Antwerpse Adel

Tot een tiental jaar geleden vond je ze nog in heel wat Vlaamse gemeenten: wat oudere nobiljons, kinderen van oude en minder oude adellijke geslachten die in de gemeenteraad zetel(d)en. De brouwer mag dan vergeten zijn en de notaris mag het te druk hebben door de reglementitis van de Vlaamse overheid. Maar van Poperinge, over Knokke en Kortrijk tot Bilzen, zetelen er nog nobiljons of aristocraten in  gemeenteraden. En vaak horen die heren – op de Senaatsvoorzitter merken we weinig adellijke vrouwen onder politici – bij de CD&V. Zoals de Belgische adel ook al in de 19e eeuw dichtbij de kerk en de Katholieke Partij aanschurkte. Je kan de Belgische adel maar bezwaarlijk ‘progressief’ noemen. Op het klassieke buitenbeentje na – de spreekwoordelijke uitzondering die de regel bevestigt: graaf Daniel Le Grelle, die vanuit de ontvolkte polders dertig jaar in de Antwerpse gemeentepolitiek zat. Daar introduceerde hij groene thema’s toen Mieke Vogels nog in de luiers zat, voerde hij een heroïsche strijd voor het behoud van de polderdorpen en legde hij steevast dictaten van zijn partij naast zich neer. In de polder stemde men op de Graaf, niet (noodzakelijk) op de christendemocratische partij.Le Grelle is een achterkleinzoon van nieuwe, Belgische, adel. Hij liet niet alleen zijn sporen na in Antwerpen, maar ook daarbuiten, als hervormer van het Olympisch Comité bijvoorbeeld. Het beknopte levensverhaal van de excentriekeling leest als een trein. Ook voor wie niet van ”t Stad’ is.