Gewoon volk eerst. Waarom populistisch en gemeen geen scheldwoorden zijn

Van Ludo Abicht verscheen zopas Gewoon volk eerst. Ja: deze deze titel is een verwijzing naar een partijpolitieke slogan. Maar Ludo Abichts ergernis zit veel dieper. Ze heeft van doen met het ongeduld van iemand die zich opwindt omdat de zo gewenste democratisering, ondanks alle plechtige verklaringen van allerlei slag, in werkelijkheid nog steeds uitblijft. In tien korte, doorleefde hoofdstukken schetst de radicale, compromisloze democraat die Abicht is het falen van de traditionele elites, die er immers niet in zijn geslaagd een werkelijke democratie op te bouwen. Hun falen werd door hedendaagse demagogen aangegrepen om via de omweg van een schijnbaar populisme hun plaats in te nemen (p.166). Echt populisme (populus) is immers niets anders dan democratie. Scherp haalt hij uit naar de architecten van de zeepbeleconomie, die zich opwerpen als een nieuwe elite – met een knipoog naar Achterhuis’ Utopie van de vrije markt? Het probleem van de verhouding tussen de elite en het ‘gewone volk’ is inderdaad de kern van dit essay. Elites moeten hun superioriteit binnen de grenzen van hun vakkundigheid houden (p. 82, 119). Hiermee leert Abicht ons dat een consequent links denkend intellectueel en een even consequent rechtsdenkend collega elkaar kunnen en zouden moeten vinden. Dat is even interessant als moeilijk.