Waals regionalisme tegenover Vlaams nationalisme

Paul Verbraeken overleed in 2004. Vrienden van deze vrijdenker organiseren elk jaar een lezing met een prominent spreker over een brandend onderwerp. Ze brengen de lezing daarna uit in een boekje. In 2013 was Chantal Kesteloot aan de beurt, doctor in de geschiedenis aan de Université Libre de Bruxelles. Kesteloot promoveerde over de Waalse Beweging en haar lezing ging over ‘Waals regionalisme tegenover Vlaams nationalisme / andere projecten of enkel een andere naam’.

De auteur overloopt weliswaar uitgebreid het Waals regionalisme in diverse verschijningsgronden maar kan daarbij niet aan het Belgisch nationalisme voorbij. Ook de Vlaamse Beweging begon erg België-vriendelijk maar het Vlaams-nationalisme bood nadrukkelijk en steeds nadrukkelijker een alternatief voor het als vreemd aangevoelde België. De Waalse Beweging situeerde zich evenwel van meet af aan vooral als onderdeel van een Belgisch nationalisme, met af en toe Parijsgerichte oprispingen.

Dat de Waalse feesten worden gevierd op de derde zondag van september als herinnering aan de Waalse deelname aan de Belgische revolutie van 1830 is alleszeggend. In tegenstelling tot wat in Vlaanderen wordt gedacht, stond de Waalse Beweging zeker niet altijd aan de kant van de winnaars binnen België (of voelden zich zeker niet aan die kant staan) en is de twee-eenheid Wallonië-Brussel dikwijls meer een ‘twee-’ dan een ‘eenheid’. Zoveel maakt Kesteloot in haar kort maar boeiende boekje wel duidelijk.

Dat er ooit drie Waalse bewegingen bestonden – een Waalse, een Vlaamse en een Brusselse – zal in Vlaanderen ook wel niet algemeen geweten zijn.In amper 50 pagina’s geeft de auteur mooi weer in welke mate de Vlaamse en Waalse beweging samen spoorden of juist sterk van elkaar verschilden. Aanbevelingswaardig leesvoer, zonder meer. (PDR)