Koning zonder land

Koning zonder land is een nogal dubbelzinnig boek en dan niet omdat het is geschreven door een Vlaamse en een Franstalige journalist. Het is enerzijds het boek van de ‘onthullingen’, het blootstellen van de kroon aan de publieke opinie, het doorbreken van het ‘colloque singulier’, en net daarom deed het heel wat stof opwaaien bij verschijnen. Maar anderzijds biedt het boek weinig nieuws en is de rode draad het ‘non-gouvernement’ van België sinds de federale verkiezingen van 2004. En is die plaat al niet lang grijsgedraaid?

De verdienste van het boek ligt erin – zoals ook Walter Pauli in De Morgen stelde (11 mei) – dat historici later een beter beeld kunnen krijgen van de evolutie van het respect voor de koning, als mens en als instelling. Dat respect is ver zoek als blijkt dat politici zich niet meer houden aan het ooit heilige principe van het ‘colloque singulier’. De kroon ontbloten lijkt, naast belastingontduiking, een nieuwe nationale sport. België lijkt daardoor op een normaal land, zoals Frankrijk, waar alle details van het presidentiële staatshoofd op straat worden gegooid, nog voor ze in geleerde boeken worden ontleed.

Wie de voorbije zes jaar in een ander werelddeel leefde, afgesneden van de Vlaamse of Belgische pers, zal heel wat nieuws lezen in dit boek. Anderen lezen het boek best pas binnen twintig jaar, om te beoordelen of de voorspellingen over de onkunde van de toekomstige koning Filips de Taaie zouden zijn uitgekomen.