Sprekershoek (juni 2011)

Zoals eerder alles om de aarde en de zon wentelde, draait nu alles om de kus. Als kwaliteitskranten, die standaard zijn voor al wat informatie heet, hun eerste pagina bedelven onder het fotografisch puin van de prinselijke kus in Londen, dan doen die dat niet zo maar. Kranten van formaat doen overigens niets zo maar. Ze kennen hun pappenheimers. Als je ziet dat honderdduizenden uren lang elkaar op de been en recht houden voor die ene seconde van de kus, kun je niet meer twijfelen aan wat het nieuwe middelpunt van onze ervaringswereld is.

Kussen doe je niet met de mond. Eigenlijk met de lippen. Een enkele keer mengt zich de tong tot een zwaardere cocktail. Maar eigenlijk gaat het om de mutuele beroering van elkaars lippen. Die lippen als boorden van monden, die vaak te keer gaan als vuurspuwende geschutsmuilen, ver-zoenen zich nu, als fluwelen rozenblaadjes, tot smachtende, een enkele keer tot versmachtende zoen. Deze door het publiek zo begeerde zoen kan zich echter plotsklaps ontpoppen tot dodelijke kus (het Engelse ‘kiss’ klinkt giftiger). Waarom niet tot judaskus? Kussen toont hoe het leven in elkaar zit. Dat zien mensen graag. Daar worden ze nooit moe van.

Hoe lang staan ze nu al, talloos, te wachten vóór het balkon van de Wetstraat? Of van het Paleis? Wanneer houdt het eindeloos aanrijden van steeds maar grijzere autootjes voor de koninklijke stoep op? Wanneer verschijnt de gulden koets met het gouden koppel? Heel licht maakt de wagen slagzij met De Wever rechts en Di Rupo links. Het duurt nog een eeuw voor de deuren van het balkon open gaan. En dan toch, onmogelijk maar echt, de kus. Wel moeten de wederzijdse nekken even worden gerekt vanwege de verschillende buikomvang. Gejuich is er, wel lichtelijk schel. Bij de joelende menigte verstikt de aanvankelijke aha-erlebnis echter vlug tot lakoniek gepeins: hoe lang plooien zich vuurspuwende lippen tot zoenende rozenblaadjes? Is ver-zoening mogelijk tussen kwetterend Romaans lippengeratel en Vlaams taalstaccato? Want, crisis of geen crisis, het taalmysterie blijft: niet alleen onthullen lippen taal, zij verhullen die ook.