Een druppel op een hete plaat

De hitte die ons de voorbije dagen bereikte, toerde al een week door Frankrijk. De renners in de Tour de France weten er alles van.

10.000 liter water

De rit van zondag naar Carcassonne werd gereden bij een slordige 40 graden. Bij zulke buitentemperaturen bereikt het wegdek dan zo’n 60 graden. Voorafgaand aan de rit werd het bericht verspreid dat de Tourorganisatie zou proberen om het asfalt van het parcours af te koelen.

Op Sporza.be verscheen deze zin: ‘De lokale brandweermannen proberen straks dat brandje te blussen. Ze zullen – zo luidt het plan toch – grofweg 10.000 liter water sprayen over het smeltende asfalt.’ U stelt zich wellicht de vraag waarom niet ze gewoon ‘sproeien’ schreven. Ik vraag me dat ook af, maar daar wil ik het niet over hebben.

De klimaatbel

Het gevolg van deze berichtgeving in diverse landen was dat op sociale media onmiddellijk de klimaatbel geluid werd. Er ontstond een hele polemiek over het verkwanselen van 10.000 liter water in een periode van grote droogte en terwijl er elders in Frankrijk bosbranden woeden. Koren op de molen van de klimaatactivisten die zich tijdens deze tour vastkleven aan het, al dan niet smeltende, asfalt.

Een dag later kwam tourorganisator Amory Sport Organisation (A.S.O) echter met een duidelijke nuancering. Die intussen beroemde 10.000 liter is een voorraad die absoluut niet op één dag op de wegen gegooid wordt. Sterker nog, zondag werd slechts 300 tot 450 liter gesproeid. Ter vergelijking: dat zijn drie mensen die een bad nemen. Of een gezin van vier personen waarin iedereen dik vijf minuten onder de regendouche staat. De veiligheidscoördinatoren van de Tour selecteren zones waar mogelijk gevaar voor de renners is. Enkel die zones worden besproeid. Ik ben het ermee eens dat we geen water moeten verspillen, maar dit verhaal is enorm opgeklopt.

Een druppel op een hete plaat

Smeltend asfalt is daarenboven helemaal niet nieuw in de Tour. Op 14 juli 2003 was het ook heet. En net als in de rit naar Carcassonne werd ook toen hier en daar water gesproeid op de weg. In de afdaling van de Côte de la Rochette lag er evenwel toch gesmolten asfalt.

Joseba Beloki viel spectaculair, brak dijbeen, pols en elleboog en kwam nooit meer terug op niveau. Zijn verzorging en revalidatie zullen wel wat meer water hebben opgeslorpt dan drie baden. Wat mij betreft hadden de Tourorganisatoren die dag wat meer water mogen sproeien. Een druppel op een hete plaat die, wie weet, iemands carrière had kunnen redden.