Het laatste jaar van de klaproos

Een eerste steen van wat ooit een wetenschappelijk kritische biografie moet worden van Maurits Coppieters. Zo kan men Het laatste jaar van de klaproos – Denkend aan Maurits Coppieters het best omschrijven. Een indrukwekkende eerste steen, maar toch nog maar het begin van het werk.Het is historicus Frans Jos Verdoodt die het gelukkig initiatief nam om anderhalf dozijn vrienden van Maurits Coppieters, stuk voor stuk mensen die van zeer dichtbij Coppieters bij leven hebben gekend, te vragen om hun persoonlijke herinneringen aan de man neer te pennen. Een traditioneel liber amicorum werd het gelukkig niet, ook geen hagiografie, hier en daar staan er zelfs opvallend kritische zinnen over het doen en laten van Coppieters.

Afgezien daarvan werd het een boeiende eerste schets van ee Vlaams leven dat bruiste van intellectuele vitaliteit, maatschappelijke belangstelling die in veel gevallen ver vooruit was op de samenleving van zijn tijd, een leven vol telkens nieuwe uitdagingen dat in die eerste naoorlogse decennia van de tweede helft van de vorige eeuw een sterk spoor trok doorheen de ontwikkeling van de Vlaamse Beweging. In het levensverhaal van Coppieters zoals nu samengevat in dit boek, liggen inderdaad niet alleen de kiemen voor een sterk gewenste Coppieters-biografie maar voor nog een tweede goed boek over de Vlaamse maatschappelijke ontwikkeling in de tweede helft van de vorige eeuw.