Splits alles

In Doorbraak maken we wel een kritische analyse van het akkoord. Die is niet zo positief. En dan hebben we hier nog niet het hele akkoord onder de loep genomen. Dat doen we voort op de webstek (www.doorbraak.org). Verder in deze Doorbraak vindt u ook een artikel over de in Vlaanderen doodgezwegen Waalse resoluties. Een antwoord van het Waalse parlement op de Vlaamse resoluties. Er staat zwart op wit in dat ze het vertrouwen in de Nederlandstalige kamer van de Raad van State opzeggen. Straffe taal voor een parlement: het vertrouwen opzeggen in de hoogste administratieve rechtbank, althans het Nederlandstalige deel ervan. Maar geen haan die er in Vlaanderen naar kraaide.

Participationisme
Zondag 18 september trokken 4500 Vlamingen door Linkebeek. Veel meer dan verwacht. De Vlaamse beweging heeft er de slogans radicaal veranderd. Zoals Guido Moons, de voorzitter van mede-organisator Vlaamse Volksbeweging het stelde: ‘Daarom splits niet enkel BHV maar splits alles!’. De Vlaamse beweging gelooft niet meer dat in België de situatie kan worden rechtgezet. Is dit dan de definitieve dood van het zogenaamde participationisme? Moeten we nu, zeker nu na dit akkoord, niet de vraag stellen of het wel stap voor stap zal lukken? Volgens de manifestanten in Linkebeek is het verlies op die tussenstappen, de staatshervormingen, te groot voor Vlaanderen. Met de jongste stap moet Vlaanderen de Vlaamse Brusselaars en De Zes definitief lossen. Het enige dat Vlaanderen in al die jaren heeft kunnen recupereren is Voeren. Maar ook dat is niet zonder slag of stoot verlopen. De conclusie is duidelijk: onafhankelijkheid wordt de enige manier om de Vlaamse rechten te vrijwaren, zowel politiek als sociaaleconomisch.

De vraag of het participationisme nog verdedigbaar is, is een vraag voor de N-VA. De partij heeft daar zwaar op ingezet. De N-VA wou geen Revolutie maar een Evolutie. Vele Vlamingen steunden de partij daarin. Maar ondanks deze publieke steun, geconsacreerd in een verkiezingsoverwinning, kon de partij het tij niet keren. De invloed van de N-VA blijft groot op de andere partijen, als zweep. Als schrikbeeld ‘als het nu niet lukt, komt de N-VA terug.’ Maar dat was niet de bedoeling. De loop der gebeurtenissen wijst uit, dat de N-VA nu zal moeten opletten niet in een feitelijk cordon terecht te komen. Ze besturen nog mee in Vlaanderen, maar federaal hebben de Franstaligen alle trucs bovengehaald om ze te kunnen dumpen. De zin waarmee de N-VA in de verkiezingen het verschil met het Vlaams Belang wou maken komt zo in hun gezicht terug: ‘wij zijn geen roepers aan de kant’. Nu zijn ze in die positie gemanoeuvreerd. Naar strategisch oogpunt zal de N-VA zich grondig moeten bezinnen. De pers ruikt al bloed. ‘Het momentum is voorbij’ is de hoop van de traditionele partijen en veel persjongens.

De weg
De toekomst zal uitwijzen of het zo zal lopen. Zal men de Vlaming kunnen overtuigen dat dit geen goed akkoord is? Zal de N-VA haar kiezers ervan kunnen overtuigen dat dit geen goed akkoord is? Kunnen overtuigen dat de opluchting die in Vlaanderen te horen is dat’ BHV eindelijk van de baan’ is, misplaatst is? Ook de partijpolitiek zal de boer op moeten. Overal in het land zal moeten worden uitgelegd waarom dit geen goed akkoord is. Dat wordt nu een belangrijke taak. Guido Moons voorspelde het op het einde van zijn toespraak op het Gemeenteplein in Linkebeek: ’De strijd zal nog lang duren’. Tot hiertoe heeft de Vlaamse beweging de uitputtingsslag goed doorstaan. De partijpolitieke onderdelen, de V-partijen, hebben nu rond de 40 % van de stemmen. Welke weg slaan ze in? Zullen de kiezers volgen als ze radicale keuzes maken? Zullen ze elkaar vinden in het verzet tegen dit akkoord? Zullen ze elkaar vinden in hun analyses en remedies? Het voetvolk heeft een weg getoond: gedaan met geven en toegeven, genoeg, splits alles.

Het worden boeiende tijden.