Ik ben nog nooit in Zelzate geweest

Is het Boontje die tot ons spreekt in dit boek over meer dan een halve eeuw sociale en politieke geschiedenis van de microkosmos Zelzate? De ‘ge’-figuur waarin de auteur zich hult, doorkruist de fabriekstad waar rood en donkerrood – socialisten en ‘amadezen’ – zoveel territoriumgevechten met elkaar hebben geleverd. ‘Ge’: dat is de jonge journalist Thomas Blommaert wiens onthullingen in Solidair, het weekblad van de Partij van de Arbeid (PVDA), zelfs door De Morgen worden overgenomen. Ge borstelt levensechte portretten van volksmensen, arbeiders, locale politici. Ge waart gefascineerd door de 21,7 % die de marxisten van de PVDA bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober 2006 behaalden. Ge noemt ze ‘aardverschuivers’ omdat ze nergens anders in Vlaanderen zo een succes behalen. ‘Zelzate’ is het verhaal van de afkalving van de macht van de socialisten. De komst van staalfabriek Sidmar in de jaren 1960 droeg daartoe bij. Veel arbeiders werden van buiten het rode Zelzate aangeworven. In de jaren 1970 duiken echter de mannen van Amada op die van Sidmar een rode, een donkerrode burcht willen maken. Ook de dokters van ‘Geneeskunde voor het volk’ weten met hun groepspraktijk een kwart van de Zelzatenaren aan zich te binden. De mensen keren zich af van de ‘carrièrejagers’ van de sociaaldemocratie, de PVDA plukt de vruchten van haar strijd tegen velerlei belastingen én van haar nabijheid bij de gewone mensen. Zou Zelzate dan toch een laboratorium kunnen zijn zoals ‘ge’ opmerkt?