Vliegtuiggesprekken op weg naar Malaga

De twee mannen naast me op het vliegtuig hadden er zin in. Ze vlogen naar Malaga, net zoals ik, wat logisch is als je in hetzelfde vliegtuig hebt plaatsgenomen. Ze spraken Frans en kwamen uit Brussel, maar toch ook weer niet. Want de ene was eigenlijk een Portugees en de andere een Griek.

Werkleven

De Portugees werkte voor de Europese Unie en deed audits om te kijken of de toegekende Europese hulp wel degelijk besteed werd aan dat waaraan het besteed moest worden. Zijn vriend de Griek had een klusbedrijf dat ter hulp kwam als er iets mis was met je elektriciteit, loodgieterij of als je dak lekte. Het bedrijf werkte voornamelijk in Brussel en de rand. Zelf woonde de Griek in het Vlaamse Sint-Pieters-Leeuw, om fiscale redenen zei hij, waarna we beiden in de lach schoten.

De echte reden waarom hij was verhuisd uit Brussel was omdat het onleefbaar was geworden zei hij. De politiek deed nog altijd wel alsof het het paradijs op aarde was, maar voor een gezin met kinderen zoals het zijne had hij maar één goede raad: hard rennen naar ergens anders.

Lacherig gedrag

De twee vrienden – ik schat dat ze vooraan de veertig waren – hadden in de Brusselse luchthaven al flink ingenomen merkte ik aan hun lacherig gedrag. Ze bestelden meteen ook twee wodka-cola’s bij de airhostess van Ryanair, een hupse Spaanse die met haar vriendelijke glimlach maskeerde dat ze eigenlijk liever op een transatlantische vlucht had gewerkt, op een Boeing 747 naar Bangkok bijvoorbeeld of Los Angeles, bij de filmsterren! Maar het lot had haar de Ryanair-vlucht van Brussel naar Málaga toebedeeld, met twee half dronken, pseudo-lollige Belgen.

Eigenlijk zat er eerst een bedeesde jonge vrouw naast mij. Haar man zat twee rijen verder alleen te wezen, door het verneukeratieve Ryanair-beleid waarbij je moet bijbetalen als je wil kiezen waar je zit. Koppels worden – omwille van de besparing – dan ruw uit elkaar getrokken gedurende de hele vlucht, in dit geval 2,5 uur.

Voor sommige koppels is dat misschien een opluchting, zo een keertje 2,5 uur van elkaar gescheiden zijn, zeker als het gepensioneerden zijn, zoals zo vaak het geval is op de vluchten in de herfst naar Malaga. Maar in dit geval was de jonge vrouw nog erg verknocht aan haar jonge man.

Uitwisselen van stoelen

Eén van de twee vrienden – de Griek – zat naast mij en de Portugees naast de man van de jonge vrouw, twee rijen verder. En dus werd er al snel onderhandeld door Griek, Portugees en man en vrouw over het uitwisselen van stoelen. Dat mocht. Alleen nadat de vlucht was opgestegen, maande de hupse Spaanse airhostess – in het Spaans heet dat een ‘azafata’, hoe mooi is dat – hen aan. En zo geschiedde.

Ik trok hierbij het kortste strootje, want toen we goed en wel in de lucht hingen kwam niet de man van de bedeesde vrouw naast mij zitten, maar wel de aangeschoten Portugese vriend van de Brusselse Griek. De stille vrouw verhuisde naar achter. De Portugees bestelde dus meteen twee wodka-cola. Toen bleek dat de Nederlandse vrouw in de stoel voor hem haar Gin-Tonic niet kon betalen omdat ze alleen een debetkaart en geen creditcard bij had, stelde hij meteen galant voor om ook haar drankje te betalen.

Marbella

Hij ging een weekend met zijn Griekse vriend naar Marbella, waar ze naar de housewarming van de nieuwe villa van een andere gezamenlijke vriend gingen, zei hij ongevraagd tegen de Nederlandse vrouw. Het is niet geheel ondenkbaar dat het feit dat de vrouw blond was en beschikte over een flinke bos hout voor de deur, of zoals ze ook wel eens zeggen: ‘veel volk in de statie’, meespeelde in de beslissing van de man om zo vrijgevig te zijn met betalen.

De combinatie van inpilsen in de luchthaven, de eerste teug van de wodka-cola op het vliegtuig en het idee van een lang weekend Marbella maakten beiden meteen flirterig. Zij was hier ook alleen zei ze, om een weekend te ‘party’en’. Inmiddels was haar Gin-Tonic gearriveerd en trok de Portugees zijn creditcard.

De vrouw knipperde met haar valse wimpers en tuitte haar flink geprononceerde lippen bij zoveel medemenselijkheid. ‘Oh, thank you!’, zei ze met een onmiskenbaar Mokums accent, waarbij de ’th’ van thank you, veranderde in een ‘sj’, zodat het klonk als ‘sjank you!’ ‘Oh, my plesjuuur’, antwoordde de Portugees. ‘Oh, you can come to our villa to make a party’ riep de Griek ineens, omdat hij niet wilde uitgesloten worden. ‘Oh my god’, dacht ik bij mezelf. Dit gaat een heel lange vlucht worden.