De kracht van de N-VA was steeds dat die partij de indruk wist te geven de bekommernissen en angsten van de gewone burgers te begrijpen en daaruit strategisch-politieke conclusies te trekken. De manier waarop de Vlaams-nationalistische beleidsvoerders nu omgaan met het dossier van de regionale luchthavens staat daar haaks op. De partij dreigt die starre ongevoeligheid duur te betalen. Vooral wat betreft de gesubsidieerde en ‘de facto’ lowcost passagiersterminal die de luchthaven van Deurne is.

Op basis van een vorig Doorbraakartikel van 12 juni, stuurde ik een aantal vragen over de cohabitatie tussen luchthaven en stad naar de kabinetten van de Antwerpse bewindvoerders om hun visie te horen. Door het kabinet van de burgemeester werd ik doorverwezen naar schepen van mobiliteit Koen Kennis (N-VA). Dat kabinet meldde me dat alle vragen over de luchthaven via een klachtenformulier aan de luchthavenuitbater zelf moesten worden overgemaakt.

Dat is opmerkelijk, want mijn vragen gingen vooral over hoe de betrokken overheden, stad Antwerpen en het Vlaams Gewest, de luchthaven willen controleren. Die bevindt zich nu zoals die van Oostende-Brugge in handen van de Franse privégroep Egis. Hopelijk moet men uit de reactie van de kabinetten niet afleiden dat de Antwerpse meerderheid geen visie heeft (of wil hebben) over de ontwikkeling van de jaarlijks met 2,2 miljoen euro gesubsidieerde instelling die zonder maatschappelijk overleg van een zakenluchthaven tot een lowcostluchthaven verwerd op enkele kilometers van het centraal station.

Het minste wat de burger van een politieke partij verwacht, is dat die een visie heeft op de afweging tussen privébelang en het algemeen belang. Misschien zou men zich in Antwerpen op dit vlak aan de Brusselse gemeenten kunnen spiegelen die de belangen van hun bewoners wel kordaat verdedigen bij de hogere overheden en tegenover de luchthaven van Zaventem. De stugge houding van de N-VA doet sterk denken aan de nu al historische blindheid van De Wevers voorganger Patrick Janssens (sp.a) voor de noden van de districten die hij dan gemakshalve als ‘verzuurd’ bestempelde.

In een aantal Antwerpse districten groeit er een sterke mobilisatie tegen de opgedrongen lowcostvlieghaven en zelfs de nachtvluchten die er stoemelings opstijgen. Een paar weken geleden nog verzamelden zich een driehonderdtal mensen in een jeugdhuis te Deurne om een mobilisatieplan te bespreken. Niet het bobo-publiek, maar vooral Antwerpenaren van middelbare leeftijd. Buurtgroepen, natuurverenigingen en scholen werken er samen om campagne te voeren tegen het stijgende aantal vluchten met steeds grotere toestellen die laag over dichtbevolkte woonwijken scheren.

De N-VA heeft de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen gewonnen dankzij de steun van de buitenwijken. De hoogopgeleide bewoners van het stadscentrum die meesurfen op de globalistische golven stemmen eerder links. De minder mobiele kiezer uit de periferie van het stadscentrum zoekt, zoals de brexit-kiezers in de armere en autochtone Londense buitenwijken, wanhopig naar politici die hun angsten en bekommernissen ernstig nemen. Voor deze mensen was het discours van de N-VA dat vaak kritisch was ten opzichte van de mobiele elite en tegelijk pleitte voor conservatieve voorzichtigheid erg verfrissend.

Wanneer men de strategische kiezers in de buitenwijken naar partijen zoals Groen of het Vlaams Belang drijft, schiet men zichzelf in de hiel. Net zoals Patrick Janssens zichzelf buitenspel zette door te vervreemden van de eerder conservatieve districten waar het wantrouwen in de politiek en in de elite erg groot is. En als Bart De Wever de lokale verkiezingen verliest, dan tekent dit onvermijdelijk de uitslag van de hele N-VA.

De koppige inborst van de Antwerpenaar (met z’n Meetingparij-syndroom) kennende, zal dit protest niet overwaaien. Het wegwuiven van die onrust over de snelgroeiende vlieghaven en het doorverwijzen naar de privépartij zoals men vandaag doet, is zowel een enorme strategische fout als een blijk van politieke zwakte. Het zou, na de discussie over de voorkeursbehandeling van vastgoedgroepen in Antwerpen, de perceptie ondersteunen dat de N-VA een partij is die zich al te makkelijk door privébelangen laat leiden. Het ondermijnt ook het beeld van een partij die voeling zou hebben met de pols van de straat.

Ten slotte doet de heisa over de luchthaven van Deurne de fundamentele vraag oprijzen of het opportuun is dat een deel van de Vlaamse beweging zich uit principe achter de regionale luchthavens schaart –  de luchthavens als hefbomen voor de economische ontwikkeling van het gewest. Heeft Vlaanderen dan al geen regionale luchthaven in het hart van de regio? Of beschouwt men Zaventem als een deel van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest?

Foto: (c) Reporters