Roger Scruton vraagt om een moratorium van twintig jaar waarin niets verandert

De toepassing van Scrutons ecologisch romantisme: twintig jaar te mogen leven onderen het aspect van duurzaamheid…

Roger Scruton: ‘Ik zou de hele wereld het respijt willen geven van een periode van twintig jaar zorgzaam, conservatief bewind. In die tijd zou er absoluut niets mogen veranderen. Die tijd gebruiken we om te leren leven waar we moeten leven. We hebben nood aan een termijn waarin we leren leven met de verschrikkelijke, massieve veranderingen die er geweest zijn. Het is omdat de mensen dat niet hebben kunnen leren, dat we nu in een periode van instabiliteit leven. We hebben gewoon twintig jaar tijd nodig om over de gehele wereld met elkaar onder de nieuwe omstandigheden te leren leven.

Daarbij neem ik de ecologistische optie heel ernstig. Ik vind het alleen jammer dat ecologisten hun principes niet uitbreiden tot de sociale sfeer. Ze denken alleen in termen van de natuurlijke sfeer, maar de sociale sfeer heeft evenzeer behoefte aan oefeningen in duurzaamheid en ecologisch denken. Een andere manier om conservatisme te definiëren is te zeggen dat het gaat om de praktijk van de sociale ecologie, met als doel de duurzaamheid van de samenleving. Zoals in elk ander organisme komt vernieuwing daarin van binnenuit. Als je het zo stelt kan ik niet begrijpen hoe iemand het oneens kan zijn met het conservatieve standpunt als het onvermijdelijke antwoord op de mislukking van alle grote socialistische programma’s.

Dat betekent niet alleen dat elke gemeenschap, elk land, en elke identiteit gerespecteerd horen te worden, maar ook dat ze kunnen verbeterd worden. Organismes hebben behoefte aan medicijn, en aan onderricht over hun eigen irrationele structuur, en daarenboven bevinden al onze organismes zich in een toestand van massief verval die te wijten is aan hun al te snelle onderlinge interactie. Consumentisme in de betekenis van consumptiedwang is daarin eerder een symptoom dan een oorzaak. Het is een ander woord voor deze roes van het ogenblik en het onmiddellijke plezier, en voor de verheffing ervan ten koste van elk voordeel op lange termijn.

Ik ben ten zeerste geroerd door Edmund Burkes politieke gedachte van de doden en de ongeborenen.[1] De maatschappij is geen contract onder de levenden, maar een deelgenootschap van de doden, de levenden, en de ongeborenen. Dat is een andere manier om te zeggen wat de ecologisten zouden moeten zeggen als ze hun principes op de samenleving zouden toepassen. Als je dat soort dingen zegt dan klink je alsof je de mensen hun huidige pleziertjes wil afnemen. Als ze voor het ogenblikkelijke genot leven, reageren ze natuurlijk boos als je zegt dat er nog iets anders bestaat. Ze zouden kunnen leven sub specie aeternitatis, en als ze dat niet kunnen zou leven onder het aspect van de duurzaamheid toch al een verbetering zijn.’

Volgende keer past Scruton zijn cultuurtheorie toe op de negatie ervan, namelijk de zogenaamde jeugdcultuur.

Deze teksten over en met Roger Scruton verschenen eerder in Jean-Pierre Rondas, Rondas’ Wereldbeeldenboek, Uitgeverij Pelckmans, Kapellen, 2006, op basis van een interview in het programma Rondas op Klara. Aanleiding was het verschijnen van Scrutons boek Moderne cultuur. Een gids voor kritische mensen. Uitgeverij Agora, Kampen, 2003

[1] In Reflections on the Revolution in France.