Als Perzische brieven. Over licht en donker in wereld en politiek.

Schrijven over Duitsland en Turkije, en de analyse van deze beide landen steeds weer op Vlaanderen betrekken: hierop heeft slechts één Vlaming het patent en dat is Dirk Rochtus. Deze hoogleraar in de internationale politiek aan de Lessius Hogeschool (en drager van het Bundesverdienstkreuz) heeft nu een vijftigtal losse opiniebijdragen gebundeld in een boek dat hij zichzelf en zijn vrienden bij zijn vijftigste verjaardag cadeau deed: Als Perzische brieven. Over licht en donker in wereld en politiek. Nu deze essays bijeen staan, blijkt niet alleen wat voor veld deze internationalist bestrijkt, maar ook hoe zijn verrekijker is afgesteld.

Van elk stuk maakt hij uiteraard een momentopname, maar dan wel een met een panoramische functie. In 1998 is hij bezig met actueel te zijn voor het jaar 2011. Een geldigheidsduur van vijftien jaar: niet kwaad voor iemand die het heden wil ontleden.

Rochtus beschrijft immers recurrente processen. Wanneer de auteur ons eraan herinnert dat Saddams massagraven in Irak dateren uit de tijd van toen de dictator nog vriendjes was met het Westen, leren we iets bij over diezelfde hypocrisie tegenover Khaddafi vandaag.

Juist deze internationale blik maakt van Rochtus ook een uitstekend commentator van de Belgische en Vlaamse politiek. De afdeling ‘Hoe moet het verder met Vlaanderen?’ laat dan ook goed de internationale implicaties zien van het Vlaamse streven naar autonomie.

Verkrijgbaar op www.vvb.org/winkel.