politiek wil zeggen, dat weten ze in de partij die zich zo noemt allang niet meer. Ziet u, het concept van de rattenkoning houdt juist de uitwissing van elk ideologisch verschil in – allemaal gelijk in hun streven naar zelfvernietiging.

Vraag vier

Waar komt het Vlaanderen-ontkennend belgicisme van deze in Vlaanderen opkomende partijen vandaan?

Bij Open VLD is het puur naturel. De leden en leiders zien zichzelf als erfgenamen van de stichting van de Belgische staat. Ze herstichten deze staat nog elke dag. Vroeger legden ze elke dag een paap tussen hun boterham, maar bij gebrek aan papen is het vandaag Theo Francken die ze proberen te verorberen.

Bij de PVDA gaat het alweer om puur dogma. Arbeiders aller landen, maar het liefst zijn er geen grenzen en dus ook geen landen maar wel België en zeker niet Vlaanderen. Hun slogan luidt dat ze nog eerder verwant zijn met een Waalse kapitalist  dan met een Vlaamse werkmens. Het identiteitsloze België als model voor de zoveelste internationale. Dit alles geldt trouwens evenzeer voor Vlaamse natie-ontkenner Frank Vandenbroucke. Bij zijn s.pa speelt ook nog de vrees om gedomineerd te worden door de geseculariseerde maar nog altijd katholieke Vlaamse mentaliteit. Belgicisme als erfenis van de 19de-eeuwse vrijzinnigheid.

Bij Groen vormt het belgicistisch nationalisme de belangrijkste component van hun fanatieke politieke correctheid. Hun anti-Vlaams-nationalisme is voor hen belangrijker dan het diepe bos of de groene hei of de CO2-vrije zompige wei.

Het belgicisme van CD&V daarentegen is zowel hen als ons een raadsel. Ze begrijpen het zelf niet. Van de vijf heeft deze partij in de geschiedenis nochtans het meest van flamingantje gespeeld.

Hoe dan ook, aan elkaar plakken doen ze alle, deze ratten. Belgicisme is de lijm die hen verbindt. Zelfs de dood kan hen niet scheiden: gezamenlijk gaan ze het natuurkundig museum in.

Vraag vijf

Wat, behalve hun unanieme anonimiteit en hun belgicisme, hebben de Vlaamse B-partijen nog gemeen? Antwoord: Ze worden bijeengehouden door een vier-componentenlijm.

Ze zijn bijvoorbeeld allemaal voor een streng cordon sanitaire voor de meest rechtse V-partij (Vlaams Belang) én voor uitsluiting van de iets minder rechtse V-partij (N-VA). Wat het verschil is tussen cordon sanitaire en uitsluiting kunnen ze niet uitleggen. Maar omdat Vlaams Belang door het cordon geen gevaar vormt voor het Belgische bestel, worden de ratten vooral verenigd door hun haat tegen N-VA en haar voorzitter. Dat is de eerste extra component.

De tweede extra lijmcomponent houdt in dat alle vijf de Vlaamse B-partijen voor open grenzen zijn en voor heimelijke laksheid tegenover de illegale immigratie. VLD denkt zo in functie van goedkope arbeidskrachten; PVDA omdat ze het Vlaams nationalisme willen ondermijnen; sp.a omdat het nu eenmaal zo hoort in de wereld van social justice; Groen omdat ze in een grenzeloos België ook een grenzeloze wereld vooraf gespiegeld zien, een paradijs van diversiteit; en CD&V omdat migratie het enige thema is waarbij ze daar nog eens enkele christelijke begrippen van stal kunnen halen. Ja, de rattenkoning is volledig in eenklank met zichzelf.

Vraag zes

Wat doet dat nu allemaal met de eerlijke edoch naïeve kiezer die gewetensvol en met kennis van zaken voor zijn of haar partij dacht te stemmen maar die tot zijn consternatie moet merken dat hij, door op zijn eigen unieke rat te stemmen, meteen voor de hele rattenkoning heeft gekozen? Laat ik enkele voor de hand liggende voorbeelden geven.

De talrijke jonge artiesten en medewerkers aan de culturele zogenaamde ‘sector’ menen dat ze een bepaald soort van links versterken door op de PVDA te stemmen. Maar door het cordon waaraan ook PVDA onderworpen is, verstevigen ze slechts de positie van Open VLD. In hun belgicisme en uitsluiting van N-VA lijken PVDA en Open VLD wel tweelingen.

Wie eerlijk edoch naïef voor deze zelfde Open VLD stemt, heeft in feite voor de politieke correctheid van Groen gekozen, want wat dit betreft lijken Open VLD en Groen ook wel tweelingen.
Wie nu even eerlijk edoch naïef ecologisch dacht te stemmen door Groen uit te kiezen, heeft uiteindelijk voor het fanatisme van PVDA gekozen. Deze twee spelen namelijk een wedstrijd om wie het hevigst ‘in het verzet’ gaat. In het verzet lijken ook zij wel tweelingen. Dat zijn er dus al drie.
Wie daarentegen even naïef en dus eerlijk op sp.a-Vooruit heeft gestemd, heeft er voor de zoveelste keer het blauw van de liberalen moeten bijnemen. Dit eindigt in paarsbont- en blauw uitgeslagen ratten. En wie uit nostalgie toch nog eens CD&V heeft gestemd heeft vanuit het midden van het bed ineens voor de hele rattenkoning van vijf gekozen.

Er staat geen Alexander klaar om de gordiaanse knoop door te hakken. En de Alexander die wij in voorraad hebben kan er zelf geen komaf mee maken want hij is zelf part en deel van het rattengewemel. Staarten bewerken met kruipolie of aceton? Hopeloos. Enfin die partijen zien toch zelf dat ze met te veel zijn. Het beste zou zijn dat ze er voor uitkwamen dat ze nu eenmaal één kluwen vormen, en dat ze dus beter zouden opkomen als die ene, nieuwe, gezamenlijke rattenpartij die ze nu eenmaal ook zijn. Verbinding en eenheid, daar zijn ze toch met zijn allen voor? Niks dat meer één of verbonden is dan zo’n rattenkoning. Neem daar een voorbeeld aan.

En dan staat de rattenvanger klaar.

Beluister ook onze andere podcasts: