‘De Vlaming deinst nooit terug. Hij heeft de zoete koppigheid van het fanatisme’, merkte Jules Destrée op in zijn beroemde “Brief aan de Koning” van 1912. In de loop der decennia is de juistheid van die uitspraak grotendeels waar gebleken. De Vlaamse stoomwals rukt langzaam maar onverbiddelijk op om van Vlaanderen een soevereine natiestaat te maken.

Met de vaststelling van de taalgrens is het grondgebied afgebakend. De culturele autonomie is dan een feit en met de splitsing van het arrondissement Brussel-Hal-Vilvoorde is de taalkundige homogeniteit vastgelegd.

De volgende stap is gepland: de invoering van het confederalisme zodat het Belgische centrale niveau een lege huls wordt die men op termijn als overbodig beschouwt. België requiem, om de titel te gebruiken van het boek van René Swennen, gepubliceerd in 1980, hetzelfde jaar waarin zijn voormalige professor in de rechten aan de universiteit van Luik, François Perin, op spectaculaire wijze ontslag nam uit de Senaat en verklaarde dat ‘de Belgische ziekte ongeneeslijk en onomkeerbaar was’.

De kloof

De zes institutionele hervormingen die sinds 1970 zijn doorgevoerd, zijn er niet in geslaagd de twee grote gemeenschappen van het land vreedzaam en sereen te doen samenleven. De kloof tussen het Noorden en het Zuiden is nu verschrikkelijk groot.

De politieke crisis van 2010-2011 (541 dagen zonder volledige regering) heeft de Commissie Buitenlandse Zaken van de Franse Assemblée ertoe gebracht het ‘Belgische geval’ te onderzoeken en een verslag te stemmen waarin duidelijk staat:  ‘België zou aldus worden veroordeeld, een staat zo zwak dat bij elke politieke crisis de vraag naar zijn voortbestaan zou worden gesteld, een staat zo gekunsteld dat hij zou moeten uiteenvallen wanneer de Vlaamse natie onvermijdelijk op de vlucht slaat’. Zal het nationale motto (“Unie is kracht”) slechts een bezwering zijn geweest?
Het is precies die ‘onvermijdelijke opkomst van de Vlaamse natie’ die Franstalige politici hardnekkig weigeren te erkennen.

Filip in China

Tijdens een economische missie naar China eind 2004 aarzelde kroonprins Filip niet om zijn gereserveerdheid opzij te zetten en een Vlaamse journalist in vertrouwen te nemen: ‘In ons land zijn er mensen en partijen, zoals het Vlaams Belang, die tegen België zijn, die het willen vernietigen. Ik kan u verzekeren dat ik me altijd tegen hen zal verzetten en vergeet niet: ik kan hard zijn als het moet.’

Zo hard dat Philippe, toen hij koning werd, in mei 2019, tijdens het overleg voor de vorming van een regering, gedwongen was Tom Van Grieken te ontvangen, de voorzitter van het Vlaams Belang, dat net als grote winnaar van de verkiezingen in Vlaanderen uit de bus was gekomen, met een stijging van 10%. Volgens de laatste politieke barometer is het Vlaams Belang vandaag de belangrijkste politieke partij in het noorden van het land, met een score van 24,8%.

Le Monde

Voor José-Alain Fralon, de voormalige Brusselse correspondent van Le Monde, zou de Koning een verkeerde keuze maken door een ‘laatste stand’ in te zetten. En hij raadt hem aan om het ‘fijner te spelen’: ‘Door toe te geven, zoals wij allen vroeg of laat zullen doen, dat niets de opmars van Vlaanderen naar zijn onafhankelijkheid zal kunnen belemmeren en door die opmars te begeleiden in plaats van tevergeefs te proberen die tegen te houden’. (in “België is dood, leve België”, in 2009. De Koning was toen Albert II).

In feite zou de Koning naakt zijn als na de verkiezingen van 2024 de vorming van een nieuwe Belgische regering onmogelijk zou blijken. Het Vlaams Belang en de N-VA zouden dan van de impasse kunnen profiteren om via een absolute meerderheid in het Vlaams Parlement (de twee partijen hebben samen 46,3% van de stemgerechtigden) de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit te roepen.

Het enige wat de partijen dan nog moeten doen, is om de tafel gaan zitten en de juridische details van de scheiding uitwerken. Een scheiding die de Europese Unie zal moeten erkennen.